Oor, March 8, 1986

From The Elvis Costello Wiki
Revision as of 04:30, 6 December 2019 by Zmuda (talk | contribs) (+remaining text)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Oor

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

I... Declan MacManus


translate
   Bert van de Kamp

De Costello-mythe — Het meest opvallende aan de nieuwe elpee van Elvis Costello, King Of America, is het volledig ontbreken van de naam Elvis Costello. "The Costello Show" lezen we op de rug van dit hoogst opmerkelijke, vijftien songs tellende album van de man die ons in 1977 versteld deed staan met zijn in uiterst felle bewoordingen gestelde visitekaartje My Aim Is True. Hoe "true" zijn "aim" was bleek in de jaren daarna, waarin hij vriend en vijand bedolf onder een lawine van kwaliteitssongs. Maar nu lijkt de tijd gekomen om afscheid te nemen van Elvis Costello. Het einde van een mythe. Declan Patrick Aloysius MacManus wenst de wereld voortaan onder zijn doopnaam tegemoet te treden. Het "waarom" legt hij uit aan Bert van de Kamp in het navolgende interview. Maak kennis met de man zonder masker, de mens achter het montuur.

Ontmaskerd

MacManus is geheel in het zwart, inclusief hoofddeksel. Het baardje van de hoes van King Of America is weer verdwenen en hij neemt het bezoek met een onderzoekende blik van achter zijn donkere brilleglazen op. Het laatstverschenen nummer van dit periodiek wordt snel doorgebladerd. "Wat zegt Rotten over The Pogues?" Rotten, The Pogues, MacManus... The Irish connection. Do the shamrock! Voor je het weet is het gesprek in volle gang.

"Mijn Ierse roots hebben in mijn leven af en toe de kop opgestoken, maar zijn natuurlijk nooit helemaal afwezig geweest. Het zit je in je bloed. Je neemt het over van je ouders. Mijn familie zat vol Ierse verhalen, die telkens opnieuw werden verteld. Mijn grootvader was de zoon van Ierse immigranten. Zijn moeder stierf toen hij nog heel jong was, zijn vader kort daarna in de oorlog. Hij kwam in een weeshuis terecht en daarna meteen in het leger. Hij had een merkwaardig, tegenstrijdig leven. Mijn grootvader groeide op in een Iers getto in Birkenhead, bij Liverpool. Al zijn normen en waarden heeft hij daar opgedaan en een aantal daarvan heeft hij doorgegeven aan mij. Als tiener identificeerde ik mij heel sterk met Ierland. Ik las veel Ierse literatuur en boeken over de geschiedenis van de republiek. Dat duurde een paar jaar en daarna verplaatste mijn belangstelling zich naar andere zaken. Als tiener probeerde je zoveel mogelijk te weten te komen over de politiek, de literatuur, het leven... Je mening over de dingen verandert met de week. Mijn vader is zich, naarmate hij ouder werd, steeds meer met Ierland gaan identificeren. Al mijn halfbroers (mijn vader is hertrouwd) hebben Ierse namen en zijn lid van de London Irish Rugby Club, ook al zijn ze nog heel jong. Op de een of andere manier heeft het dus altijd op de achtergrond een rol gespeeld. De eerste keer dat ik The Pogues zag, was er zoiets als de schok der herkenning. Ik herkende die houding, die benadering van muziek. Ik wil niet beweren dat ik weet wat Shane MacGowan bezielt, net zo min als hij weet wie ik ben, maar toch was er iets dat meer is dan alleen de vaststelling: 'oh, dat is een goeie song'."


