|
|
| Line 12: |
Line 12: |
| Boegeroep en bloemen, tussen die twee uitersten ontving een uitverkocht Paradiso maandag de terugkeer van Elvis Costello naar de rock-'n-roll. Het eerste omdat het voormalige new wave-fenomeen al na een krap uurtje de kleedkamers indook. Het tweede omdat hij alsnog de pannen van het dak probeerde te spelen. | | Boegeroep en bloemen, tussen die twee uitersten ontving een uitverkocht Paradiso maandag de terugkeer van Elvis Costello naar de rock-'n-roll. Het eerste omdat het voormalige new wave-fenomeen al na een krap uurtje de kleedkamers indook. Het tweede omdat hij alsnog de pannen van het dak probeerde te spelen. |
|
| |
|
| Toch overheerste nadien onder de bedaagd napratende veertigers een halfslachtige stemming. Het was alsof Elvis Costello (47) op krampachtige wijze de originele Elvis Costello (22) tot leven kwam wekken. 'It was so much easier when I was cruel', zo luidt de sleutelzin op zijn nieuwste album 'When I Was Cruel'. | | Toch overheerste nadien onder de bedaagd napratende veertigers een halfslachtige stemming. Het was alsof Elvis Costello (47) op krampachtige wijze de originele Elvis Costello (22) tot leven kwam wekken. ''"It was so much easier when I was cruel,"'' zo luidt de sleutelzin op zijn nieuwste album ''When I Was Cruel''. |
|
| |
|
| Inderdaad, in de tweede helft van de jaren zeventig was hij hét boegbeeld van de new wave. Een 'blanke' Britse no-nonsensebeweging die, parallel aan de punk, met even frisse als agressieve songs de wereld wilde veroveren. Costello overklaste de andere angry young men uit die tijd als Joe Jackson en [[Graham Parker]] met een onwaarschijnlijke productiviteit. De drie-minuten-juweeltjes welden spontaan uit hem op. Naderhand vervreemde Costello zich van zijn aanhang met een niet te stoppen metamorfose-drang. Op 'Almost Blue' (1981) koos hij voor country, op '[[Painted From Memory|Painted from Memory]]' (1998) voor zwoele [[Burt Bacharach]]-orkestraties. In de tussenliggende periode werkte hij samen met [[Paul McCartney]] en [[Chet Baker]], toerde met [[Bob Dylan]] en componeerde voor films. Zelfs klassieke muziek behoorde tot zijn omnivore interesse. In 1993 voerde Costello met het [[Brodsky Quartet]] zijn '[[The Juliet Letters|Juliet Letters]]' uit in het Concertgebouw, vorig jaar maakte hij met de Zweedse sopraan [[Anne Sofie von Otter]] '[[For The Stars|For the Stars]]'. Totdat hij ontdekte weer zelf een rockstar te willen zijn. Aldus trommelde Costello zijn oude kompanen [[Steve Nieve]] (toetsen) en [[Pete Thomas]] (drums) op. Uitgebreid met bassist [[Davey Faragher]] en heuse triphop-samples ontstond '[[When I Was Cruel]]'. Maar de terugkeer naar het rauwere metier ging Costello slapjes af. Hij is een cerebraal artiest die met moeite zijn ziel toont. In Paradiso rekende hij derhalve te gemakzuchtig af met zijn nabije verleden. Tijdens de introductie van een nieuwe ballad zong Elvis kort de melodie van '[[She]]', de cover van [[Charles Aznavour]] waarmee hij in 1999 nog een hit had. "Ach, die shit doe ik niet meer", luidde zijn zelfverloochenend commentaar. Ook de opbouw van het concert proefde als een geplande  come back naar het rock-'n-roll-toneel. | | Inderdaad, in de tweede helft van de jaren zeventig was hij hét boegbeeld van de new wave. Een 'blanke' Britse no-nonsensebeweging die, parallel aan de punk, met even frisse als agressieve songs de wereld wilde veroveren. Costello overklaste de andere angry young men uit die tijd als Joe Jackson en Graham Parker met een onwaarschijnlijke productiviteit. De drie-minuten-juweeltjes welden spontaan uit hem op. |
|
| |
|
| Prijsnummers van zijn eerste drie elpees '[[Accidents Will Happen]]', '[[(I Don't Want To Go To) Chelsea|Chelsea]]' en '[[Pump It Up|Pump it up]]' wisselde Elvis slim af met werk van het laatste album. Daarvan beklijfde '[[Alibi]]' wegens de totale overgave en '[[When I Was Cruel No. 2|When I Was Cruel no.2]]', dat al rappend op de sample van een Italiaanse San Remo-hit, met naturel aansluiting vond op de actualiteit.
