Oor, March 8, 1986

Bibliography   72 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 00 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 UK & Ireland weeklies UK & Ireland magazines UK & Ireland newspapers US newspapers US rock magazines US music magazines US magazines US alternative weeklies European magazines European newspapers Canada  •  Mexico  •  Asia Australia  •  New Zealand South America  •  Africa Blogs  •  Fanzines  •  Books Online publications Oor   1977 August 10 1977 October 5 1977 October 19 1977 November 16 1978 April 5 1978 May 17 1978 June 26 1979 January 10 1979 May 2 1979 May 16 1980 February 27 1981 November 18 1982 May 5 1983 July 30 1983 October 22 1983 November 19 1984 July 14 1986 March 8 1986 October 4 1986 December 12 1989 February 11 1989 February 25 1989 May 6 1991 May 18 1993 February 20 1994 March 12 1996 June 15 1998 October 17 2001 May 5 2001 November 17 2002 April 20 2003 October 4 2006 April 2009 March 24 2010 December 21 2011 November 11 2013 July 20 2014 October 23 2015 October 25  2015 December 10 2018 October 2020 September 17  2020 October 30  2021 March 27 2021 September 10  2022 January 14 Netherlands publications  Newspapers Algemeen Dagblad Amsterdam Telegraaf Dagblad van het Noorden Dutch Volkskrant Haag Centraal Holtens Nieuwsblad Leeuwarder Courant Leidse Courant Leidsch Dagblad Limburgs Dagblad Metro Nieuwsblad van het Noorden NRC Handelsblad Het Parool Trouw Vleuten Brug Het Vrije Volk De Waarheid Magazines Aloha Hitkrant Lust for Life Mania Muziek Muziek Expres Oor Popfoto Popstukken The Record Vara Gids Veronica Online publications 3voor12 8weekly Artiesten Nieuws Blues Magazine HiFi Maxazine Nieuweplaat Nu ROAR Nieuws Written In Music European publications  Austria   •   Belgium Croatia/Yugoslavia Czech Rep.   •   Denmark Estonia   •   Finland France   •   Germany Greece   •   Hungary Iceland   •   Italy Netherlands   •   Norway Poland   •   Portugal Romania   •   Spain Sweden   •   Switzerland — I... Declan MacManus    Bert van de Kamp De Costello-mythe — Het meest opvallende aan de nieuwe elpee van Elvis Costello, King Of America, is het volledig ontbreken van de naam Elvis Costello. "The Costello Show" lezen we op de rug van dit hoogst opmerkelijke, vijftien songs tellende album van de man die ons in 1977 versteld deed staan met zijn in uiterst felle bewoordingen gestelde visitekaartje My Aim Is True. Hoe "true" zijn "aim" was bleek in de jaren daarna, waarin hij vriend en vijand bedolf onder een lawine van kwaliteitssongs. Maar nu lijkt de tijd gekomen om afscheid te nemen van Elvis Costello. Het einde van een mythe. Declan Patrick Aloysius MacManus wenst de wereld voortaan onder zijn doopnaam tegemoet te treden. Het "waarom" legt hij uit aan Bert van de Kamp in het navolgende interview. Maak kennis met de man zonder masker, de mens achter het montuur. Ontmaskerd MacManus is geheel in het zwart, inclusief hoofddeksel. Het baardje van de hoes van King Of America is weer verdwenen en hij neemt het bezoek met een onderzoekende blik van achter zijn donkere brilleglazen op. Het laatstverschenen nummer van dit periodiek wordt snel doorgebladerd. "Wat zegt Rotten over The Pogues?" Rotten, The Pogues, MacManus... The Irish connection. Do the shamrock! Voor je het weet is het gesprek in volle gang. "Mijn Ierse roots hebben in mijn leven af en toe de kop opgestoken, maar zijn natuurlijk nooit helemaal afwezig geweest. Het zit je in je bloed. Je neemt het over van je ouders. Mijn familie zat vol Ierse verhalen, die telkens opnieuw werden verteld. Mijn grootvader was de zoon van Ierse immigranten. Zijn moeder stierf toen hij nog heel jong was, zijn vader kort daarna in de oorlog. Hij kwam in een weeshuis terecht en daarna meteen in het leger. Hij had een merkwaardig, tegenstrijdig leven. Mijn grootvader groeide op in een Iers getto in Birkenhead, bij Liverpool. Al