Zo hoor je, dat je het een jaar of twee zonder Costello op de plaat zal moeten stellen (onoverkomelijke ruzies met Warner Bros) en zo ligt de nieuwe elpee in de winkel, vervaardigd en verspreid door WEA Records BV. Twintig nummers, het langste 3.36, het kortste 1.54, een simpele hoes met zestiger jaren-kleuren (bijenkorf-oranje) en een simpele titel, Get Happy!!
Wordt Gelukkig!!, dat heb ik de laatste tijd net iets teveel gehoord, Here Jezus, de Bhagwan, het Carnaval, er komt geen einde aan. Maar de !! geven al aan dat het hier sarcasme betreft en bovendien blijkt uit elk van de 20 songs dat Elvis het geluk ook nog niet heeft gevonden. Gelukkig maar. Want beter manisch depressief dan een bloemetjesgordijn, is mijn motto.
Al met al een lange inleiding om maar zo lang mogelijk te verzwijgen, dat Elvis Costello, die ik, juist nu de algemene popjournalistieke opinie zich langzamerhand tegen hem begint te keren, graag onder de lauwerkransen had bedekt, een mediocere, een middelmatige plaat heeft afgeleverd. Beginnen wij met kant één.
|