Leidsch Dagblad, May 13, 1995: Difference between revisions

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
m (fix transcription error)
m (fix transcription error)
Line 32: Line 32:
Cora Vaucaire. Hound Dog is niet van [[Elvis Presley|Presley]], maar van Big Mama Thornton. En zo verwarde ene [[George Harrison]] het begrip cover met plagiaat en kopieerde He’s so Fine van The Chiffons met My Sweet Lord. De rechtszaak nam vele maanden in beslag.
Cora Vaucaire. Hound Dog is niet van [[Elvis Presley|Presley]], maar van Big Mama Thornton. En zo verwarde ene [[George Harrison]] het begrip cover met plagiaat en kopieerde He’s so Fine van The Chiffons met My Sweet Lord. De rechtszaak nam vele maanden in beslag.


Tegenover me zit echter Costello, een man die zeif veel is gecoverd en zoveel liedjes in voorraad heeft dat hij nauwelijks songs van anderen zou hoeven zingen. Toch leerde hij aan de hand van [[Good Year For The Roses|A Good Year for the Roses]] (eerste uitvoering: [[George Jones]]) dat zelfs, of misschien wel juist, de melancholie van de countrymuziek hem als Ierse Brit veel had te zeggen. Soms moet je kleren van een ander aantrekken om te zien wat je nog meer staat. Op ''Kojak Variety'' dateert de garderobe uit songs die alle tussen 1930 en 1970 zijn geschreven. Elvis: ,,Natuurlijk zijn er ook na dietijd (!) nog wel belangwekkende melodieën geproduceerd, maar ik moest me beperken. En wie weet is dit wel de start voor een serie coverplaten.”
Tegenover me zit echter Costello, een man die zelf veel is gecoverd en zoveel liedjes in voorraad heeft dat hij nauwelijks songs van anderen zou hoeven zingen. Toch leerde hij aan de hand van [[Good Year For The Roses|A Good Year for the Roses]] (eerste uitvoering: [[George Jones]]) dat zelfs, of misschien wel juist, de melancholie van de countrymuziek hem als Ierse Brit veel had te zeggen. Soms moet je kleren van een ander aantrekken om te zien wat je nog meer staat. Op ''Kojak Variety'' dateert de garderobe uit songs die alle tussen 1930 en 1970 zijn geschreven. Elvis: ,,Natuurlijk zijn er ook na dietijd (!) nog wel belangwekkende melodieën geproduceerd, maar ik moest me beperken. En wie weet is dit wel de start voor een serie coverplaten.”


KEUZE
KEUZE

Revision as of 22:42, 22 September 2016

... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Leidsch Dagblad

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

"Muziek is als een schoolreisje
door onbekend gebied"

Elvis Costello brengt zestiende studioplaat uit

translate
  John Oomkes

Scanning errors uncorrected...

Elvis Costello is de Woody Allen van de popmuziek. Hij behoort tot de besten op zijn vakgebied, zoals een catalogus van meer dan vierhonderd songs inmiddels bewijst. Vermoedelijk is er naast David Bowie niemand denkbaar die even fanatiek als Declan Patrick McManus (Costello's echte naam) wordt gedreven door de gedachte telkens nieuwe wegen in te slaan. Zoals Woody Allen zich ook met de geschiedenis van de film (Ingmar Bergman) bezighoudt, zo is Costello een waar historicus van de wereld van de populaire muziek. Men mag ook zeggen: liefhebber en verzamelaar.

U kent My Way van Frank Sinatra? Zong ol' Blue Eyes dan ook de originele versie van die veel gekopieerde song? Nee, Sinatra coverde. Het origineel is een Frans chanson, Comme d’Habitude van Claude François, dat in 1969 werd vertaald door Paul Anka. Sinatra zong dus niet eens de eerste Engelstalige versie van het lied dat sindsdien door Elvis Presley, Nina Simone, Sid Vicious, Leen Huizer en nog enkele honderden werd uitgevoerd. Iedereen deed 't op zijn of haar manier, maar toch is er maar één de originele.

