|
De iconoclast
En toen… was er weer een Elvis. Rond de tijd dat The King sterft, krijgt Costello zijn nieuwe voornaam overhandigd door Jake Riviera van Stiff Records, dat Costello – op dat moment opererend onder de naam D.P. Costello – in z’n stal opneemt. Riviera vervangt Declans eigen initialen door Elvis en wordt ook diens manager. De rest is geschiedenis. Zelden zal een jonge artiest met zo veel panache de ring in stormen als Elvis Costello, die met zijn sublieme begeleidingsgroep The Attractions in nog geen jaar twee onverbiddelijke klassiekers uitbrengt: ‘My Aim Is True’ en ‘This Year’s Model’. Het is de merseybeat van de sixties, gespeeld met de jachtigheid van de punk en de schwung van Ross MacManus – Elvis’ swingjazz zingende vader. De beer is los, en niet zo’n klein beetje ook.
De semi-Amerikaan
Costello mag dan een Britse Ier zijn, The Land of the Free kleeft aan hem als een stuk kauwgom aan de zool van een schoen. Het is het land van zijn dromen, en in de vroege jaren 80 krijgt hij er voet aan wal met zeer commerciële platen als ‘Armed Forces’ en ‘Trust’. De laatste is een croonerplaat, waarmee Costello de deur openzet naar Amerikaanse jazz en showtunes, genres die hij tot de dag van vandaag zal blijven brengen. Later in zijn carrière duikt hij op in New Orleans en in Nashville, en trouwt hij met de Canadese Diana Krall, met wie hij een tweeling heeft en in New York woont.
Het IJdele mannetje
Elvis Costello is een ijdel mannetje. Net als de meesten van zijn gelijken laat hij zich al snel verleiden om te acteren, maar in tegenstelling tot hen beperkt hij zich vooral tot sitcoms en andere onzin. Zo is hij te zien in ‘Frasier’ en ‘Third Rock from the Sun’ en heeft hij om onbegrijpelijke redenen een cameo als barman in ‘Spice World’. Een ander groot filmsucces is zijn zeemzoete cover van Charles Aznavours ‘She’, dat het onuitstaanbare ‘Notting Hill’ begeleidt. Nog altijd dagelijks te horen in een winkelcentrum naar keuze.
De gulle gever
Elvis Costello zou zich makkelijk kunnen beperken tot één plaatje per vier jaar, en dan wat touren met de oude hits. Dat is zijn eer te na. Hij collaboreerde met tal van artiesten, van T-Bone Burnett en Bill Frisell tot Burt Bacharach en Allen Toussaint, en vormde in 2014 nog The New Basement Tapes met jonkies als Marcus Mumford en Jim James. Ook zijn oude maatjes neemt hij nog geregeld mee op sleeptouw: The Attractions hoeven zich geen zorgen te maken over hun pensioen. Een gulle man, kortom. Al is hij tegenwoordig misschien nog het best op z’n eentje: dan doet hij een gulle greep uit de mooie verhalen die hij kent, en speelt hij naargelang het hem zint eender wat uit zijn monumentale discografie. Wie een kaartje voor De Roma heeft bemachtigd, kan zich in de handen knijpen.
Meer info: deroma.be
|
