|
LEIDEN — Het muzikale evenknietje van Woody Allen, Elvis Costello, heeft in zijn nog korte maar è zo explosieve carrière kans gezien ruim 110 liederen het vinyl in te zingen. Hij had daarvoor nog geen zes jaar nodig, een moyenne van ongeveer twee songs per maand dus. Natuurlijk zijn niet alle werkjes van Costello muzikale hoogstandjes, maar na zorgvuldige selectie hou je toch nog zo'n 50 sublieme vertolkingen van ingetogen gedachten en felle aanklachten over. Vergelijk collega-songs-mid Nick Lowe, die met pijn en moeite per jaar slechts drie meer dan redelijke deunen componeert. Costello is zo enorm produktief omdat hij een man is die zijn leven brandt als een fakkel en zich zodoende genoodzaakt ziet de schaarse behoefte „tijd" optimaal te gebruiken. Mooie voorbeelden daarvan zijn altijd 's mans concerten. Het liefst zou „Elvis, the Icing spectacies" drie favoriete songs tegelijk zingen. Net als gisteravond, in de fraaie Stadsgehoorzaal te Leiden.
Het werkt soms wel wat verwarrend. De Leidenaars die gisteren vijftien gulden hadden geruild voor een mooi entreebiljetje hadden het er ook zichtbaar moeilijk mee. Swingen of aandachtig luisteren, lachen of huilen, hollen of stilstaan? Zoals gezegd, Elvis doet het allemaal tegelijk. Zonder problemen en zonder overgang zong hij het ontroerende „Good Year For The Roses" tussen het agressieve „Shabby Dog" en een ongemeen felle uitvoering van „From A Whisper To A Dream". Juist op het moment dat de aanwezigen doorhadden dat het spetterende „King Horse" van de onderschatte Get Happy!!-elpee uitnodigde tot ritmisch bewegen, ontregelde Costello onaangekondigd met een 16-toeren versie van „I Can't Stand Up For Falling Down".
Maar was het nou een mooi concert?, zo vragen de geïnteresseerde thuisblijven zich af. Ja, het was een heel mooi concert. Hoewel,... hoeveel mooier had een helaas niet aan bod gekomen ononderbroken serenade van „Alison", „Party Girl", „Shot With His Own Gun" en „How Much I Lied" wel niet geklonken?
Aan de andere kant, hadden we dan niet gezegd: ,jammer dattie zo voorspelbaar is geworden"? Vast wel, want met Costello is het net als met Freek de Jonge en Woody Allen. Hoe grilliger en wisselvalliger, hoe beter.
|