Declan Patrick Aloysius MacManus is geboren in Londen in augustus 1954. Zijn vader, Ross MacManus, speelde trompet en zong bij het orkest van Joe Loss. Het huis was altijd boordevol jazzplaten. Ook zijn moeder was een groot liefhebster van muziek (Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Nat King Cole). Het werd de jonge Declan, hun enige kind, dus met de paplepel ingegeven. Zijn jeugd brengt hij door in Twickenham, waar hij op school gaat bij de nonnen. Als zijn ouders besluiten te scheiden gaat hij met zijn moeder terug naar Liverpool, waar de familie vandaan komt. Na zijn schooljaren keert hij terug naar Londen waar hij als computertechnicus werkt en ondertussen zijn muziekhobby beoefent. Hij zingt in pubs en clubs: bekende nummers, maar ook eigen werk. Hij loopt met zijn demo-tapes alle bekende platenmaatschappijen af, maar zonder resultaat. Tot hij in 1976 Nick Lowe ontmoet via wie hij bij Stiff terecht komt, waar men wel wat in hem blijkt te zien. De rest mag inmiddels bekend worden verondersteld. Verder met het gesprek.


Heb je zelf ooit folksongs gezongen?

Nee. Er was een tijd dat ik folk haatte, omdat de exponenten ervan met wie ik in aanraking kwam voor het merendeel bekrompen kwezels waren die iedereen haatten die een oorspronkelijk idee had. Zij warmden versleten versies van overbekende liedjes steeds weer op. Wat mij het meest aansprak in mijn samenwerking met The Pogues was het guerrilla-aspect van hun versie van "The Wild Rover," die door een hoop mensen is bekritiseerd om de ruwheid ervan. Ik had echter nooit zonder blikken of blozen een "respectabele" versie kunnen maken, want ik had vroeger ontzettend de pest aan die song! Toen ik het vak aan het leren was, toen ik leerde zingen, leerde schrijven, leerde optreden en op het podium mijn hart stond uit te schreeuwen toen had je altijd wel een idioot die na jou het podium opklom om een afschuwelijke versie van "The Wild Rover" ten beste te geven met enorm succes. Het was de folk-variant van "Johnny B. Goode," weet je. Een verschrikkelijke slechte band kon aan het slot van haar optreden nog altijd de handen op elkaar krijgen door een blues van twaalf maten in te zetten. Pas als je wat beter luisterde, hoorde je de echte kwaliteiten van die muziek. Er zit enorm veel hart en ziel in folk. Net zoveel als in iedere andere muzieksoort. De traditioneel gerichte puristen gruwelden van The Pogues, omdat zij hun intieme feestje verstoorden. In werkelijkheid zouden ze hun voeten moeten kussen, omdat ze die muziek weer onder de aandacht hebben gebracht. In plaats daarvan voelen ze zich beledigd, omdat je je op hun gebiedje hebt gewaagd. Maar die muziek is hun eigendom niet. Zij hebben die songs niet geschreven, verdomme! Het zijn niet voor niets "traditionals." Ze zijn het bezit van iedereen, zoals alle muziek. Ik zie mijn muziek ook als folkmusic. Het is net zoals Louis Armstrong zei: "Ik heb nog nooit een paard muziek zien maken. Het is allemaal volksmuziek: muziek gemaakt door het volk." Popmuziek is mijn vorm van volksmuziek.


1986-03-08 Oor page 13.jpg

Je nieuwe album klinkt hier en daar ook nogal "folky."

Hoe bedoel je? Een akoestische gitaar, is dat folky? Elvis Presley speelde akoestische gitaar en hij had een staande bas en drums met "brushes." Voor mij is het een rock & roll-plaat. Ik bedoel: ik heb elke muzieksoort gebruikt die me van pas kwam.

The Little Hands of Concrete. Dat ben jij?

Yeah. Dat is een bijnaam, die ik ooit van Nick Lowe kreeg, omdat ik altijd zo op mijn gitaar stond te rammen. Ik heb een ontzettende hekel aan die hoezen waarop je telkens de naam van dezelfde gozer onder ieder nummer ziet staan. Vandaar.

Wat is er met Elvis' gebeurd?

Ik ben ik. Altijd geweest, maar er waren mensen die het idee hadden dat "Elvis Costello" een of ander figuur was die maar twee of drie meningen had en op een bepaalde manier zong en er op een bepaalde manier uitzag. Die mensen wilde ik eraan herinneren dat er een menselijk wezen is met een verscheidenheid aan gevoelens, aan gedachten, aan manieren van werken en dat dit er slechts een van is. Ik heb om persoonlijke redenen mijn naam weer terugveranderd en besloten dat openbaar te maken als een geheugensteuntje. Verder zit er niets achter. Al die psy-choanalyse die ik nu in allerlei bladen tegenkom is tamelijk lachwek-kend.