| | Naderhand vervreemde Costello zich van zijn aanhang met een niet te stoppen metamorfose-drang. Op ''Almost Blue'' (1981) koos hij voor country, op ''Painted From Memory'' (1998) voor zwoele Burt Bacharach-orkestraties. In de tussenliggende periode werkte hij samen met Paul McCartney en Chet Baker, toerde met Bob Dylan en componeerde voor films. |
|
| |
|
| Met een uitgesponnen versie van pièce de résistance '[[I Want You]]' eindigde deze tour de force. Geen farce want daarvoor heeft de man te veel in huis. Wel waren de fans getuige van een tot nadenken stemmende rentree. Na een kwarteeuw zijn de bakens verzet. De zwarte component in de pop die vandaag zo dominant aanwezig is heeft Costello gezien zijn verleden, geboren uit een Ierse vader, altijd genegeerd. Hij hing de country, de Broadway-ballad en de Britse new wave aan. Maar de overstap naar muziek van de ziel, de op ritme gebaseerde traditie die hij op 'When I Was Cruel' probeert te pakken, gaat hem moeilijk af. Wat die andere Elvis in de jaren vijftig vanzelf overkwam, de gave om een integratie tussen blanke en zwarte bronnen te bewerkstelligen, bleek voor deze Elvis alias Declan MacManus een te grote opgave. Overgave, daar ontbrak het aan. | | Zelfs klassieke muziek behoorde tot zijn omnivore interesse. In 1993 voerde Costello met het Brodsky Quartet zijn ''Juliet Letters'' uit in het Concertgebouw, vorig jaar maakte hij met de Zweedse sopraan Anne Sofie von Otter ''For The Stars''. Totdat hij ontdekte weer zelf een rockstar te willen zijn. Aldus trommelde Costello zijn oude kompanen Steve Nieve (toetsen) en Pete Thomas (drums) op. Uitgebreid met bassist Davey Faragher en heuse triphop-samples ontstond ''When I Was Cruel''. |
| | |
| | Maar de terugkeer naar het rauwere metier ging Costello slapjes af. Hij is een cerebraal artiest die met moeite zijn ziel toont. In Paradiso rekende hij derhalve te gemakzuchtig af met zijn nabije verleden. Tijdens de introductie van een nieuwe ballad zong Elvis kort de melodie van "She," de cover van Charles Aznavour waarmee hij in 1999 nog een hit had. "Ach, die shit doe ik niet meer", luidde zijn zelfverloochenend commentaar. Ook de opbouw van het concert proefde als een geplande  come back naar het rock-'n-roll-toneel. |
| | |
| | Prijsnummers van zijn eerste drie elpees "Accidents Will Happen," "Chelsea" en "Pump It Up" wisselde Elvis slim af met werk van het laatste album. Daarvan beklijfde "Alibi" wegens de totale overgave en "When I Was Cruel No. 2," dat al rappend op de sample van een Italiaanse San Remo-hit, met naturel aansluiting vond op de actualiteit. |
| | |
| | Met een uitgesponnen versie van pièce de résistance "I Want You" eindigde deze tour de force. Geen farce want daarvoor heeft de man te veel in huis. Wel waren de fans getuige van een tot nadenken stemmende rentree. Na een kwarteeuw zijn de bakens verzet. De zwarte component in de pop die vandaag zo dominant aanwezig is heeft Costello gezien zijn verleden, geboren uit een Ierse vader, altijd genegeerd. Hij hing de country, de Broadway-ballad en de Britse new wave aan. Maar de overstap naar muziek van de ziel, de op ritme gebaseerde traditie die hij op ''When I Was Cruel'' probeert te pakken, gaat hem moeilijk af. Wat die andere Elvis in de jaren vijftig vanzelf overkwam, de gave om een integratie tussen blanke en zwarte bronnen te bewerkstelligen, bleek voor deze Elvis alias Declan MacManus een te grote opgave. Overgave, daar ontbrak het aan. |
|
| |
|
| {{cx}} | | {{cx}} |
| Line 30: |
Line 36: |
|
| |
|
| {{Bibliography no images}} | | {{Bibliography no images}} |
|
| |
| <br><br><br>
| |
| {{Bibliography box 360}}
| |
| <center><h3> For Costello's surrender big challenge </h3> </center>
| |
| ----
| |
| <center> '' English via Google Translate </center>
| |
| ----
| |
| {{Bibliography text}}
| |
| Booing and flowers, between those two extremes a sold out Paradiso on Monday received the return of Elvis Costello to rock 'n' roll. First, because the former new wave phenomenon dived into the locker room after just a tight hour. The second because he was still trying to play admirably.
