|
De zaal in "de Flint" in Amersfoot is bijna vol, alleen boven in de hoek staan nog een stuk of vijf stoelen leeg. Het is warm, ontzettend warm, maar dat kan niemand schelen want Elvis Costello, de "intelligente" new wave-man, beweegt zich op het podium. De mannen van VOO's Countdown doen hun best om hem zo goed mogelijk te filmen voor een special programma dat morgenoavond op het scherm moet, op Ned. II om 20.32 uur.
In een gebroken wit pak, een wit overhemd en een zwarte stropdas met rode ballen begint Elvis, zoals het hoort, met een van zijn hits. Het publiek herkent de muziek en onmiddellijk deinen de rijen op de maat heen en weer. Vele schoenen wippen ritmisch mee. De ogen van Elvis achter het kleine ronde zwarte brilletje kijken uitdagend de zaal in, en regelmatig buigt hij zijn hoofd zo dicht naar een van de camera's dat het lijkt of hij deze een kopstoot wil geven.
Wanneer de laatse tonen klinken, schieten de mensen die de eerste vier rijen bezetten, omhoog en klappen en springen. En hij gaat verder, zijn kort geknipte haren worden steeds natter en zijn daardoor net stekeltjes.
Alle verhallen die over Elvis Costello de ronde doen zeggen dat hij zich buiten zijn optredens anders gedraagt dan andere popsterren end at maakt hem interessant. Hij wil publiciteit, maar niet op de voor popsterren gebruikelijke manier, want: "ik ben geen ster, ik ben net zo'n zak als alle andere mensen. Ik ben ook drunken op zaterdagavond en ik kijk ook naar slechte tv-programma's zonder een woord kritiek. Het enige dat mij van hen onderscheidt is het feit dak ik erg goede songs schrijf". Dat heeft Elvis Costello eens gezegd. Maar dingen als bijvoorbeeld het verschijnsel dat hij geen interviews meer geeft "omdat de mensen het nu wel weten," bezorgen hem de meeste belangstelling.
Costello heft een hekel aan de platenmaatschappijen. Voordat eind '77 de kleine maatschappij Stiff zijn eerste plaat opnam, zoals Costello dat wilde, is hij bij 54 anderen langs geweest. Zij zagen niks in hem, en dat vergeet en vergeeft hij hen nooit.
De lp My Aim is True sloeg enorm aan en met de opvolger This Year's Model was Costello mode, iets dat hij zelf verafschuwt. Zijn doel was om de mensen te prikken, hij heeft ze willen irriteren en dat is hem maar een korte tijd gelukt. Hij is mode, hij wil het niet en snapt het niet, want "wat de mensen eeen maand geleden ergerlijk voorkwam, is nu een waarheid als een koe," aldus de woorden van Elvis Costello in het begin van zijn success over dit voor hem onbegrijpelijk verschijnsel.
Hij wordt onvolwassen, niet-rijp genoemd, praat niet over zijn verleden, "omdat niemand daar iets mee te maken heeft" en vertikt het om zich na zijn optreden te laten beinvloeden door het "We want more," tenminste, zo was het nog toen de opnamen voor Countdown warden gemaakt.
Vorig jaar juni, toen Costello voor het eerst in het Nederlands Congresgebouw in Den Haag optrad, pikte het publiek dat niet. Een forse bierblikjesregen volgde, zeventig stoelen warden vernield, deuren kapot gemaakt, en ramen ingegooid.
Op Pinkpop, tweede pinksterdag, is het wonder gebeurd. Voor het eerst van zijn leven liet Elvis Costello zich verleiden tot een toegift. Maar eigenlijk is dat niet nodig, want wat die man op toneel brengt is zo goed, dat het absoluut geen toegift behoeft.
Elvis Costello praat met het publiek om de mensen zoveel mogelijk te betrekken bij zijn songs. Tijdens de opnamen voor Countdown nodigt hij voor het laatse nummer "alle mooie meisjes" uit om voor het podium te dansen. Over de netjes beklede stoelen van "de Flint" springen de meisjes naar voren. Ze dansen of hun leven er van afhangt, ze dansen het podium op, zodat Costello niet meer te zien is door alle gele, rode, rose en blauwe kleuren.
Driemaal moest worden geoefend en omdat Costello al bij tien graden onder nul transpireert, beviel hem dat op de warme dag eind mei niet zo. Maar het tv-kijkend publiek heeft daar geen last van, alleen de VOO zal het niet leuk vinden dat de ster van wereldformaat deze omroep "onprofessioneel" noemt.
| 