Ik vond het artikel in The Face vrij goed.

Ja, Nick Kent is een kiene gozer, die zijn vak verstaat. Alleen een paar details stoorde mij in zijn verhaal. T-Bone Burnette is geen herbo-ren christen. Hij is altijd een christen geweest. Hij moet juist niets van al die herboren christenen hebben. Hij is net als ik. Ik ben katholiek opge-voed, maar ik doe er al jaren niets meer aan, toch beschouw ik mezelf nog steeds als een christen. Mijn geloof is niet gemakkelijk uit te leggen en trouwens ook een privé-aangelegenheid.

Hoe moet het nu verder met Elvis?

We zullen zien wat de toekomst brengt. Het is niet onmogelijk dat ik volgende week een plaat opneem, die het meest extreme Elvis Costello-album aller tijden is. Louter als perversiteit, zomaar voor de gein. Het is niet zo dat alle kwaliteiten die aan Elvis Costello zijn toebedacht volledig uit de lucht gegrepen zijn. Hij was geen luchtspiegeling. Het probleem was alleen dat het zo'n overbelast imago was dat ik er nauwelijks meer aan kon ontsnappen. Het was voor mij nooit een gevangenis, het was een gevangenis voor de verbeelding van anderen. De Costello-mythe hield mij niet gevangen, maar ze frustreerde mij wel. Als de platen uitkwamen las ik steeds overal recensies van een plaat die er niet was! Ik kon niet anders dan concluderen dat er een groep mensen was dat die platen kocht en niet hoorde wat er op te horen was, omdat ik te zeer geslaagd was in mijn pogingen om hen te overtuigen dat ik iemand anders was!

Almost Blue zou toch veel duidelijk gemaakt moeten hebben.

Ze hadden het al veel eerder door kunnen hebben. Ik zou zeggen dat het bij Get Happy! al vrij duidelijk was. Wie het toen niet door had, was hopeloos verloren.

Was Elvis Costello het produkt van de verbeelding van Declan MacManus en Jake Rivera, zijn manager?

Yeah, we hebben hem samen verzonnen, of beter: hij heeft hem verzonnen en ik ben ermee akkoord gegaan. Maar het is uit de hand gelopen. We lachten ons een ongeluk om sommige interpretaties van de figuur. Eerst lieten we iedereen zich rot schrikken en toen ze daar over-heen waren en zich door het idee lieten meeslepen sprak het hen weer iets te veel aan. Je ziet vaak dat mensen als ze erachter komen dat ze het niet helemaal juist zagen ze snel een correctie op het beeld aanbrengen, die het er in wezen alleen maar verwarrender op maakt.

Johnny Rotten en jij konden je in die tijd ongelooflijk opfokken tijdens een optreden.

Ik werkte in die tijd volledig op nerveuze energie en kende daarnaast geen andere manier om op te treden. Ik had geen uitgekiende podium-act, waar ik op terug kon vallen. Als er iets mis ging kon ik me net zo onberekenbaar gedragen als ik soms gedaan heb. Voor iemand die het vele jaren doet, pakt het op den duur verkeerd uit. Ik zou nu wat meer ontspannen op het toneel moeten kunnen staan en door het doen van solo-optredens heb ik voor mezelf bewezen dat ik het kan. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer met een groep zal optreden, want ik vind het heerlijk met een groep, maar een soloshow bood zoveel nieuwe mogelijk-heden. Je kon dezelfde confrontatie bereiken als met een groep en veel meer. Je kon een publiek meer van jezelf geven en veel opener zijn ten opzichte van dat publiek. Er zijn eindeloos veel mogelijkheden. Mensen staan al eeuwen op het toneel, dus er zijn heel wat meer mogelijkheden dan die welke je achterop een postzegel kunt schrijven of door een of andere popmanager bij elkaar gefantaseerd kunnen worden. Popmuziek is maar een klein onderdeel van het geheel.


Is dit een afrekening met het verleden?

