|
In veel opzichten is popmuziek slachtoffer geworden van dezelfde normen en dogma's als die in de wereld van de klassieke muziekbeoefening gelden. Waar elektrisch versterkte muziek en grote volumes als bedreigend worden gezien in de klassiekE, zijn rijke harmonieën en kunstzinnigheid verdacht in de pop.
Als die normen kenmerkend zijn voor de mate waarop we aan het eind van de twintigste eeuw open staan voor andere, mogelijk nieuwe geluiden dan staat het er niet best voor met onze flexibiliteit, laat staan ons vermogen om nieuwe waardevolle bijdragen te herkennen.
Een samenwerking tussen het hoog aangeschreven Engelse Brodsky strijkkwartet en de begaafde songschrijver Elvis Costello heeft in elk geval een opvallende compositie opgeleverd. In The Juliet Letters schrijven hopeloos verliefde zielen, wanhopige schurken en liederlijke amechtige erflaters hun ellende en hoop van zich af in brieven aan Juliet Capulet, Shakespeare's Julia.
Wie vooraf zich een voorstelling had gemaakt hoe Costello's scherpe. soms bits-knerpende stem zich een weg zou weten door het warme, slavische spel van het Brodsky Quartet zou een veel grotere botsing van twee werelden voorzien hebben.
De rol van het kwartet manifesteert zich vooral in arrangerende zin. Met veel pizzicatospel, strijkstokken die soms ostentatief over de snaren dansen, wordt versierend gespeeld. In de vaak korte songs — het merendeel beslaat drie minuten — steekt net als in de rockwereld de mogelijkheid om korte soli te spelen. The Brodsky's kwijten zich met flair van die rol.
Het kwartet speelt, de celliste uitgezonderd, staand. Costello, plechtstatig een map met teksten open- en dichtslaand, prijkt er tussen. Hij declameert zingend, spreekt puntige, grappige en ontroerende tussentekstsen uit, en ontpopt zich als komisch acteur van het zuiverste water door hier en daar het triviale karakter van sommige, wel heel kleffe tekstfragmenten te neutraliseren met een enkel gebaar.
Misschien wel door die kleine impromptu's kent het — amper versterkte en terughoudend belichte — optreden korte, hevig beladen fragmenten. "First to Leave," maar ook "The Birds will be Singing" heeft die werking live. De mooiste momenten blijven bewaard tot de encores. Costello zingt prachtige bewerkingen van zijn eigen "Almost Blue," Tom Waits' "Grey Skies Now" en Kurt Weil's "Lost in the Stars." Een oud music-hall klassiekertje ("They never believe Me") is hoogst charmant.
De mooiste toegift is een nieuw stuk dat als titel "King of the Unknown Sea" draagt. Daarin verhaalt de zanger hoe zijn voorkeur uitgaat naar die durfals die liever telkens de ocean en daarmee het onbekende trotseren. Costello moet niets hebben van bangeriken die zich nooit ver uit de buurt van een veilige haven wagen.
| 