zijn normen en waarden heeft hij daar opgedaan en een aantal daarvan heeft hij doorgegeven aan mij. Als tiener identificeerde ik mij heel sterk met Ierland. Ik las veel Ierse literatuur en boeken over de geschiedenis van de republiek. Dat duurde een paar jaar en daarna verplaatste mijn belangstelling zich naar andere zaken. Als tiener probeerde je zoveel mogelijk te weten te komen over de politiek, de literatuur, het leven... Je mening over de dingen verandert met de week. Mijn vader is zich, naarmate hij ouder werd, steeds meer met Ierland gaan identificeren. Al mijn halfbroers (mijn vader is hertrouwd) hebben Ierse namen en zijn lid van de London Irish Rugby Club, ook al zijn ze nog heel jong. Op de een of andere manier heeft het dus altijd op de achtergrond een rol gespeeld. De eerste keer dat ik The Pogues zag, was er zoiets als de schok der herkenning. Ik herkende die houding, die benadering van muziek. Ik wil niet beweren dat ik weet wat Shane MacGowan bezielt, net zo min als hij weet wie ik ben, maar toch was er iets dat meer is dan alleen de vaststelling: 'oh, dat is een goeie song'." Declan Patrick Aloysius MacManus is geboren in Londen in augustus 1954. Zijn vader, Ross MacManus, speelde trompet en zong bij het orkest van Joe Loss. Het huis was altijd boordevol jazzplaten. Ook zijn moeder was een groot liefhebster van muziek (Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Nat King Cole). Het werd de jonge Declan, hun enige kind, dus met de paplepel ingegeven. Zijn jeugd brengt hij door in Twickenham, waar hij op school gaat bij de nonnen. Als zijn ouders besluiten te scheiden gaat hij met zijn moeder terug naar Liverpool, waar de familie vandaan komt. Na zijn schooljaren keert hij terug naar Londen waar hij als computertechnicus werkt en ondertussen zijn muziekhobby beoefent. Hij zingt in pubs en clubs: bekende nummers, maar ook eigen werk. Hij loopt met zijn demo-tapes alle bekende platenmaatschappijen af, maar zonder resultaat. Tot hij in 1976 Nick Lowe ontmoet via wie hij bij Stiff terecht komt, waar men wel wat in hem blijkt te zien. De rest mag inmiddels bekend worden verondersteld. Verder met het gesprek. Heb je zelf ooit folksongs gezongen? Nee. Er was een tijd dat ik folk haatte, omdat de exponenten ervan met wie ik in aanraking kwam voor het merendeel bekrompen kwezels waren die iedereen haatten die een oorspronkelijk idee had. Zij warmden versleten versies van overbekende liedjes steeds weer op. Wat mij het meest aansprak in mijn samenwerking met The Pogues was het guerrilla-aspect van hun versie van "The Wild Rover," die door een hoop mensen is bekritiseerd om de ruwheid ervan. Ik had echter nooit zonder blikken of blozen een "respectabele" versie kunnen maken, want ik had vroeger ontzettend de pest aan die song! Toen ik het vak aan het leren was, toen ik leerde zingen, leerde schrijven, leerde optreden en op het podium mijn hart stond uit te schreeuwen toen had je altijd wel een idioot die na jou het podium opklom om een afschuwelijke versie van "The Wild Rover" ten beste te geven met enorm succes. Het was de folk-variant van "Johnny B. Goode," weet je. Een verschrikkelijke slechte band kon aan het slot van haar optreden nog altijd de handen op elkaar krijgen door een blues van twaalf maten in te zetten. Pas als je wat beter luisterde, hoorde je de echte kwaliteiten van die muziek. Er zit enorm veel hart en ziel in folk. Net zoveel als in iedere andere muzieksoort. De traditioneel gerichte puristen gruwelden van The Pogues, omdat zij hun intieme feestje verstoorden. In werkelijkheid zouden ze hun voeten moeten kussen, omdat ze die muziek weer onder de aandacht hebben gebracht. In plaats daarvan voelen ze zich beledigd, omdat je je op hun gebiedje hebt gewaagd. Maar die muziek is hun eigendom niet. Zij hebben die songs niet geschreven, verdomme! Het zijn niet voor niets "traditionals." Ze