|
WERCHTER – Dé attractive van het voor de deur staande Torhout/Werchter-festival moet ongetwijfeld Elvis Costello worden. Komend weekeinde reizen weer vele duizenden landgenoten de rijksgrens over om zich te vergewissen van het doorgaans hoge niveau waarop tijdens dit dubbelfestival wordt geconcerteerd door groepen van naam. Elvis II (Presley zal altijd "I" blijven) staat als laatste op het programma. Hij laat zich daarbij begeleiden door, hoe kan het anders, The Attractions, de groep die hij zelf componeerde en die hem in ogewijzigde samenstelling steeds is trouw gebleven, Bruce Thomas (bas), Steve Nieve (piano) en Pete Thomas (drums). Costello heeft zijn zaakjes anno 1986 nog steeds uitstekend voor elkaar, getuige ook zijn laatste elpee King Of America. Een pretentieuze titel, die evenwel met een flinke scheut Costelliaanse zelfspot moet worden genomen.
Costello heeft sinds 1977, het jaar waarin hij met de punkgolf het internationale popgebeuren kwam binnenrollen en terstond als meer dan alleen maar aangespoeld brandhout werd beschouwd, tien schitterende elpees volgemaakt, vol met klassieke popsongs. Van alle artiesten die sinds de grote schok van de punk, eind 1976 ontstaan als reactie op de zelfingenomenheid en saaíheid van de pop in die dagen, voor een nieuw elan zorgden, mag Elvis Costello bijna tien jaar later als de kwalitatief hoogst scorende worden gezien. Geen criticus die daaraan twijfelt. Er mag worden getwist over de vraag of hij niet de grootste songschrijver aller tijden is, het antwoord doet, er feitelijk ook niek toe. Feit is dat Costello in een adem genoemd mag worden met Bob Dylan, Stevie Wonder, Paul McCartney, John Lennon. Kortom, met de grote songschrijvers uit de popgeschiedenis.
Costello debuteerde in 1977 met My Aim Is True op het in die dagen obscure Stiff-label dat zich uitsluitend toelegde op het uitbrengen van punk-materiaal. De goede en oprechte muzikale bedoelingen van Costello werden op deze plaat al direct zonneklaar onderkend door de critici. Costello bewees dat hij ten onrechte had moeten zeuren om een platencontract, dat geen van de grotere platenmaatschappijen hem wilde geven. Stiff durfde het wél aan en is er voor een belangrijk deel groot door geworden. De legendarische Stiff-manager Jack Riviera hoorde goud rinkelen en is tot op vandaag Costello’s vaste manager gebleven. De Amerikaanse popgroep Clover trad op als begeleidingsband op die eersteling van Costello, maar de opvolger. This Year’s Model kende al de huidige Attraction-sound. Als een "angry young man" danste Costello vervolgens door de popscene, met een niet-gemaakte kwaadheid over alle nitwits en zogenaamde supertalenten om hem heen, die van poenerige patsers de kans kregen hun slechts in geringe mate aanwezige kwaliteiten bot te vieren op vinyl dat volgens hem veel beter besteed kon worden. Een trekje dat bij hem ontstaan moet zijn in de periode dat hijzelf nog moedeloos van maatschappij naar maatschappij trok, met een knapzak vol juweeltjes en maar niet aan de bak kon komen.
Van hits moest hij weinig hebben. Een eendagsvliegcarrière verafschuwde hij als rasartiest. Vandaar dat de niet als zodanig bedoelde hits "Oliver’s Army" en "It's A Good Year For The Roses" hem nooit van zijn stuk hebben kunnen brengen. Na drie briljante elpees (Armed Forces volgde in 1979) zat hij even in een creatieve en produktionele impasse. Van Get Happy uit 1980 werd beweerd dat hij er racistische denkbeelden op nahield, terwijl Costello zelf kwaad beweerde dat het een buiten alle proporties opgeblazen incident betrof en dat hij nooit een dergelijke ode aan de "zwarte" labels Stax en Motown zou kunnen opdragen als hij het belang van de zwarte muziek zou onderschatten. Hij is er sowieso te intelligent voor.
Met Trust nam hij in 1981 artistiek revanche en via het country-album Almost Blue in 1981 nam hij heel Amerika, waarmee hij een haat-lief-de verhouding had, voor zich in. Alstelde zijn critici dat hij zijn talent ondergeschikt had gemaakt aan dit genre, in plaats van er een nieuwe dimensie aan toe te voegen. Alle door country geïnspireerde Costello-songs van andere platen samen zouden een veel beter product opleveren dan bit Almost Blue, zo werd gezegd. Maar de verkoopcijfers gaven Costello voorlopig gelijk. Al ligt hij van dit sort commerciële bespiegelingen niet wakker.
|
