|
Na een betrekkelijk lange stilte is hij weer helemaal terug. Elvis Costello heeft weer een dijk van een hit. Toch is hij niet te spreken. Dat moet de muziek voor hem doen en daar heeft hij weinig aan toe te voegen. Journalisten ziet hij al helemaal niet zitten. Die zitten bij hem dus niet op rozen...
We zullen het dus moeten doen met losse opmerkingen die door mensen in zijn directe omgeving uit zijn mond zijn opgetekend. "Natuurlijk geef ik geen interviews! Moet dat dan? Ik geef toch ook geen bloed!," heeft hij onlangs uitgeroepen. Het moet natuurlijk ook niet. Costello weigert consequent mee te werken aan mythe-vorming door contacten met de pers. Hij schept zijn eigen mythe door een stug zwijgen en welsprekende muziek.
Almost Blue heet zijn nieuwe langspeler waarmee hij de country-richting is ingeslagen. Wie deze new-waver-bij-uitstek nauwlettend gevolgd heeft gedurende zijn vijf-jarige carrière zal daar nauwelijks verwonderd van opgekeken hebben. Het was Elvis zelf die de nieuwe koers extra accentueerde door de hoestekst: "Waarschuwing! Deze plaat bevat country & western muziek en zou wel eens radicale reacties kunnen oproepen bij bekrompen mensen!"
Waarschijnlijk heeft dat iets te maken met de vaak gehoorde mening dat de groeiende populariteit van C&W-muziek in Amerika het gevolg zou zijn van het feit dat daar ene meneer Reagan aan het bewind is. C&W zou dan rechtse muziek zijn en dat is een etiket waar Elvis Costello voor wenst te bedanken.
Al in 1977 maakte hij met de song "Less Than Zero" duidelijk dat alles wat ook maar in de verste verte naar fascisme ruikt hem gestolen kan worden. Elvis' gang naar Nashville is een logische stap in een richting die hem nooit vreemd geweest is. Op zijn eerste LP, My Aim Is True liet hij zich begeleiden door de Amerikaanse country-rock band Clover.
De verfrissende en directe aanpak van platen als Get Happy ('80) en Trust ('81) mag even de schijn gewekt hebben dat hij zich op een bepaalde stijl had vastgezet. Maar dat is niets voor Costello. Hij leeft zijn eigen leven, stug en toch gevoelig maar vooral eerlijk.
"Ik ben teruggekeerd naar de country. Ik had al zoveel covers van oude country-songs gehoord, uitgevoerd door bekende bands als de Byrds of de Flying Burrito Brothers, dat ik wel eens wilde weten wie die songs oorspronkelijk gemaakt hebben. De simpele en duidelijke teksten spraken me aan. Ze gaan over echte dingen en doodgewone mensen," vertelde hij onlangs.
"Ik heb songs uitgezocht die aansluiten bij mijn eigen gevoelens. Liefde, huwelijk, drank. Je zult mij niet horen zingen over God, familie en vaderland! Ik sta er nou eenmaal om bekend dat ik me eerder miserabel dan gelukkig voel. Zelfs als het me voor de wind gaat blijft er een voortdurend gevoel van droefheid."
Mensen als Gram Parsons en Jimmy Rogers spreken hem sterk aan vanwege de leef-snel-sterf-jong-gedachte die hemzelf ook niet helemaal vreemd is. Elvis Costello is echter ook nuchter genoeg om te beseffen dat dit niets met romantiek te maken heeft.
"Ik wil geen goeroe zijn. Ze hoeven niet van me te houden, want ik ben even waardeloos als iedereen. Natuurlijk, die countrysongs gaan vaak over goedkope sentimenten. Maar ja, voor de meeste mensen is nou eenmaal geen leven weggelegd als in Gejaagd Door de Wind. De draad van verwoesting, die door de uitgezochte songs loopt, boeide me heel sterk. Maar ik wil niet gezien worden als de getuiger van enig artistieke verval. En ik pas er ook voor op om te worden als één van die lui uit jaren-60 bands, die nog steeds rondhangen en niets anders dan ladingen, naar mijn mening, pure rotzooi produceren!"
Declan MacManus, zoals zijn werkelijke naam luidt, is een gevoelsmens. Daarom praat hij nooit over privé-zaken zoals z'n vader, de zanger Ross MacManus, zijn jeugdvriendin en echtgenote Mary of zijn zoon Matthew. Hij kijkt zelden om en spreekt dan ook niet over vroegere successen. Succes is net zo vervelend als mislukking, meent hij.
„Ik heb ook nooit zóveel succes gewild, dat ik me met een smak geld terug zou kunnen trekken op een mooi landhuis. Dat is rock 'n' roll-gedoe dat voor mij niet hoeft. Ik ben dan ook niet geïnteresseerd in Hollywood party's en dat soort onzin. Ik ben alleen geïnteresseerd in het schrijven en spelen van songs. Goede songs moeten passie bezitten en je moet horen dat ze met liefde gemaakt zijn."
Anno 1982 maken uit de punk stammende bands als Tenpole Tudor melodieuze rocksongs en de alom gevreesde Stranglers schrijven poëtische stukken. En waarom zou Elvis Costello dan geen versleten schoen van Hank Williams op mogen nemen om aan te tonen dat goede muziek niet aan slijtage onderhevig is? Fijngevoeligheid is geen privilege van links of rechts of wat dan ook. Het is iets dat we weer gewoon fijn mogen vinden. Inderdaad, 1982; een goed jaar voor de rozen...
| 