zijn het bezit van iedereen, zoals alle muziek. Ik zie mijn muziek ook als folkmusic. Het is net zoals Louis Armstrong zei: "Ik heb nog nooit een paard muziek zien maken. Het is allemaal volksmuziek: muziek gemaakt door het volk." Popmuziek is mijn vorm van volksmuziek. Je nieuwe album klinkt hier en daar ook nogal "folky." Hoe bedoel je? Een akoestische gitaar, is dat folky? Elvis Presley speelde akoestische gitaar en hij had een staande bas en drums met "brushes." Voor mij is het een rock & roll-plaat. Ik bedoel: ik heb elke muzieksoort gebruikt die me van pas kwam. The Little Hands of Concrete. Dat ben jij? Yeah. Dat is een bijnaam, die ik ooit van Nick Lowe kreeg, omdat ik altijd zo op mijn gitaar stond te rammen. Ik heb een ontzettende hekel aan die hoezen waarop je telkens de naam van dezelfde gozer onder ieder nummer ziet staan. Vandaar. Wat is er met Elvis' gebeurd? Ik ben ik. Altijd geweest, maar er waren mensen die het idee hadden dat "Elvis Costello" een of ander figuur was die maar twee of drie meningen had en op een bepaalde manier zong en er op een bepaalde manier uitzag. Die mensen wilde ik eraan herinneren dat er een menselijk wezen is met een verscheidenheid aan gevoelens, aan gedachten, aan manieren van werken en dat dit er slechts een van is. Ik heb om persoonlijke redenen mijn naam weer terugveranderd en besloten dat openbaar te maken als een geheugensteuntje. Verder zit er niets achter. Al die psy-choanalyse die ik nu in allerlei bladen tegenkom is tamelijk lachwek-kend. Ik vond het artikel in The Face vrij goed. Ja, Nick Kent is een kiene gozer, die zijn vak verstaat. Alleen een paar details stoorde mij in zijn verhaal. T-Bone Burnette is geen herbo-ren christen. Hij is altijd een christen geweest. Hij moet juist niets van al die herboren christenen hebben. Hij is net als ik. Ik ben katholiek opge-voed, maar ik doe er al jaren niets meer aan, toch beschouw ik mezelf nog steeds als een christen. Mijn geloof is niet gemakkelijk uit te leggen en trouwens ook een privé-aangelegenheid. Hoe moet het nu verder met Elvis? We zullen zien wat de toekomst brengt. Het is niet onmogelijk dat ik volgende week een plaat opneem, die het meest extreme Elvis Costello-album aller tijden is. Louter als perversiteit, zomaar voor de gein. Het is niet zo dat alle kwaliteiten die aan Elvis Costello zijn toebedacht volledig uit de lucht gegrepen zijn. Hij was geen luchtspiegeling. Het probleem was alleen dat het zo'n overbelast imago was dat ik er nauwelijks meer aan kon ontsnappen. Het was voor mij nooit een gevangenis, het was een gevangenis voor de verbeelding van anderen. De Costello-mythe hield mij niet gevangen, maar ze frustreerde mij wel. Als de platen uitkwamen las ik steeds overal recensies van een plaat die er niet was! Ik kon niet anders dan concluderen dat er een groep mensen was dat die platen kocht en niet hoorde wat er op te horen was, omdat ik te zeer geslaagd was in mijn pogingen om hen te overtuigen dat ik iemand anders was! Almost Blue zou toch veel duidelijk gemaakt moeten hebben. Ze hadden het al veel eerder door kunnen hebben. Ik zou zeggen dat het bij Get Happy! al vrij duidelijk was. Wie het toen niet door had, was hopeloos verloren. Was Elvis Costello het produkt van de verbeelding van Declan MacManus en Jake Rivera, zijn manager? Yeah, we hebben hem samen verzonnen, of beter: hij heeft hem verzonnen en ik ben ermee akkoord gegaan. Maar het is uit de hand gelopen. We lachten ons een ongeluk om sommige interpretaties van de figuur. Eerst lieten we iedereen zich rot schrikken en toen ze daar over-heen waren en zich door het idee lieten meeslepen sprak het hen weer iets te veel aan. Je ziet vaak dat mensen als ze erachter komen dat ze het niet helemaal juist zagen ze snel een correctie op het beeld aanbrengen, die het er in wezen alleen maar verwarrender op maakt. Johnny Rotten en jij konden je in die tijd ongelooflijk opfokken tijdens een optreden. Ik werkte in die tijd volledig op nerveuze energie en kende daarnaast geen andere manier om op te treden. Ik had geen uitgekiende podium-act, waar ik op terug kon vallen. Als er iets mis ging kon ik me net zo onberekenbaar gedragen als ik soms gedaan heb. Voor iemand die het vele jaren doet, pakt het op den duur verkeerd uit. Ik zou nu wat meer ontspannen op het toneel moeten kunnen staan en door het doen van solo-optredens heb ik voor mezelf bewezen dat ik het kan. