NRC Handelsblad, June 23, 1978

From The Elvis Costello Wiki
Revision as of 03:55, 13 May 2017 by Zmuda (talk | contribs) (+browser)
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


NRC Handelsblad

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello brengt publiek in vervoering


translate
   Peter Koops

Scanning errors uncorrected...

Amsterdam, 23 juni — De angst van velen om ooit nog eens onflatteus gebrild door het leven te moeten gaan heeft de fabrikanten van contactlenzen de afgelopen jaren flink in de kaart gespeeld. Maar de huistuin- en keukenbril, vroeger een onvermijdelijk kwaad. lijkt nu een mode te gaan worden, sinds het Engelse wonderkind Elvis Costello er zo'n beetje zijn handelsmerk van heeft gemaakt.

Costello draagt het zwaar hoornen montuur model-Buddy Holly en lijkt daarmee opvallend op koning Boudewijn van België. Dat koninklijke siert hem, want hij is één van de meest opmerkelijke musici die de nieuwe garde opleverde.

De enorme produktiviteit van deze voormalige computertechnicus, die naar verluidt ettelijke songs per dag schrijft, uitte zich in twee l.p.'s, My aim is true en This year's model, waarover unaniem de loftrompet werd gestoken. Omdat Costello op het Stiff-label, dat mede dank zij hem zo'n snelle opgang maakte, zijn talenten niet kon ontplooien, tekenden hij en Nick Lowe, diens producer, eind vorig jaar als eersten bij Radar-records.

De uiteindelijke verantwoordelijkheid voor deze actie berustte bij hun manager Jake Riviera, die ook het brein is achter de ongekende spitse publiciteitsstunts rond het verschijnsel Costello. Wel maakte de kleine zanger reeds enkele toernees door de USA. maar dicht bij huis kwam hij tot nu toe alleen in augustus vorig jaar, met de toen zojuist geformeerde begeleidingsband The Attractions, op het Belgische Bilzen-festival. Sindsdien is er veel in het voordeel van Costello veranderd, getuige het eerste van een serie Nederlandse optredens. gisteravond in een geheel uitverkocht Carré. Hij is uitgegroeid tot een volksheld. wiens muziek uit welke modieuze overwegingen dan ook, massaal geaccepteerd wordt.


Zit Costello aan de goede kant van de streep, dat is niet het geval met zijn voorprogramma. het controversiële New-Yorkse duo Suicide, dat met elektronische jungle-kreten de tolerantie van het publiek danig op de proef stelde. Ondanks afkeurend boe-geroep wist het tweetal zich gedurende de confrontatie lange tijd overeind te houden.

Costello daarentegen, met zijn abrupte houterige bewegingstempo, kon geen kwaad doen. Zijn verhalende teksten, simpele compacte melodieen, spuwde hij er met een enorm zelfbewust venijn uit. Ter versiering daarvan diende alleen het grillige. dunne orgelspel van Steve "Naive" Mason.

De overige Attractions, de inmiddels van een blessure aan de hand genezen bassist Bruce Thomas en de uitstekende drummer Pete Thomas, zorgden voor een solide ritmische ondergrond. Het optreden kende geen impasses In twintig nummers, die tot het beste uit Costello's repertoire behoren, werd de emotie, even sober als doeltreffend, naar een climax opgejaagd. te beginnen met een nieuwe en betere versie van Waiting for the end of the world.

Daarna volgde het grimmige. tegen het National Front gerichte "Night rally" waarin de walging in Costello's stem goed doorklonk. "Radio, Radio," dat helaas alleen in Amerika verscheen, en nieuwe nummers zoals "Goon Squad" bevestigden de stijgende lijn in zijn ontwikkeling.


De voorliefde voor country stipte Costello nog even aan met "Stranger in the house," maar de meeste indruk maakte hij toch met het werk dat de minder verkwikkelijke aspecten van seks als thema heeft. Sleutel daartoe waren de nummers "Lip service," "Chelsea," "Lipstick vogue," alle erg indringend van structuur en "Watching the detectives," dat tegen het einde, mooi, gefragmenteerd als een legpuzzel uiteenviel, om over te lopen in "Pump it up," dat onwillekeung deed denken aan Dylans "Subterranean homesick blues."

