|
Her hing al jaren in de lucht, en nu is hij er. Een cd getiteld ‘The Very Best Of Elvis Costello’. En daar is ‘She’ de titelsong
uit de succesvolle film ‘Notting Hill’ nog snel als laatste track aan toegevoegd. Maar deze week verschijnt er nog een cd
van de brilbrit: The Sweetest Punch’. Daarop is Costello te horen als componist van jazzstukken. Hokjesgeest is hem
altijd vreemd geweest. ,,Ik zie verbanden tussen rnuzieksoorten die anderen misschien nier zien.”
Terwijl Elvis Costello samen met Burt Bacharach in Los Angeles aan Painted From Memory werkte, stond de veelzijdige Amerikaanse gitarist Bill Frisell in New York met een club uitgelezen musici een jazz-berijming van dezelfde stukken vast te leggen. De Costello-liefhebber kan orn de cd Sweetest Punch niet heen. Want de meester treedt in twee stukken op ais gastzanger. Zingt ook nog een duet met jazzvocaliste Cassandra Wilson. En ailesongteksten die bij Painted From Memory ontbraken, staan hier wel afgedrukt.
Wat Elvis Costello (1954) met jazz heeft? Hij schuift in hoedje een fractie naar achteren en zet zijn hoornen bril recht. ,,Mijn geest staat open voor allerlel soorten muziek. Ik zie verbanden tussen muziek-soorten die anderen misschien niet zien. In de loop der jaren heb ik een heleboel liedjes gemaakt die door jazzlieden op de plaat zijn gezet.
Van mij hoeven die vakjes niet zo nodig. Het is een soon gebruik om iedere artiest een sticker op z'n hoofd te plakken. Ik ben een pop-jongen en een jazzartiest staat in een ander vakje in de winkels. Ik kan daar goed mee leven hoor. Maar in sommige gevallen is het lastig. Laat rnij flou muziek maken met de mensen met wie ik wil.” Costello vertelt dat toeval een belangrijke rol speelt bij die samen-werking: ,,Mijn moeder is een echte jazzgek. Toen ik jaren terug met haar naar New York ging, sleepte ze me mee naar allerlei jazzconcerten. We kwamen ook terecht bij een op treden van de Dirty Dozen Brass Band. Toen ik die jongens hoorde spelen, vroeg ik ze meteen of ze wilden meewerken aan een album van mij: Spike. Daarna vroegen ze mij weer om te zingen op een plaat van hen. Zo gaan die dingen gewoon. Iedereen denkt dat er beleid achter zit. Maar veel van rnijn projecten zijn gebaseerd op toeval.”
CHET BAKER
Ook in de samenwerking met de in 1988 overleden jazztrompettist-zanger Chet Baker was nauwelijks sprake van enige planning. ,Begin jaren tachtig speelde Chet in een club in Londen. In de pauze stapte ik het podium op. En ik vroeg of hij op mijn plaat wilde spelen. Ja, dat wilde hij wel. Zo ging dat. Ik kan me niet voorstellen dat hij wet eens van me had gehoord. Waarom zou hij? Chet luisterde nooit naar popmuziek. We hebben daarna altijd contact gehouden. Elke keer als hij in Londen was maakten we een afspraak. Dronken we wat. En toen kregen we de vraag of we een keer samen wilden optreden in Ronny Scott’s. Daar is een video van gemaakt. “ Toevallige ontmoetingen en vriendschappen noemt hij de basis van zijn carrière. Dat geldt ook voor de Sweetest Punch van Bill Frisell. ,.Toen ik vier jaar terug in Londen het Meltdown festival organiseerde, vroeg ik Bill als gast. We hebben samen opgetreden, onze eerste samenwerking.”
|