Ik ontken niets van mijn verleden. Ik weet welke songs mij dierbaar zijn en welke niet. Er zijn dingen waar ik trots op ben en die voor mij heel persoonlijk zijn. Dat verandert van tijd tot tijd, zoals ik zelf van tijd tot tijd verander. Ik kijk nu vooruit. Ik heb nu deze plaat gemaakt en pro-beer aan iedereen duidelijk te maken wat voor plaat het is, die ik gemaakt heb. Daarmee probeer ik te voorkomen dat ze weer een plaat horen die er niet is. Ik probeer de mythe te ontmaskeren. Daarom praat ik zo uitgebreid met de media. Volgende week ga ik echter weer gewoon verder met mijn werk en ga ik een nieuwe plaat opnemen. Eerlijk! Ik ga de volgende week weer de studio in met The Attractions. Ik heb genoeg songs klaar. Een aantal is blijven liggen van de vorige sessies, omdat ik het evenwicht op King Of America niet wilde verbreken en niet te veel wilde inspelen op wat mensen van mij verwachten. Ik wilde deze keer een onbekende kant van mezelf to-nen. Neem een nummer als "I'll Wear It Proudly," dat is niet bepaald een nummer zoals ik er veel gemaakt heb. Een lovesong, zo onvoor-waardelijk, zo naakt...

Het album maakt een enigszins overbevolkte indruk met zoveel songs.

Ik had gemakkelijk een dubbelalbum kunnen uitbrengen, maar wie koopt er tegenwoordig nog dubbelalbums? Ik had genoeg ver-schillende nummers, genoeg tegengestelde emoties, die de tegenge-stelde emoties van het leven zijn. Het leven is geen rechte lijn. Dat moet jij ook weten, want jij bent ook volwassen. Soms voel ik me bijna een idioot als ik mezelf dingen hoor uitleggen, die volgens mij zo vanzelfsprekend zijn als wat. De reden is dat er zoveel etalagepop-pen in deze business rondlopen met maar één pijl op hun boog. Ik niet. Ik ben nu twee-en-dertig, verdomme, en ik ben niet van plan om liedjes te gaan zingen over uit dansen gaan met mijn meisje.

Je hebt onderwerpen genoeg om over te schrijven.

Ik heb geen "onderwerpen," ik schrijf over wat ik waarneem om mij heen. Ik zie het niet als onderwerpjes, anderen plakken etiketten op mijn songs.

Je songs gaan ook niet noodzakelijk allemaal over jezelf?

Nee. Ik bedoel: soms schrijf je een verhaaltje dat veel meer over jezelf onthult dan wanneer je direct in de ik-vorm had geschreven. Een andere keer is het pure observatie, zoals "Our Little Angel," waarin een grappig menselijk tafereeltje wordt beschreven. Een song als "Little Palaces" is daarentegen weer een reactie op het waarnemen van een tragisch tafereeltje.

14

De hele plaat klinkt nogal Amerikaans.

Het zijn mijn songs en ik ben geen Amerikaan. Ik klink soms misschien een beetje Amerikaans, maar dat komt omdat ik heb leren zingen via Amerikaanse zangers. Er staan op dit album hoofdzakelijk Amerikaanse volksmuziekstijlen: blues, country-structuren, maar het blijven mijn songs, mijn ideeën.

De titel King of America bevat de nodige dubbele bodems in verband met het ontbreken van de naam Elvis' en het samenwerken met oude sidemen van Presley, zoals James Burton, Jerry Scheff en Ron Tuit.

Yeah. Dat heb ik opzettelijk allemaal open gelaten, wachtend tot mensen het zelf begonnen in te vullen. Heb je de cover gezien? Behoorlijk komisch vind je niet. Ik vind die hoes tamelijk humoristisch. Sommige songs vertellen een verhaal dat in Amerika gesitueerd is. Met name de twee eerste nummers van iedere kant: Brilliant Mistake en American Without Tears. Dat is vrij doorzichtig. Maar de dingen die erin gebeuren hadden overal kunnen gebeuren. Het toeval wil dat ze voor mij bijzonder illustratief zijn voor wat ik wilde zeggen: "It was a fine idea at the time, now it's a brilliant mistake."