Tegen die tijd was de zaal al door het dolle heen. Ook als Costello zijn slaggitaar niet hanteerde was alles van een aangrijpende eenvoud, zoals de toegiften. het ontroerende "Alison" en "I'm not angry" met het door de zaal uit volle borst gescandeerde angry.

Scanning errors uncorrected...


Photo by Lex van Rossen

Photo by Lex van Rossen
-
<< >>

NRC Handelsblad, June 23, 1978


Peter Koops reviews Elvis Costello & The Attractions and opening act Suicide, Thursday, June 22, 1978, Carré, Amsterdam, Netherlands.


Peter Koops profiles Elvis Costello and Nick Lowe.

Images

clipping
Clipping


Elvis Costello


translate
   Peter Koops

Scanning errors uncorrected...

clipping

Op het Dylan-spektakel na, dat nu op dit moment in het Feyenoordstadion plaats heeft staat de gehele resterende week in het teken van protegees van het nieuwbakken label Radar-records, te weten Nick Lowe en Eivis Costello. Na een aanloop bij het in een jaar tijds met een verbluffende inventiviteit uit de grond gestampte Stiff-records verhuisden de twee eind '77 naar Radar.

Deze manoeuvre werd uitgevoerd op instigatie van hun manager Jake Riviera, een uitgekookte media-manipulator, die inmiddels reeds alle ongeschreven regels op dit gebied heeft gebroken. De debuut-lp van Eivis Costello, My aim is true, werd door de verzamelde Nederlandse pop-critici uitgeroepen tot de beste plaat van 1977. De opvolger This year's model, waarop Costello zich voor het eerst met zijn begeleidingsband The Attractions laat horen bezit een zo mogelijk nog huiveringwekkender indringendheid. De zwaar gebrilde zanger-gitarist, die naar het schijnt zo'n vijf nieuwe songs per dag oplepelt, heeft inmiddels al een optreden van zijn Nederlandse toernee, in Carré, achter de rug. Vanavond (23/6) treedt hij op in het Congresgebouw in Den Haag. Daarna volgen Orpheus-Apeldoorn (25/6), De Vereeniging-Nijmegen (26/6) en de Evenementenhal-Groningen (27/6)


Zijn partner in crime Nick „Basher" Lowe neemt het daarna van hem over in de estafette. Lowe bezit in tegenstelling tot de bloedserieuze Costello veel minder pretenties. Pure Pop for Now People is een aardige omschrijving van 's mans doelstelling.

Voor alles is deze producer, songschrijver, bassist en zanger, ooit lid van de groep Brinsley Schwarz, een ideeënman, die met zijn subbele latwerk. waarbij de meest obscure muzikale bronnen niet gespaard blijven, telkens weer een flits van herkenning oproept.

Lowe maakt Pop met een hoofdletter, getuige de lp Jesus of Cool en de single „I love the sound of breaking glass", en daar geneert hij zich geen moment voor. Begin april trad hij reeds op tijdens het jaarlijkse privéfeest van Muziekkrant OOR, maar zijn officiële Nederlandse debuut maakt hij, Alkmaar Pop niet meegerekend, op een openlucht-festival in Delft (28/6). Lowe zal daarbij worden geassisteerd door Dave Edmunds Rockpile, een voortreffelijk stel muzikanten, dat elkaar blindelings weet te vinden. Edmunds' prestatiecurve bereikte het afgelopen jaar een hoogtepunt met de lp Get it. De combinatie Lowe/Edmunds maakt deze toernee daarom zeker tot een belevenis: Paradiso-Amsterdam (29/6). de Harmonie-Tilburg (30/6) en opnieuw twee popfestivals, in Sevenum (1/7) en in Sporthal Het Hoogkoor te Bozmeer (2/7).



page page
Page scans.

-



Back to top

External links