Op Costellos zestiende (!) studioplaat (de talloze verzamelaars niet meegeteld), staan uitsluitend covers. Elvis - zijn Bühne-naam is al een cover van die van Presley - zingt, geestdriftig begeleid door tal van grown uit bet vak, songs van Little Richard, Creamin’ Jay Hawkins, Bob Dylan, Ray Davies, Randy Newman, Willie Dixon, het duo Burt Bacharach & Hal David. De oudste kopie is een typisch bigbandnummer uit 1930: The Very Thought of You, geschreven door de Britse orkestleider Ray Noble en onvergetelijk gemaakt door Nat King Cole.

Wie goed heeft gelezen is hierboven het synoniem kopie opgevallen. Een cover is echter geen kopie. Als het goed is, mag een cover nooit een, vooral simpele kopie zijn van bet origineel. Door een artiest te coveren wordt hem of haar lof toegezwaaid, maar dat is nict te bereiken door het voor beeld klakkeloos te reproduceren. Nu had Sinatra natuurlijk nooit het idee een hem volslagen onbekend Franse componistenteam te eren. De tekst van Anka zat Frankieboy echter als gegoten en hij zong My Way vervolgens zo geloofwaardig dat de inhoud van het lied met hem- het in een arm Italiaans emigrantengezin opgegroeide schoffie dat multimiljonair werd in Amerika - werd geassocieerd.

ANDERE BEDOELING

Met Kojak Variety had Elvis Costello een jets andere bedoeling.., Natuurlijk wilde ik laten horen welke mooie songs mij aanspreken en wat ze voor mij betekenen”, zegt hij aan een ongestoorde lunch op een dag dat zijn agenda eigenlijk overstroomt van andere bezigheden. Zoals de organisatie van en de programmering voor een speciaal concert van het London Philharmonic Orchestra en bet uitspreken van voetbalcommentaren bij een wedstrijd in de Serie A voor bet Britse TV-station Channel Four.

“Maar het is vooral bedoeld als ode aan de luisteraar en verzamelaar. Zolang ik platen koop. kom ik songs tegen die me troost schenken, me onnoemelijk veel plezier geven en me soms zelfs door heel moeilijke levensfases hebben geholpen. Goede liedjes zijn als verkeersborden langs je levensweg.”

Misschien moet je wel naar België voor de ware liefhebber. Via Omroep Brabant maakte de verwoe de verzamelaar Arnold Rypens tijdens de jaren tachtig een dicht beluisterd programma, Domino The Originals. Rypens ging via covers op zoek naar de originals, of andersom en prikte en passant vele luchtballonnetjes door. Zo is het origineel van het klassieke chanson Les Feuilles Mortes niet van Juliette Greco of Yves Montand maar van de onbekende Cora Vaucaire. Hound Dog is niet van Presley, maar van Big Mama Thornton. En zo verwarde ene George Harrison het begrip cover met plagiaat en kopieerde He’s so Fine van The Chiffons met My Sweet Lord. De rechtszaak nam vele maanden in beslag.

Tegenover me zit echter Costello, een man die zelf veel is gecoverd en zoveel liedjes in voorraad heeft dat hij nauwelijks songs van anderen zou hoeven zingen. Toch leerde hij aan de hand van A Good Year for the Roses (eerste uitvoering: George Jones) dat zelfs, of misschien wel juist, de melancholie van de countrymuziek hem als Ierse Brit veel had te zeggen. Soms moet je kleren van een ander aantrekken om te zien wat je nog meer staat. Op Kojak Variety dateert de garderobe uit songs die alle tussen 1930 en 1970 zijn geschreven. Elvis: ,,Natuurlijk zijn er ook na dietijd (!) nog wel belangwekkende melodieën geproduceerd, maar ik moest me beperken. En wie weet is dit wel de start voor een serie coverplaten.”

