|
Elvis Costello houdt van eenvoud en ambachtelijkheid. Regelmatig hekelt 4e Britse muzikant de leegheid in de popmuziek en en passant beklaagt hij zich over de terreur van de technologie in de pop. Als gevolg van die hang naar inhoud en zuiverheid zagen we gisteravond in De Doelen in Rotterdam geen ster op het podium, maar een rasmuzikant die bij voorkeur gebruik maakt van ouderwets materiaal als Vox-versterkers en Hammondorgels en slechts een enkele keer de hulp van theatrale middelen inroept om z'n songs kracht bij te zetten.
Met de albums Spike (1989) en Mighty Like A Rose (1991) bouwde Declan MacManus, alias Elvis Costello, de afgelopen jaren zijn status als eclectische meestersongsmid uit. De 37-jarige muzikant, ooit een van de
angry young men uit de Britse new wave, is de lieveling van de wat rijpere en wat intellectuelere popfans, die zich verheugen in vergelijkingen van Costello's scherpzinnige, en niet zelden kritische songregels met teksten uit de serieuze literatuur.
Costello is niet langer de Buddy Holly-lookalike van weleer; z'n haar is tegenwoordig lang en met z'n verwarde baard en nogal ongecontroleerde bewegingen doet de pafferige muzikant denken aan een karikatuur van een klassiek dirigent.
Costello's composities zijn knap geconstrueerde vertellingen, waar talloze verknipte personages in ronddolen. Het scala aan stijlen, kleuren, sferen en geluiden dat hij in z'n liedjes toelaat kent geen grenzen; Costello's belangstelling en kennis omvat de complete catalogus van de westerse populaire muziek en hij graait naar believen tussen swing, rockabilly, filmmuziek, blues, smartlap, en ga zo maar door.
De vele nuances en schakeringen dreigden gisteravond te worden bedolven onder een muur van geluid. 'Deep dark truthfull mirror,' hoorden we Costello weliswaar zingen, maar z'n karakteristieke snerpende stem galmde radeloos door de geluidsbrij. Het duurde enige tijd voordat de afstelling in de zaal correspondeerde met de bescheiden instrumentatie op het podium.
Vanaf The other side of summer - voor de gelegenheid in 6/8 e maat gespeeld (Costello: 'The other, other side of summer') — voldeed het concert aan het niveau van Costello's liedjes. Moeiteloos schakelde de Rude 5 van pure popsongs als Veronica over naar het met Paul McCartney geschreven So Like Candy, dat fraai uitliep in Costello's bekende snik: 'I want you'.
De rustige, sfeervolle passages met Costello achter de piano of op akoestische gitaar waren indringender dan de volgepropte, uptempo powerpopsongs waarin het gitaar- en orgelgeweld soms te zeer overheerste. Visuele hoofdrollen werden door de bandleden niet opgeëist, ook niet door de componist, die regelmatig uit het spotlicht verdween. Bij Costello zijn het de liedjes die tellen, niet de vertolkers ervan. Costello's samenwerking met ex- Beatle McCartney is symbolisch: het is in zekere zin een logisch eerbetoon aan een componist die creatief, geestig, cynisch en romantisch is als John Lennon.
Hoezeer de geschiedenis en de toekomst van de popsong bij Costello in goede handen zijn, bewezen de vele toegiften waarin een oude bekende als het ditmaal in een jazzjasje gestoken Watching The Detectives naadloos overging in het recentere, vrolijk stotende Let him dangle (van Spike). Omdat zijn muziek een oorspronkelijke en levende herinnering is aan klassiekers uit andermans en (ook) uit eigen repertoire en omdat hij een feilloos chroniqueur is van onze tijd, viel Elvis Costello gisteravond een langdurig en ovationeel applaus ten deel.
| 
