|
AMSTERDAM — Elvis Costello is een meester in schijnbeweging en. Een vakman in het oproepen van een beeld van hemzelf dat waarheidsgetrouw is zolang hij het niet zelf tegenspreekt. We zijn net in gesprek geraakt over het verschil in mentaliteit dat hij nu vertoont in tegenstelling tot de jaren 1978-'80, toen hij het 'enfant terrible' was waarover de media de staf braken. „Je bedoelt dat mijn werk rustiger overkomt. Dat klopt. Het heeft te maken met een andere geestesgesteldheid. Ik drink niet zoveel meer, gebruik geen drugs meer. Mijn zenuwen zijn minder belast. Dat maakt een hoop verschil. Het betekent dat je je werk anders uitvoert dan voorheen. Ik heb meer geduld om me over details druk te maken".
„Wat me is overkomen? Ik raakte ontevreden over het leven zelf, denk ik. Dan ga je dingen doen die je eigenlijk niet zo'n grote plaats in je leven gunt. Ik denk nu niet noodzakelijkerwijze preuts over het geruik van geestverruimende middelen. Ik zie ze niet meer als een noodzakelijkheid. Zelfs nu denk ik niet dat dat het symptoom was dat er iets fout met me was. Ik heb mijn leven anders ingericht en mijn werk is anders geworden. Die twee hebben met elkaar te maken. Ik kan ze trouwens nauwelijks van elkaar scheiden."
„Growing up in public". Een bewijs van een groei naar volwassenheid terwijl iedereen toekijkt. Ik denk het wel, ja. Het is een goede uitdrukking. Bruikbaar. Zoiets gebeurt. Je moet niet vergeten dat ik 22 was toen ik in deze branche begon; ik ben nu pas 29."
Toch nog wat onbevredigend. We halen een deel van de tekst aan van „The Invisible Man", een van de persoonlijkste songs op Punch the Clock.
„I want to get out while I still can - I want to be like Harry Houdini", zingt Elvis daar. Ik wil (eraan) ontsnappen zolang ik dat nog kan. Ik zou als Harry Houdini willen zijn.
Vanwaar zon vergelijking met de beroemde boeienkoning. Elvis: „Zonder dat ik nu wil afdalen naar een psycho-analyse van mezelf kan ik je gelijk geven. Er is een aantal regels op Punch the Clock te vinden dat illustratief is voor het proces dat ik heb doorgemaakt. Niet veel; een of twee songs. Bis Mouth is ook zeer persoonlijk, maar dat is geen weerspiegeling van een verandering in mijn persoonlijkheid. Dat gaat over een affaire tussen twee mensen, waarbij er een de mond wordt gesnoerd".
In zijn teksten, zelfs in het kiezen van titels voor zijn albums laat Costello voldoende ruimte over voor speculaties. „Ook aan Punch the Clock kleven wat associaties", zegt hij grinnikend, „maar dat zul je wel hebben geraden. Het betekent zowel: de tijd stilzetten als aan het werk gaan. Het idee van de prikklok.
| 