KEUZE

Zoals een beek nooit zomaar tot een einde komt, zo verraadt de keus voor een slosong veel van wat een artiest met een CD wil zeggen. Op Kojak Variety heeft Costello gekozen voor een wel zeer langzame, bijna tartende uitvoering van Days. Het origineel is van de jaren zestig mod-groep The Kinks, die Ray Davies als opvallend vruchtbare liedjesmaker in hun midden wisten. De cover die Costello van het liedje maakt, verraadt dat de tekst eigenlijk vele malen bitterder is dan we van het verradelijk opgewekt -dromerige origineel kenden.

Costello: ,,Veel songs uit de late jaren zestig - zo van de tijd rond Sgt. Pepper van The Beatles- had- den een hoog autobiografisch gehalte. De ‘ik’ uit het liedje had veel weg van de ‘ik’ van de liedjesschrijver en de ‘ik’ van de uitvoerend artiest. Ze waren oprecht in wat ze te zeggen hadden, maar voelden zich ook wat gegeneerd door hun eigen openheid. De echte bedoelingen werden dus wat verbloemd met veel sjaaltjes, rook en theaterkleding. Neem Strawberry Fields Forever van John Lennon: een prachtig psychedelisch lied, maar tegelijkertijd is het ook een kwetsbare song over zijn kinderjaren. Later kwamen popcomponisten wat terug van die dagboek liedjes, zo niet Lennon. Die trad op zijn eerste soloplaat naar voren met nummers vol rauwe, ongecensureerde zelfexpressie.

De liedjes van The Kinks bezaten veel levensechte ervaringen, maar die lading verd vaak een beetje verbloemd door de half-grappige manier waarop Ray Davies ze over het voetlicht bracht. The Kinks hadden een jeugdige, overmoedige, 'te Gekke' uitstraling; Davies durfde zijn twijfels niet openlijk te uiten. Days gaat vooral over verlies; het einde van een relatie.” Elvis, lachend: "Dat het zo langzaam geworden is had ook met de omstandigheden in de tropische opnamestudio van doen. De airconditioning ging die dag kapot en na enkele minuten liepen we al ijlend van het zweet rond en bonkte je kop alsof je drugs had gebruikt. Later bleek dat die atmosfeer het liedje een heel speciale lading gaf.”

DOCUMENT

Costello heeft het merendeel van de vijftien stukken die op Kojak Variety zijn terechtgekomen al enkele jaren terug opgenomen met de Amerikaanse sessiemuzikanten door vie hij zich halverwege de Jaren tachtig liet begeleiden (na het opnemen van de CD King of America). De namen van Jim Keltner, Larry Knechtel, Jerry Scheff en James Burton komen voor op tientallen platenhoezen, maar met Costello bleken ze een grote verzamelaarswoede gerneen te hebben. In zekere zin is deze plaat dan ook nog een document voor de dagen waarin Elvis op pelgrimage was door de VS. Op twee na zijn alle covers dan ook van Amerikaanse origine, Costello: "Ja, Lennon & McCartney, Ray Davies, en nog een enkele klant, maar de wortels van de populaire muziek liggen in de States. Daar werden en worden de beste songs geschreven.”

Boeken gaan over iets, over dingen uit het leven, Songs ook. Platen bestaan uit bundels van songs. Je kunt uit een collectie van tien of vijftien liedjes een heel scherp beeld krijgen van wat een songschrijver beweegt”, zegt Costello. "Ik ben me er pijnlijk van bewust dat ik heel vat van mezelf heb laten zien toen ik in 1984 een album uitbracht met de titel Goodbye Cruel World. Ik was er toen siecht aan toe - een van de redenen waarom de piaat zo beroerd Klonk, maar de impressie blijft nog steeds hangen. Je wordt er depressief van als je er naar luistert. In andere tijden wil je de de wereld te lijf en pas je enorm ambitieuze arrangementen en ritmische patronen toe en verfijn je je liedjes tot in het absurde bijna. Ik zelf deed dat op Mighty Like a Rose; er zijn heel weinig mensen die je dan nog kunnen volgen en meer dan een of twee songs in hun betekenis kunnen duiden. Toch staan er geweldige stukken op.