| |
|
| |
| Yet afterwards dominated by the staid comatose forties a half-hearted mood. It was like Elvis Costello (47) The original Elvis Costello (22) came to wake to life. Convulsive manner "It was so much easier when I was cruel," that is the key phrase in his latest album 'When I Was Cruel'.
| |
|
| |
| Indeed, in the second half of the seventies he was the figurehead of the new wave. A 'white' British no-nonsense movement, wanted to conquer the world. Parallel to punk, with some fresh and aggressive songs Costello outclassed the other angry young men of that time such as Joe Jackson and Graham Parker with an improbable productivity. The three-minute gems welled spontaneously from him. Afterward Costello became estranged from his supporters with an unstoppable urge for metamorphosis. On "Almost Blue" (1981), he chose country on "[[Painted From Memory|Painted from Memory]]" (1998) sultry [[Burt Bacharach]]-orchestrations. In the intervening period, he collaborated with [[Paul McCartney]] and [[Chet Baker]], toured with [[Bob Dylan]] and composed for films. Even classical music belonged to his omnivorous interest. In 1993, Costello performed with the [[Brodsky Quartet]] the 'Juliet Letters' in the Concertgebouw; last year he made 'For the Stars' with Swedish soprano [[Anne Sofie von Otter]]. Until he found out to be himself a rock star again. Thus Costello drummed his old buddies [[Steve Nieve]] (keyboards) and [[Pete Thomas]] (drums). Enhanced with bassist [[Davey Faragher]] and real trip-hop samples originated 'When I Was Cruel'. But the return to the rawer meatier Costello went limp off. He is a cerebral artist who shows his soul with difficulty. In the Paradiso he therefore charged too easy with its recent past. During the introduction of a new ballad Elvis briefly sang the tune of '[[She]]', the cover of [[Charles Aznavour]] with which he had a hit in 1999. "Oh, shit that I do not do" was his self-denying comments. The structure of the concert tasted like a planned return back to the rock 'n' roll scene. Biggest numbers of his first three albums "[[Accidents Will Happen]]", "Chelsea" and "Pump it up" Elvis exchanged with smart work of the last album. Them lasted 'Alibi' because the total surrender and "When I Was Cruel no.2", which already rapping on a sample of Italian San Remo-hit, with natural connector found on current events.
| |
|
| |
| With a drawn out version of his pièce de résistance 'I Want You' this tour de force ended. No farce because before the man has too much at home. However, the fans were witness to a thought-provoking comeback. After a quarter century, the new course. The black component in the pop today so dominant presence Costello has given his past, born of an Irish father, always ignored. He hung the country, the Broadway ballad and the British New Wave to. But the move to music of the soul, the rhythm-based tradition that he "When I Was Cruel 'tries to get him going down hard. What other Elvis in the fifties came by itself, the ability to achieve an integration between white and black sources proved too big a task for this Elvis aka Declan MacManus. Surrender, there lacked.
| |
|
| |
| {{cx}}
| |
| {{cx}}
| |
|
| |
|
| {{Bibliography notes footer}} | | {{Bibliography notes footer}} |
