Leidsch Dagblad, May 13, 1995: Difference between revisions
(formatting / punctuation) |
(add more transcribed text) |
||
Line 33: | Line 33: | ||
Tegenover me zit echter Costello, een man die zeif veel is gecoverd en zoveel liedjes in voorraad heeft dat hij nauwelijks songs van anderen zou hoeven zingen. Toch leerde hij aan de hand van [[Good Year For The Roses|A Good Year for the Roses]] (eerste uitvoering: [[George Jones]]) dat zelfs, of rnisschien wel juist, de melancholie van de countrymuziek hem als Ierse Brit veel had te zeggen. Soms moet je kleren van een ander aantrekken om te zien wat je nog meer staat. Op ''Kojak Variety'' dateert de garderobe uit songs die alle tussen 1930 en 1970 zijn geschreven. Elvis: ,,Natuurlijk zijn er ook na dietijd | Tegenover me zit echter Costello, een man die zeif veel is gecoverd en zoveel liedjes in voorraad heeft dat hij nauwelijks songs van anderen zou hoeven zingen. Toch leerde hij aan de hand van [[Good Year For The Roses|A Good Year for the Roses]] (eerste uitvoering: [[George Jones]]) dat zelfs, of rnisschien wel juist, de melancholie van de countrymuziek hem als Ierse Brit veel had te zeggen. Soms moet je kleren van een ander aantrekken om te zien wat je nog meer staat. Op ''Kojak Variety'' dateert de garderobe uit songs die alle tussen 1930 en 1970 zijn geschreven. Elvis: ,,Natuurlijk zijn er ook na dietijd | ||
(!) nog wel belangwekkende melodieën geproduceerd, maar ik moest me beperken. En wie veet is dit wel de start voor een serie coverplaten.” | |||
KEUZE | |||
Zoals een beek nooit zomaar tot een einde komt, zo verraadt de keus voor een slosong veel van wat een artiest met een CD wil zeggen. Op ''Kojak Variety'' | |||
heeft Costello gekozen voor een wel zeer langzame, bijna tartende uitvoering van [[Days]]. Het origineel is van de jaren zestig mod-groep [[The Kinks]], | |||
die [[Ray Davies]] als opvallend vruchtbare liedjesmaker in hun midden wisten. De cover die Costello van het liedje maakt, verraadt dat de tekst eigenlijk | |||
vele malen bitterder is dan we van het verradelijk opgewekt -dromerige origineel kenden. | |||
Costello: ,,Veel songs uit de late jaren zestig - zo van de tijd rond ''Sgt. Pepper'' van The Beatles- had- den een hoog autobiografisch gehalte. De ‘ik’ uit het liedje had veel weg van de ‘ik’ van de liedjesschrijver en de ‘ik’ van de uitvoerend artiest. Ze waren oprecht in wat ze te zeggen hadden, maar voelden zich ook wat gegeneerd door hun eigen openheid. De echte bedoelingen werden dus wat verbloemd met veel sjaaltjes, rook en theaterkleding. Neem Strawberry Fields Forever van John Lennon: een prachtig psychedelisch lied, maar tegelijkertijd is het ook een kwetsbare song over zijn kinderjaren. Later kwamen popcomponisten wat terug van die dagboek liedjes, zo niet Lennon. | |||
{{cx}} | {{cx}} |
Revision as of 22:52, 21 September 2016
Scanning errors uncorrected... Elvis Costello is de Woody Allen van de popmuziek. Hij behoort tot de besten op zijn vakgebied, zoals een catalogus van meer dan vierhonderd songs inmiddels bewijst. Vermoedelijk is er naast David Bowie niemand denkbaar die even fanatiek als Declan Patrick McManus (Costello's echte naam) wordt gedreven door de gedachte telkens nieuwe wegen in te slaan. Zoals Woody Allen zich ook met de geschiedenis van de film (Ingmar Bergman) bezighoudt, zo is Costello een waar historicus van de wereld van de populaire muziek. Men mag ook zeggen: liefhebber en verzamelaar.
|
|