En vervolgens betrek je die regels op jezelf, op Elvis Costello.

Dat element zit er ook in. "I was a fine idea at the time, now I'm a brilliant mistake." Het is al deze dingen tegelijk, maar niet elk afzonderlijk helemaal. Er zitten allerlei elementen in de songs, die ik niet behoef toe te lichten, omdat iedereen die er zelf uit kan halen. Er zitten allerlei verborgen hints en toespelingen in. Ik denk dat mijn songs over heel wat belangrijkere zaken gaan dan mijn eigen beperkte identiteit.

Heb je het gevoel dat je songs op een gegeven moment een eigen leven gaan leiden?

Ze hebben zeker een eigen leven, want mensen nemen de song op in hun leven en geven er een bepaalde betekenis aan, die vaak nogal afwijkt van mijn eigen oorspronkelijke bedoeling. Ze kunnen dezelfde functie hebben als een polaroid-foto van een blijde of treurige gebeurtenis, maar mensen kunnen er ook dingen inzien, die er helemaal niet inzitten. Het zou van mijn kant bijna onheus zijn om dat die mensen kwalijk te nemen.

Noem eens een paar oude songs, die je erg dierbaar zijn.

Dat verandert nogal eens. Songs dragen een verschillend gewicht. Soms hou ik van een song vanwege een bepaald gitaarloopje of iets dergelijks. Het ligt allemaal trouwens vrij persoonlijk, dus het lijkt me beter om het niet aan de grote klok te hangen. Ik ben trouwens niet zo geïnteresseerd in oude songs. Ik denk alleen over het verleden na als mij daarover gevraagd wordt. Ik denk meestal over de toekomst.

Is er een song die je geschreven hebt, waarin je Ierse "roots" naar voren komen?

De enige die daarvoor in aanmerking zou komen is "The World And His Wife." Dat nummer handelt over het soort nepsentimentaliteit, waarin mensen terecht komen die ver van hun vaderland bij elkaar zitten en te veel gedronken hebben. Het romantiseren van het "vaderland". Het hoeft niet per se Ierland te zijn, het kan ieder land zijn. Het is een gevoel dat velen zullen herkennen.

Little Palaces heeft betrekking op Liverpool?

Ja. Op de buurt waar mijn familie vandaan komt. Ik ben daar onlangs nog eens terug geweest en werd nogal getroffen door iets dat ik daar zag. Het kan gezichtsbedrog geweest zijn, maar wat ik toen zag, raakte me diep. Ik veroordeel die mensen, die stad of die buurt niet. Wie ben ik om zoiets te doen? Niets in een song bevat het laatste woord over een kwestie. Het zijn gewoon observaties die je met je meeneemt.


Is your aim still true?

Ik denk van wel. Mijn doel is nog steeds mijn doel, weet je. Natuurlijk verander je, maar iedereen verandert.

Tien jaar punk. Jouw visie graag.

Lachwekkend. Van alle trends in de popmuziek is de punknostalgie wel de meest absurde die ik ken. Er is mij ook gevraagd om mee te werken aan een terugblik. Ik heb gevraagd: "Waarom?" Wie er niet bij was, heeft het gemist. Een gemakkelijke, comfortabele en volledig veilige herschrijving van dat hoofdstuk slaat de plank volkomen mis. Het is net zoiets als met Rambo proberen de geschiedenis van de oorlog in Vietnam te herschrijven. Ze willen een comfortabele versie van punk, waarbij ze het meteen allemaal geweldig vonden en vooraan stonden. Ik heb nooit in een punkband gezeten. Er was wel een zekere mate van intolerantie ten opzichte van wat ik deed. Heel lachwekkend allemaal.

Het was trouwens binnen twee jaar voorbij.

Het was na tien minuten al voorbij. Meteen na het uitkomen van die eerste platen was het eigenlijk al voorbij. Er zijn toen een stuk of zeven á acht briljante platen uitgekomen. Niet meer.

Je hebt in je carrière vaker met je persona gestoeid. Als The Imposter maakte je de single Pills and Soap, die ik nog steeds een van je beste vind.

