|
AMSTERDAM — Eindelijk mag Nederland hem in levende lijve aanschouwen: Elvis Costello, dat doodernstig kijkende mannetje met en zware zwarte bril, zin stekelige kapsel, z'n verslexn pak en x-benen. Schoolklassen met gillende punks, of met brave Hendrikken a la Elvis, wat ouxxre snobs, eveneens met Elvis-bril, en rasechte Amsterdamse kantoormeisjes waren gisteravond het oofdstedelijk Carre binnengestroomd om de Britse oning van de new-wave aan het werk to zien.
Zowel zijn uiterlijk als zijn reperire voldeden volledig aan de waarschijnlijk hoorstemde verwachtingen. Dat kan men zowel positf als negatief interpreteren: het is leuk als het beelklopt dat je maandenlang over iemand hebt mgedragen, negatief omdat het weinig verrassend ilDe tot de nok toe gevulde zaal van gisteravond eter vond Elvis' bekende verstarde pose alleen rar prachtig. Bij de eerste tonen van 'Waiting for a end of the world' waarmee sombere Elvis het pliek onmiddelijk overviel, steeg een gejuich van Irkenning op. Geen seconde werd verspild met elige conversatie, Costello sprak alleen het noodz;elijke 'good evening' en 'thank you', waarbij zijn tih al achter een bril verstopte ogen angstig wegdraan. Een van de weinige confrontaties met het publiek was een gang naar het randje van het podium, wat dan ook alweer met gejuich werd beloond.
Costello was de onbetwiste leider. Als een dictator gaf hij zijn 'Attractons' een nieuw nummer aan, waarop zijn drie bandleden perfect inspeelden. Net zoals op de twee langspeelplaten My Aim is True en This Year's Model duurde geen nummer langer dan vier minuten. De band vormde een hechte eenheid met de zang: de muziek leek op de hielen gezeten door klagende twijfels en frustraties in de liefde.
Het orgel, de bas, de gitaar van Elvis plus zijn zang: alles klonk even verbeten. "Sometimes I feel like a human being", "There's a stranger in the house, but everybody says he looks like me", riep de zanger vertwijfeld uit, afgewisseld door nerveuze orgelsolo's van een al even uitdrukkingloos grijnzende organist. De koortsigheid miste zijn effect niet: vanaf "Chelsea" tot de toegiften My Aim is True en 'I'm not angry' waren de pluche fauteuils volkomen overbodig. En dat, terwijl Elvis slechts wat houterig aan zijn gitaar had geplukt. Meer beweging kan je hem niet ontlokken. Vanavond treedt Elvis op in het Congresgebouw in Den Haag.
|
