De zaal in “de Flint” in Amersfoot is bijna vol, alleen boven in de hoek staan nog een stuk of vijf stoelen leeg. Het is warm, ontzettend warm, maar dat kan niemand schelen want Elvis Costello, de “intelligente” new wave-man, beweegt zich op het podium. De mannen van VOO’s “Countdown” doen hun best om hem zo goed mogelijk te filmen voor een special programma dat morgenoavond op het scherm moet, op Ned. II om 20.32 uur.
In een gebroken wit pak, een wit overhemd en een zwarte stropdas met rode ballen begint Elvis, zoals het hoort, met een van zijn hits. Het publiek herkent de muziek en onmiddellijk deinen de rijen op de maat heen en weer. Vele schoenen wippen ritmisch mee. De ogen van Elvis achter het kleine ronde zwarte brilletje kijken uitdagend de zaal in, en regelmatig buigt hij zijn hoofd zo dicht naar een van de camera’s dat het lijkt of hij deze een kopstoot wil geven.
Wanneer de laatse tonen klinken, schieten de mensen die de eerste vier rijen bezetten, omhoog en klappen en springen. En hij gaat verder, zijn kort geknipte haren worden steeds natter en zijn daardoor net stekeltjes.
Alle verhallen die over Elvis Costello de ronde doen zeggen dat hij zich buiten zijn optredens anders gedraagt dan andere popsterren end at maakt hem interessant. Hij wil publiciteit, maar niet op de voor popsterren gebruikelijke manier, want: “ik ben geen ster, ik ben net zo’n zak als alle andere mensen. Ik ben ook drunken op zaterdagavond en ik kijk ook naar slechte tv-programma’s zonder een woord kritiiek. Het eninge dat mij van hen onderscheidt is het feit dak ik erg geode songs schrijf".
Remainder of text to follow
|