|
Elvis Costello solo is als een dierbare plaat met een kras. Zijn liedjes zijn vertrouwd en goed en hij brengt ze met schwung, maar na verloop van tijd beginnen zijn tekortkomingen te irriteren. Zuiver zingen is niet het sterkste punt van de voormalige punkrocker, die zich regelmatig verslikt in zijn muzikale ambities.
De meeste van zijn songs zijn gemaakt om in ensembleverband gespeeld te worden. Nu de zestigjarige geen vaste band meer heeft en hij zich op recente platen omringt met prestigieuze partners als Burt Bacharach, The Roots en zijn vrouw Diana Krall, gaat hij als solist op tournee. Alleen met gitaar of piano speelt hij zijn nummers ruwer en kaler dan de originelen, met de bekende overslaande stem die nu moeite heeft met hoge noten.
Wanneer hij zich waagt aan Charles Aznavours She of zijn eigen ballad Shipbuilding, is het resultaat enorm vals. Het publiek pikt het omdat hij Elvis Costello ís, de innemende en hardwerkende performer die gisteren in Carré ruim twee uur op het podium stond. Alle facetten uit zijn bijna veertigjarige carrière kwamen voorbij, van de oude punksongs tot een swing-intermezzo waarin hij zichzelf als ‘special guest’ opvoerde.
Hilarisch was zijn verhaal over de Dolly Dots, die hij ooit bij een Nederlands tv-programma tegenkwam en die hij samen met Nile Rodgers vanuit de coulissen had bewonderd om hun kleurrijke niksigheid. Ook de autobiografische verhalen over zijn vader en grootvader raakten veel meer doel dan zijn muzikale prestaties. Onverminderd sterke nummers als Oliver’s army en Watching the detectives schreeuwden om een rockband die er body aan had kunnen geven. Costello is nu eenmaal geen Nick Lowe of Kris Kristofferson, die juist aan kracht winnen als ze hun muziek tot op het bot uitkleden.
Pop
Gehoord 22/10 Carré Amsterdam.
Elvis Costello
| 
