|
Carré verkoopt hij zo uit, maar hoe komt het dat Elvis Costello toch altijd een artiest is gebleven voor de echte liefhebber en dat hij nooit is toegetreden tot de ‘royalty’ van de muziek? Is het zijn scherpe stem, die een ‘acquired taste’ vergt? Waren het al zijn muzikale stijlwisselingen, van punk naar country, van Burt Bacharach tot The Roots en een duet met Elmo en Koekiemonster? Was het zijn vermeende houterigheid? Aan de kwaliteit en kwantiteit van zijn werk zal het niet liggen, bleek ook op deze oktoberavond in Amsterdam.
De stem van Costello gaat nu al zestig jaar mee en functioneert vrijwel de gehele avond heel behoorlijk. Tijdens She (oorspronkelijk van Charles Aznavour, Costello’s versie staat op de soundtrack van Notting Hill) zit Costello er wel wat naast, verder staan zowel zijn karakteristieke gekrijs als het subtielere werk als een huis. En dat terwijl hij de gehele avond kauwgum lijkt te kauwen.
Costello speelt deze keer solo. Vanavond zelfs geen Steve Nieve of Larkin Poe. “Mijn speciale gast, dat ben ik zelf,” vertelt hij. Op het podium staan zeven gitaren, die allemaal aan de beurt komen. Hij bespeelt ze in minstens zeven stijlen, van weinig subtiele slaggitaar tot warm gepluk. Tijdens Watching The Detectives lijkt hij te solliciteren op een vacature bij Crazy Horse (aan het einde zelfs bij Einstürzende Neubauten). En we zien Elvis Costello op zijn aller-subtielst als hij zonder microfoon, met akoestische gitaar en schijnbaar met gemak Alison ten gehore brengt in een muisstil Carré. Het is er de zaal voor, maar je moet het maar kunnen.
Engagement
Op de achterkant van een van de gitaren zit een sticker: Rebuild New Orleans, Not Iraq! Niet alleen een geste naar de stad waar zo veel van de muziek die hem beïnvloedde vandaan kwam, misschien ook een knipoog naar zijn gastrol in de onvolprezen Amerikaanse tv-serie The Treme, maar vooral ook een teken van het engagement dat met grote regelmaat in zijn werk is terug te vinden. Bijvoorbeeld in Shipbuilding, zowel ingetogen als keihard protest tegen de Falklandoorlog en nog regelmatig actueel, dat vanavond wordt gebracht vanachter een elektronische piano.
Costello in blauw pak, zwart vest, paars shirt en met een Panamahoed (wat zich daaronder nog bevindt, laat zich slechts raden) blijkt weer een charmant causeur te zijn. Zelden iemand gezien die zo ontspannen met het publiek praat. Goed, sommige van die praatjes zijn wat minder spontaan dan je zou denken en waren bijvoorbeeld net zo te horen in Brussel (dat daar ‘The City Of Love’ werd genoemd, nu viel die eer te beurt aan Amsterdam, volgende week Bazel). Tijdens When I Was Cruel #2 horen we spontaan een stukje Dancing Queen van ABBA, ook net als in Brussel. Maar de Belgen hoorden vast niet hoe hij zich bij een opname van TopPop met Nile Rodgers achter de coulissen zat te vergapen aan de Dolly Dots of hoe bij zijn eerste optreden in Carré de hele eerste rij werd leeg gehouden voor Bob Dylan, die nooit kwam opdagen. En dan dat optreden hier in 1984, waar maar geen einde aan kwam.
Verzadiging
Ook vanavond een Heintje-Davids-afscheid. Maar liefst tien toegiften, een derde van het hele concert. Er valt dan nog genoeg te genieten, maar je moet wel erg veel van die stem houden om nu toch niet een punt van verzadiging te bereiken. Een groot aantal van de aanwezigen heeft daar duidelijk geen last van. Met een warm I Want You en een knallend (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding? komt er dan toch een einde aan een innemend concert.
An Evening With Elvis Costello Solo In Concert
Gezien op woensdag 22 oktober in Carré, Amsterdam
|
