Leidsch Dagblad, October 9, 1999

From The Elvis Costello Wiki
Revision as of 21:52, 10 July 2018 by Zmuda (talk | contribs) (formatting)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Leidsch Dagblad

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

'Mijn geest staat open voor allerlei soorten muziek'


translate
   Ton Ouwehand

Elvis Costello: Zanger, liedjesschrijver, jazzcomponist en nu ook filmheld

Her hing al jaren in de lucht, en nu is hij er. Een cd getiteld The Very Best Of Elvis Costello. En daar is "She" de titelsong uit de succesvolle film Notting Hill nog snel als laatste track aan toegevoegd. Maar deze week verschijnt er nog een cd van de brilbrit: The Sweetest Punch. Daarop is Costello te horen als componist van jazzstukken. Hokjesgeest is hem altijd vreemd geweest. ,,Ik zie verbanden tussen rnuzieksoorten die anderen misschien nier zien.”

Terwijl Elvis Costello samen met Burt Bacharach in Los Angeles aan Painted From Memory werkte, stond de veelzijdige Amerikaanse gitarist Bill Frisellin New York met een club uitgelezen musici een jazz-berijming van dezelfde stukken vast te leggen. De Costello-liefhebber kan orn de cd Sweetest Punch niet heen. Want de meester treedt in twee stukken op als gastzanger. Zingt ook nog een duet met jazzvocaliste Cassandra Wilson. En allesongteksten die bij Painted From Memory ontbraken, staan hier wel afgedrukt.

Wat Elvis Costello (1954) met jazz heeft? Hij schuift in hoedje een fractie naar achteren en zet zijn hoornen bril recht. ,,Mijn geest staat open voor allerlel soorten muziek. Ik zie verbanden tussen muziek-soorten die anderen misschien niet zien. In de loop der jaren heb ik een heleboel liedjes gemaakt die door jazzlieden op de plaat zijn gezet. Van mij hoeven die vakjes niet zo nodig. Het is een soon gebruik om iedere artiest een sticker op z'n hoofd te plakken. Ik ben een pop-jongen en een jazzartiest staat in een ander vakje in de winkels. Ik kan daar goed mee leven hoor. Maar in sommige gevallen is het lastig. Laat rnij flou muziek maken met de mensen met wie ik wil.” Costello vertelt dat toeval een belangrijke rol speelt bij die samen-werking: ,,Mijn moeder is een echte jazzgek. Toen ik jaren terug met haar naar New York ging, sleepte ze me mee naar allerlei jazzconcerten. We kwamen ook terecht bij een op treden van de Dirty Dozen Brass Band. Toen ik die jongens hoorde spelen, vroeg ik ze meteen of ze wilden meewerken aan een album van mij: Spike. Daarna vroegen ze mij weer om te zingen op een plaat van hen. Zo gaan die dingen gewoon. Iedereen denkt dat er beleid achter zit. Maar veel van mijn projecten zijn gebaseerd op toeval.”


Ook in de samenwerking met de in 1988 overleden jazztrompettist-zanger Chet Baker was nauwelijks sprake van enige planning. ,Begin jaren tachtig speelde Chet in een club in Londen. In de pauze stapte ik het podium op. En ik vroeg of hij op mijn plaat wilde spelen. Ja, dat wilde hij wel. Zo ging dat. Ik kan me niet voorstellen dat hij wet eens van me had gehoord. Waarom zou hij? Chet luisterde nooit naar popmuziek. We hebben daarna altijd contact gehouden. Elke keer als hij in Londen was maakten we een afspraak. Dronken we wat. En toen kregen we de vraag of we een keer samen wilden optreden in Ronny Scott’s. Daar is een video van gemaakt. “ Toevallige ontmoetingen en vriendschappen noemt hij de basis van zijn carrière. Dat geldt ook voor de Sweetest Punch van Bill Frisell. ,.Toen ik vier jaar terug in Londen het Meltdown festival organiseerde, vroeg ik Bill als gast. We hebben samen opgetreden, onze eerste samenwerking.”


En nu komt Frisell met de jazzvariant van Painted From Memory. „lk moet zeggen dat ik niet naar Bill's bewerkingen durfde te luisteren voordat de cd van Burt en mij helemaal klaar was. Hij stond in de studio met demo's en kladjes papier. De muziek was nog nat, zal ik maar zeggen. Maar ik ben zeer tevreden met het resultaat. Ik hoop dat zo'n samenwerkingsverband als dit helpt om de kloof tussen verschillende soorten muziek te overbruggen. Ik vind ook dat je dat als muzikant moet doen. Je moet je horizon verbreden. Het is niet gezond om in een gespreid bed te blijven liggen. Als je je comfortabel voelt in een bepaalde muziekstijl dan moet je je nek uitsteken voor je in slaap valt. Ik probeer verbindingen tot stand te brengen tussen verschillende muzikale werelden. Nogmaals, van mij hoeft die indeling in vakjes helemaal niet. Ik luister naar een heleboel muziek die ze jazz noemen. En voor ik zelf platen kocht, luisterde ik naar de muziek die mijn ouders in de kast hadden staan. Dat was vooral jazz. Mel Tormé. Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan. Als jong ventje zat ik ademloos naar Charlie Parker en Dizzy Gillespie te luisteren. Natuurlijk, mijn vrienden luisterden allemaal naar popmuziek. Deed ik ook. Maar schroom voor jazz had ik niet.

Ik heb zelf nooit fatsoenlijk een instrument leren bespelen, Ik kan mezelf een beetje begeleiden op gitaar. Maar gitarist ben ik niet. Beetje piano speel ik ook. Maar het is niet meer dan functioneel. Ik heb me ontwikkeld als songschrijver. Ik schrijf liedjes en ik zing ze. Dat is het. En ik voel me vereerd als een ander een liedje van mij zingt. Of speelt zoals Bill Frisell. Ik ben dan wel begonnen in de new wave. Maar ik voel me nu aangetrokken tot de sound van bepaalde ensembles. En dan hoor ik veel liever een Jazzband, of een klassieke ensemble dan rock 'n roll.'


Driehonderd liedjes heeft hij inmiddels geschreven. Aanvankelijk op een manier zoals zoveel muzikaal ongeschoolde songwriters dat doen. Gitaar om de nek, en dan maar zingen op een bandje. En vervolgens in de studio aan de muzikanten voorzingen wat er van ze wordt verwacht. Costello: „Soms is het vermoeiend om aan anderen zonder het notenschrift duidelijk te maker" wat ze rnoeten spelen. Ik deed alles op gehoor. Ik schreef meer dan tweehonderd liedjes zonder dat ik een noot kende. Ik maakte ze in m'n kop en ik bewaarde het op tape. Dat is jaren goed gegaar,. Maar toeri ik met The Brodsky Quartet werkte brak me dat enorm op. Zat er een klassiek strijkkwartet geduldig naar mijn gestuntel op de piano te luisteren. Om daar uit af te leiden wat ze moesten spelen. Ik voelde me belachelijk. Direct daarna ben ik noten gaan leren lezen."

In de film Notting Hill is hij te horen met de song She. Maar in de film The Spy who shagged me is hij ook te zien. „Een parodie op James Bond. In Amerika is die film razend populair. Ik ben niet meer dan anderhalve minuut in beeld. Maar op straat word ik steeds aangehouden door kinderen die om een handtekening vragen en dan zeggen ze dat ze me van de film kennen. "

-
<< >>

Leidsch Dagblad, October 9, 1999


Ton Ouwehand profiles Elvis Costello.

Images

clipping
Clipping.


photo
Photo.


page 23
Page scan.

-



Back to top

External links