Zo'n coverplaat als ik nu heb gemaakt. is in wezen en op het eerste gezicht veel beter te begrijpen of te doorgronden. Natuurlijk ken ik het vak van het liedjesschrijven van binnenuit. Natuurlijk begrijp ik dat ik de lading van songs van anderen naar mijn hand kan zetten door het arrangement dras tisch aan te passen. Bij Days en Must You Throw Dirt in My Face is dat ook gebeurd. Maar voor bet overige ben ik als een kieine lekkerbek omgesprongen met al dat fraais van anderen uit het vak, van mensen die ik waardeer, En soms wordt je zelfs gestuurd door de beperkingen van je eigen lichaam. Als ik een country-ballad zing, een langzaam dramatisch lied zoals ze er in bosjes varen tijdens de jaren vijitig, dan kan ik niet met een 'stiff upper lip' zingen zoals toen de gewoonte was. Daardoor kreeg je destijds die wat gladde, vibratoloze stemmen die de emotie polijstten. Zelfs in I've been wrong before van Randy Newman moet ik me meer laten gaan dan hij.”

MUZIKAAL REIZEN

De plaat van Elvis Costello komt temidden van een hausse van uitgaven van speciale covers en tributes. Lang niet allemaal zijn ze zo doordacht of zo oprecht als Kojak Variety en vergelijkbare historisch waardevolle platen van Sam Cooke (Charles Brown). Marvin Gaye, David Bowie, Bryan Ferry, The Hollies of- recent — Mathilde Santing. Elvis:,.Ik zie muziek als een schoolreisje door landen en gebieden die je niel kent. Zelfs Sinatra leert Latijns-Amerika kennen als hij de liedjes van Antonio Carlos Jobim zihgt. Ook hij gebruikt zijn stem in bossa nova-songs anders, lichter dan in zijn gewoonlijk nogal dramatische,aangezette zangstijl. Hij is gevoeliger dan anders. Gek genoeg gingen er vroeger meer mensen op muzikale reis dan nu: Dylan, Georgie Fame maakten jeder op die manier een album ' The Two Sides Of '.

Nu loop je het risico dat je publiek je niet meer herkent doordat je wat anders durft en doet. Critici die je niet meer kunnen volgen en alleen maar constateren dat je van je gebruikelijke paadje bent afgestapt. heffen hun handen ten hemel en roepen: Costello is gek geworden! Nonsens, je onderzoeki alteen maar of een ander muzikaal terrein ook verrassingen voor jou bevat. Jekijkt alleen maar of je door te reizen meer van je zeif kunt opsteken. Keek iernand er vroeger van op dat Harry Nilsson songs uitvoerde van Dylan? Natuurlijk niet; dat was een zeer fìjne zanger die heel mooie songs van een zeer begaafde liedjesschrijver bracht.”

De afgelopen achttien maanden heb ik veel gewerkt met producer Larry Adler en de oude crooner Tony Bennett. We hebben bijna uitsluitend songs van George Gershwin gedaan, omdat zijn muziek onze levens verbindt. Tijdloze muziek, eeuwige teksten. Ais ik dát nog eens bereik...!”

-

Leidsch Dagblad, May 13, 1995


John Oomkes interviews Elvis Costello on the release of Kojak Variety.

Images

1995-05-13 Leidsch Dagblad page 41 clipping 01.jpg
Clipping.

1995-05-13 Leidsch Dagblad page 41.jpg
Page scan.

-



Back to top

External links