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer met een groep zal optreden, want ik vind het heerlijk met een groep, maar een soloshow bood zoveel nieuwe mogelijk-heden. Je kon dezelfde confrontatie bereiken als met een groep en veel meer. Je kon een publiek meer van jezelf geven en veel opener zijn ten opzichte van dat publiek. Er zijn eindeloos veel mogelijkheden. Mensen staan al eeuwen op het toneel, dus er zijn heel wat meer mogelijkheden dan die welke je achterop een postzegel kunt schrijven of door een of andere popmanager bij elkaar gefantaseerd kunnen worden. Popmuziek is maar een klein onderdeel van het geheel. Is dit een afrekening met het verleden? Ik ontken niets van mijn verleden. Ik weet welke songs mij dierbaar zijn en welke niet. Er zijn dingen waar ik trots op ben en die voor mij heel persoonlijk zijn. Dat verandert van tijd tot tijd, zoals ik zelf van tijd tot tijd verander. Ik kijk nu vooruit. Ik heb nu deze plaat gemaakt en pro-beer aan iedereen duidelijk te maken wat voor plaat het is, die ik gemaakt heb. Daarmee probeer ik te voorkomen dat ze weer een plaat horen die er niet is. Ik probeer de mythe te ontmaskeren. Daarom praat ik zo uitgebreid met de media. Volgende week ga ik echter weer gewoon verder met mijn werk en ga ik een nieuwe plaat opnemen. Eerlijk! Ik ga de volgende week weer de studio in met The Attractions. Ik heb genoeg songs klaar. Een aantal is blijven liggen van de vorige sessies, omdat ik het evenwicht op King Of America niet wilde verbreken en niet te veel wilde inspelen op wat mensen van mij verwachten. Ik wilde deze keer een onbekende kant van mezelf to-nen. Neem een nummer als "I'll Wear It Proudly," dat is niet bepaald een nummer zoals ik er veel gemaakt heb. Een lovesong, zo onvoor-waardelijk, zo naakt... Het album maakt een enigszins overbevolkte indruk met zoveel songs. Ik had gemakkelijk een dubbelalbum kunnen uitbrengen, maar wie koopt er tegenwoordig nog dubbelalbums? Ik had genoeg ver-schillende nummers, genoeg tegengestelde emoties, die de tegenge-stelde emoties van het leven zijn. Het leven is geen rechte lijn. Dat moet jij ook weten, want jij bent ook volwassen. Soms voel ik me bijna een idioot als ik mezelf dingen hoor uitleggen, die volgens mij zo vanzelfsprekend zijn als wat. De reden is dat er zoveel etalagepop-pen in deze business rondlopen met maar één pijl op hun boog. Ik niet. Ik ben nu twee-en-dertig, verdomme, en ik ben niet van plan om liedjes te gaan zingen over uit dansen gaan met mijn meisje. Je hebt onderwerpen genoeg om over te schrijven. Ik heb geen "onderwerpen," ik schrijf over wat ik waarneem om mij heen. Ik zie het niet als onderwerpjes, anderen plakken etiketten op mijn songs. Je songs gaan ook niet noodzakelijk allemaal over jezelf? Nee. Ik bedoel: soms schrijf je een verhaaltje dat veel meer over jezelf... Remaining text and scanner-error corrections to come... Tags: King Of America  •  The Costello Show  •  My Aim Is True  •  Declan MacManus  •  Ross MacManus  •  Joe Loss Orchestra  •  Frank Sinatra  •  Ella Fitzgerald  •  Nat King Cole  •  Liverpool  •  Nick Lowe << >> OOR, March 8, 1986 Bert van de Kamp interviews Elvis Costello. Images Cover. Page scans. Page scans. Photos by Anton Corbijn. Photos by Anton Corbijn. Contents page.

External links

• OOR.nl
• Wikipedia: OOR
• Wikipedia: Bert van de Kamp