|
Het was een merkwaardige avond, afgelopen zaterdag in het Amsterdamse Carré. Na vijf kwartier keurig gespeeld te hebben verlieten Elvis Costello en zijn Attractions het podium. Minuten-lang klonk er aanhoudend applaus alvorens de groep terugkwam voor een toegift. En toen leek het optreden pas echt te beginnen.
De als Patrick MacManus geboren Britse Ier Costello is wel de beste song-schrijver van zijn generatie genoemd. Een heikele bewering natuurlijk, want zo'n overtreffende trap sluit alle andere uit. Maar het geeft wel aan dat Costello onder connaisseurs tot de hele groten in de rockmuziek gerekend wordt. Destijds, in 1977, toen in debuutalbum My Aim is True verscheen, werd hij voor het gemak maar bij de 'punk' ingedeeld. Het is grappig om je dat te herinneren, nu anno 1966 ook generatiegenoten The Sex Pistols weer actief zijn. Terwijl Rotten en consorten het inmiddels stokoude konijn van Never mind the Bollocks nog eens uit de al even stoffige hoed halen, heeft Costello in de twee decennia die zijn verstreken een ontzagwekkende productie en ontwikkeling ten toon gespreid.
Naast een handvol andere projecten, werkt Elvis sinds een jaar of twee weer met zijn oude groep The Attractions. Drummer Pete Thomas en bassist Bruce Thomas waren vanaf het prille begin tot '87 van de partij. Toetsenman Steve Nieve was tussen '83 en '86 een 'Attractie'. In deze rockbezetting nam Costello onlangs All this useless Beauty op, een album — z'n achttiende — vol songs die hij de afgelopen jaren voor of met anderen schreef.
Die plaat stond ook bij het optreden in Amsterdam centraal. Daarnaast vooral highlights van de eerste vier platen — met The Attractions — en een enkele jaren-tachtig-song. De zanger-/gitarist bracht het allemaal heel losjes en relaxed. Hij maakte wat grapjes over het Nederlands elftal — „Het is echt puur toeval dat ik dit oranje shirt draag." — en de plaats van handeling, het Circustheater Carré: „Wij zijn de clowns. Als jullie dan de dansende paarden willen zijn." Daarbij her-interpreteerde hij op ontspannen wijze zijn eigen indrukwekkende oeuvre, zoals een man als Dylan dat de laatste jaren ook doet. Zo liet Costello "Distorted Angel" van z'n nieuwe plaat naadloos overgaan in het oorspronkelijk veel sneller gespeelde "(I don't want to go to) Chelsea" uit 1978.
Die 'vertraging' is trouwens wel kenmerkend voor Costello anno nu. Recentelijk zei hij nog in een interview zichzelf van nature een balladzanger te vinden. Maar het was juist het gebrek aan pittige tempostukken die het muzikaal verder perfecte optreden lange tijd nogal mat hielden.
Toen leek het plotseling afgelopen. Het publiek klapte langdurig, Costello keerde terug en nodigde de mensen uit te gaan staan en in de gangpaden te dansen. En splashhh..., daar spatte het opeens. Met oude songs als "Miracle Man," maar ook recentere als het schitterende "All this useless Beauty" — dat overigens door zangeres lune Ta-bor nog mooier werd vertolkt.
"Watching the Detective" kreeg een zware dub en in de finale gooide Costello er na z'n klassieke "Alison" nog een complete sixties-medley tegenaan. En zo gaf Costello na z'n muziekcolle-ge alsnog een echt rockconcert.
| 
