Leidsch Dagblad, May 13, 1995: Difference between revisions
(add more transcribed text) |
(formatting / punctuation) |
||
Line 15: | Line 15: | ||
'''Elvis Costello is de Woody Allen van de popmuziek. Hij behoort tot de besten op zijn vakgebied, zoals een catalogus van meer dan vierhonderd songs inmiddels bewijst. Vermoedelijk is er naast David Bowie niemand denkbaar die even fanatiek als Declan Patrick McManus (Costello's echte naam) wordt gedreven door de gedachte telkens nieuwe wegen in te slaan. Zoals Woody Allen zich ook met de geschiedenis van de film (Ingmar Bergman) bezighoudt, zo is Costello een waar historicus van de wereld van de populaire muziek. Men mag ook zeggen: liefhebber en verzamelaar. | '''Elvis Costello is de Woody Allen van de popmuziek. Hij behoort tot de besten op zijn vakgebied, zoals een catalogus van meer dan vierhonderd songs inmiddels bewijst. Vermoedelijk is er naast David Bowie niemand denkbaar die even fanatiek als Declan Patrick McManus (Costello's echte naam) wordt gedreven door de gedachte telkens nieuwe wegen in te slaan. Zoals Woody Allen zich ook met de geschiedenis van de film (Ingmar Bergman) bezighoudt, zo is Costello een waar historicus van de wereld van de populaire muziek. Men mag ook zeggen: liefhebber en verzamelaar. | ||
{{Bibliography text}} | {{Bibliography text}} | ||
U kent My Way van Frank Sinatra? | U kent My Way van Frank Sinatra? Zong ol' Blue Eyes dan ook de originele versie van die veel gekopieerde song? Nee, Sinatra coverde. Het origineel is een Frans chanson, Comme d’Habitude van Claude François, dat in 1969 werd vertaald door Paul Anka. Sinatra zong dus niet eens de eerste Engelstalige versie van het lied dat sindsdien door Elvis Presley, Nina Simone, Sid Vicious, Leen Huizer en nog enkele honderden werd uitgevoerd. Iedereen deed 't op zijn of haar manier, maar toch is er maar één de originele. | ||
Zong ol' Blue Eyes dan ook de originele versie van die veel gekopieerde song? Nee | |||
Op Costellos zestiende (!) studioplaat (de talloze verzamelaars niet meegeteld), staan uitsluitend covers. Elvis - zijn Bühne-naam is al een cover van die van Presley - zingt, geestdriftig begeleid door tal van grown uit bet vak, songs van [[Little Richard]], [[Screamin' Jay Hawkins|Creamin’ Jay Hawkins]], [[Bob Dylan]], [[Ray Davies]], [[Randy Newman]], [[Willie Dixon]], het duo [[Burt Bacharach]] & [[Hal David]]. De oudste kopie is een typisch bigbandnummer uit 1930: [[The Very Thought Of You|The Very Thought of You]], geschreven door de Britse orkestleider [[Ray Noble]] en onvergetelijk gemaakt door Nat King Cole. | Op Costellos zestiende (!) studioplaat (de talloze verzamelaars niet meegeteld), staan uitsluitend covers. Elvis - zijn Bühne-naam is al een cover van die van Presley - zingt, geestdriftig begeleid door tal van grown uit bet vak, songs van [[Little Richard]], [[Screamin' Jay Hawkins|Creamin’ Jay Hawkins]], [[Bob Dylan]], [[Ray Davies]], [[Randy Newman]], [[Willie Dixon]], het duo [[Burt Bacharach]] & [[Hal David]]. De oudste kopie is een typisch bigbandnummer uit 1930: [[The Very Thought Of You|The Very Thought of You]], geschreven door de Britse orkestleider [[Ray Noble]] en onvergetelijk gemaakt door Nat King Cole. |
Revision as of 02:04, 21 September 2016
Scanning errors uncorrected... Elvis Costello is de Woody Allen van de popmuziek. Hij behoort tot de besten op zijn vakgebied, zoals een catalogus van meer dan vierhonderd songs inmiddels bewijst. Vermoedelijk is er naast David Bowie niemand denkbaar die even fanatiek als Declan Patrick McManus (Costello's echte naam) wordt gedreven door de gedachte telkens nieuwe wegen in te slaan. Zoals Woody Allen zich ook met de geschiedenis van de film (Ingmar Bergman) bezighoudt, zo is Costello een waar historicus van de wereld van de populaire muziek. Men mag ook zeggen: liefhebber en verzamelaar.
|
|