|
Nog niet eerder klonk The Dutch Mountains van The Nits zo toepasselijk als gisteren, tijdens de zonovergoten twintigste editie van het jaarlijkse Pinkpop Festival. Ruim 40.000 muziekliefhebben verzamelden zich op het gras en het grind van de door heuvels omring draf- en renbaan in de Limburgse gemeente Landgraaf.
Met lange rijen voor de toiletwagens en een podium dat zodanig was opgesteld dat het publiek tegen de zon in moest kijken, was een publieksvriendelijker festival denkbaar geweest. Daar stond tegenover dat Pinkpop '89 een sterk programma bood, met nadruk op attracties die zich eerder in het clubcircuit of in betrekkelijk kleine zalen hadden bewezen. Een misser in dat opzicht was het sombere, saaie en in zichzelf gekeerde gestuntel van Tanita Tikaram, een zangeres die in Vredenburg al niet verder dan de derde rij kwam en die hier nog verder in haar schulp kroop.
Na de beschaafde blues van Rory Block nam het bonte gezelschap Fishbonc uit Los Angeles de taak op zich om leven in de brouwerij te brengen met een mengeling van funk-, ska- en andere dansmuziek. Dansen viel moeilijker op dc onconventionele gitaarpop van The Pixies. Beide groepen hielden zich staande in dc festival-opzet, hoewel ze voorlopig beter zullen klinken in een intiemere omgeving.
Als voor de hand liggende vertegenwoordigers van de Nederpop brachten The Nits met veel succes een uittreksel uit de recente theatertournee, compleet met het bewegende en op grote afstand zichtbare decor. Ook de oerdegelijke blues van de geenszins door vernieuwingsdrang gehinderde Jeff Huky viel in goede aarde, waarna John Hiatt (met buitensporing model zonneklep) zijn recht door de ziel snijdende rhythm and blues onderbrak met de aan zijn trouwe Nederlandse aanhang opgedragen soul-ballade "Have a little faith in me." Niet iedereen vond de orchestrale edelkitsch van Marc Almond en zijn groep La Magia even charmant. Almond kreeg enkele projectielen naar zijn hoofd en leek daardoor juist gestimuleerd om al zijn operette-aspiraties in de strijd te werpen.
Was het uit enthousiasme of kwam het door een technische storing? In ieder geval werd een deel van het vuurwerk, bedoeld als afsluiting van een feestelijk en zonnig Pinkpop, al na dc voorlaatste attractie afgestoken. Het solo-optreden van Elvis Costello werd daarmee passend benadrukt, want de Engelse zanger had slechts een gitaar, een handvol liedjes en zijn gloedvolle, getergde voordracht nodig voor een muzikaal hoogtepunt. Het gerucht van een gastoptreden van Paul McCartney bleek ongegrond, maar Costello bracht dermate sterke vertolkingen van eigen cn andermans composities dat zelfs een reünie van de drie nog levende Beatles waarschijnlijk geen betere muziek zou hebben opgeleverd. Met doorleefde en venijnige songs als "Deep dark truthful mirror" en "Tramp the dirt down" liet Costello een diepe indruk achter, dieper dan hij met zijn vroegere begeleidingsgroep The Attractions had kunnen bereiken.
Voor hoofdact R.E.M. (Rapid Eye Movement) leek de grootschalige festivalopzet in eerste instantie te hoog gegrepen. De sfeer en diepgang van hun subtiele gitaarmuziek stond in een merkwaardig contrast met de houterige theatrale overwegingen van Michael Stipe, de zanger die tot voor kort niet bij zijn microfoonstandaard weg was te branden. Zijn Pinoccio-achtige verschijning gaf R.E.M. op het podium een vervreemdend aanzicht, vooral voor degenen die het levende marionettentheater van enkele honderden meters afstand moesten volgen.
| 
