|
Het Pinkpopfestival, dat inmiddels is uitgegroeid tot een wereldgebeuren, vierde dit jaar een jubileum. Het was de tiende keer dat dit openluchtfestijn, traditiegetrouw op Pinkstermaandag, in het Burgemeester Damensportpark in Geleen plaatsvond. Het programma, waarin rock & roll en reggae centraal stonden, leek voor deze speciale gelegenheid nog beter uitgebalanceerd te zijn dan voorgaande jaren. Met The Police als grote verassing, Dire Straits als het rustpunt, Elvis Costello als de eeuwige rocker en Peter Tosh als de reggae-prediker, zal het geen gemakkelijke opgaaf zijn om volgende jaar opnieuw met zo'n sterk programma te komen.
De van oudsher perfect rollende organisatie bracht het aantrekkelijke programma zonder problemen en, we zijn eigenlijk niet anders gewend, op tijd. Op de drie aangrezende podia wisselden de groepen elkaar af, terwijl John Peel, dit jaar voor de tweede keer als presentator op Pinkpop, de pauzes opvulde met uitstekende muziek. Hoewel ieder jaar wordt geprobeerd het aantal bezoekers te beperken telde men op deze stralende dag, 's middags om vier uur 46782 popliefhebbers.
Pinkpop begon met een optreden van Massada. Deze muzikanten, die vooral aanstekelijke Latin-rock brachten, dienden even als hun opvolgers de Schotse Average White Band als opwarmers. The Average White Band bracht onder meer bekende nummers als "Got The Love" en "Walk On By." Hoewel er niet slecht werd gemusiceerd, ziet het er niet naar uit dat de band nooit verder sal komen dan waar ze momenteel, na jaren hard werken, zijn aangeland; een goede middenmoter. Het publiek werd pas wild enthousiast bij het verassende optreden van de Engelse driemans-formatie The Police. Het was voor het eerst dat de band voor zo'n grote menigde speelde, maar leek er helemaal geen moeite meet e hebben om ze voor zich te winnen. De zeer fraai en met apart stemgeluid uitgevoerde Sting, blijkt een uitstekend bassist te zijn. Hij bepaald, doordat hij ook de teksten schrijft, het gezicht van de band, al mogen de hard werkende drummer Stewart Copeland en solo-gitarist Andy Summers niet worden uitgevlakt. Sting maakte hoge sprongen en zong nummers als "Roxanne" (de nieuwe single) en "So Lonely." De band, die rock & regaae heft samengevoegd end at spelt, moest twee keer terugkomen en begon toen maar de zojuist beeindigde set opnieuw te spelen.
Dire Straits vormde een contrast met The Police. Wat een van de hoogtepunten van het festival had moeten worden, werd dat niet. Dat lag niet zo zeer aan Dire Straits als wel aan het geluid dat een beetje geknepen uit de installatie kwam. Mark Knopfler, tekstschrijer, zanger en uitmuntend solo-gitarist, was verbaasd over het aantal mensen, dat naar zijn groep was komen kijken. Hij riep dan ook: "Jullie zouden eens een minuut hier moeten staan, was je dan te zien krijgt is ongelooflijk". Dire Straits speelde ondanks de handicap van het geluid een lekkere set nummers. De groep was echt het rustpunt van de dag. Er warden songs gespeeld van de beide elpees. Zo was er het swingende "Sultans of Swing," maar ook "Lady Writer," waarbij broer David ben bassist John Illsley uitstekende achtergrond zang leverden. Mark, gebruind door de zon van Nassau, is het spelen van zijn subtile solo's niet verleerd en laat deze veelvuldig horen. Opnieuw een contrast met het concert van Dire Straits vormde Elvis Costello & The Attractions.
Met lekkere swingende rock & roll in sneltreinvaart bracht de in rose pak gestoken Elvis Costello zijn set. Enige spelbreker tijdens dit interessante optreden waren de grote hagelstenen, die uit de hemel kwamen. Gekukkig duurde de bui niet lang, en was het eigenlijk een welcome verademing, na de brandende zon. Elvis, die doordat zijn nummers hooguit drie minute duren een grote speelde, bracht onder meer "The Beat," "This Year's Girl" en zijn single "Oliver's Army."
De Canadese groep Rush probeerde met veel synthesizer en eindeloze gitaarsoli, de mensen te imporneren. Het einge wat je er echter van kreeg was hoofdpijn. Terwijl Rush hun set afwerkte was achter het podium Mick Jagger aangekomen. Iedereen hoopte dat hij met Peter Tosh de hit "Don't Look Back" zou singen om zo het tiende Pinkpopfestival nog iets extra's mee te geven. Mick zag er slecht uit, had een ingevallen gezicht en liep te schommelen op zijn benen. Nog vóór dat iemand hem iets gevraagd had, verklaarde hij al niet het podium op te gaan. Daarom deed Peter Tosh zijn set alleen en vornde een waardige afsluiter. Tosh is een reggae-prediker geworden, die op een gegeven moment riep: "Reggae brengt mensen samen, de muziek brengt de mensen dichter bij de realiteit." Begeleid door een voortreffelijke band zong hij nummers als "Mystic Man" (titelnummer van zijn nieuwe elpee en "Legalise It."
De KRO heft van et gebeuren opnamen gemaakt, die morgenavond (Hilv3. 22.02 uur) worden uitgezonden. Van deze tiende Pinkpop word ook een documentaire gemaakt die later zal worden uitgezonden.
|