Yeah, ik was erg op die plaat gesteld. Een van de meest ongebruikelijke platen die ooit gemaakt zijn. Steve Naive, ikzelf en een ritmebox. Het is een van de zes volstrekt uniek klinkende plaatjes die ik gemaakt heb. Je kunt niet altijd zoiets volstrekt afwijkende bedenken. Wat ik met deze nieuwe elpee gepoogd heb is binnen bestaande, respectabele muziekstijlen te blijven en daar mijn songs in te plaatsen. Ik heb niet het geduld om een heel album met "Pills And Soap"-achtige nummers te maken. Dat zou ook een veel te bizarre plaat worden: een kruising van een rapplaat met een van Dave Brubeck!

Er staan twee toverversies op de elpee. Waarom deze twee?

Er zat volgens mij nog een versie in Don't Let Me Be Misunderstood. Het was ook een goede manier om het geluid van de plaat te introduceren. Ik bedoel, vergeleken met de rest van de platen die nu uitkomen is dit een soort punkplaat. Het is zo volledig wat het is. Geen kunstmatige geluiden, alleen pure klanken. "Eisenhower Blues" is zuiver voor de lol gedaan. Er zit een satirisch element in, binnen de context van de rest van de plaat. Ik had een serieuze protestsong kunnen schrijven, maar ik heb voor "Eisenhower Blues" gekozen. Met zo'n geweldige ritmesectie, die dat nummer perfect kon spelen. Ik kende het nummer niet, ik hoorde het onlangs per toeval.

J.B. Lenoir, van wie het origineel is, had een vrij hoog stemgeluid net als jij.

Ja. Hij bracht die plaat Natural Man uit, omdat iedereen dacht dat hij een vrouw was. We hebben dus iets gemeen: men wist ook niet wie hij was!

Heb je nog andere bluesfavorieten?

Sonny Boy Williamson. Ik had eigenlijk "Your Funeral And My Trial" van hem willen doen. Hij is mijn favoriete bluesartiest, samen met Muddy Waters. Songs als "Too Young To Know" en "Still A Fool" zijn geweldig. In feite is het tweemaal dezelfde rhythmtrack met een verschillende zangpartij eroverheen, nietwaar? Ik hou ook van Otis Rush. "It Takes Time," bijvoorbeeld. Ik luister naar erg veel verschillende soorten muziek. Ik heb buien dat ik een tijdlang alleen maar van één soort muziek houd of alles van één bepaalde artiest wil horen. Dat gaat dan weer voorbij en dan luister ik weer naar andere dingen. Ik luister niet veel meer naar pop, want het meeste dat ik hoor is afschuwelijk. Ik ben gestopt met naar de radio te luisteren, er was te weinig opwindende muziek te horen.

Is popmuziek kunst?

Ik kan me over dit soort vragen niet druk maken. Ik probeer goede songs te schrijven en adequaat uit te voeren. Verder denk ik er niet over na. Muziek moet me raken, me ontroeren of een andere emotionele reactie opwekken. Dat is het criterium waarmee ik muziek beoordeel. Als ik er niet meer in slaag om zelf platen te maken die dat teweegbrengen, stop ik.


Tags: King Of AmericaThe Costello ShowMy Aim Is TrueDeclan MacManusRoss MacManusJoe Loss OrchestraFrank SinatraElla FitzgeraldNat King ColeLiverpoolNick Lowe

-
<< >>

OOR, March 8, 1986


Bert van de Kamp interviews Elvis Costello.

Images

1986-03-08 Oor cover.jpg
Cover.


Page scans.
1986-03-08 Oor page 10.jpg


1986-03-08 Oor page 11.jpg
Page scans.


1986-03-08 Oor page 13.jpg


14


15



Photos by Anton Corbijn.
1986-03-08 Oor photo 01 ac.jpg


1986-03-08 Oor photo 02 ac.jpg


Photos by Anton Corbijn.
1986-03-08 Oor photo 03 ac.jpg 1986-03-08 Oor photo 04 ac.jpg 1986-03-08 Oor photo 05 ac.jpg


Contents page.
contents


-



Back to top

External links