|
Dit is waar iedere Elvis-fan van droomt: een avond lang klassiekers, uitgevord door een gedreven zanger, zonder overbodige franje en mét een band die het tempo erin houdt. Het is precies wat de trouwe Elvis-fan gisteravond kreeg. Zij net met een lichte handicap want Costello leed aan "een of ander virus" en kreeg zijn afwisselend sarcastische en tedere stem soms maar nauwelijks hoorbaar in de mocrofoon.
Misschien was hij daarom zo royaal met de onverwoestbare liedjes uit zijn begintijd. Nummers als "Clubland," "Alison, "King Of America" en "Pump It Up" werden nu uitgevoerd met de milde distantie van de iets oudere angry young man, terwijl het goed ingevoerde publiek de niet gehaalde noten of stembuigingen er zelfstandig bij dacht. Anders dan bij de Stones of Dylan zijn Costello's 'greatest hits' nog steeds niet uitgekauwd. Want welk radio-station speelt ooit nog "I Want You" of "Oliver's Army?"
Toch was dit een vorm waarin Costello zich niet vaak laat zien. Trouw aan het adagium "nieuwe nummers eerst," houdt ook hij zich meestal een concert-lang bezig met liedjes van be meest recente cd. Dat was in dit geval geen straf geweest, want de nieuwe, The Delivery Man, is een prachtige exploratie van Elvis in het Diepe (Amerikaanse) Zuiden, maar het nijdigste tempo en de dwarste melodieën zijn toch te vinden in het oerrepertoire.
Hij bood ons de keuze: een anderekeer terugkomen, of het werk naar beste kunnen nu afmaken. De zaal koos het laatste en werd beloond met de vrolijke inzetvan een Costello die een grote bos rozen uit het publiek aanam tijdens "Good Year For The Roses," en zijn verbeten liedje "(I Don't Want To Go To) Chelsea," uit 1978) uitvoerde op een gitaar die zo te zien uit hetzelfde jaar stamde.
Pas in de toegift kwamcn de liedjes van Elvis Costello's laatste album The Delivery Man aan de beurt. Zo was alles anders dan anders. Costello danste op met diamantstof bestrooide laarzen, deelde plectrums uit en speelde verzoeknummers. Ook een verkouden Elvis weet na zo'n dertig en 24 lp's nog te verrassen.
| 
