|
ROTTERDAM — Elvis het muzikale genie, de dichter, de cynicus: eindelijk zou hij weer eens te zien zijn. En dan nog wel in de relatief intieme omgeving van de Doelen.
Elvis de bard zou generatiegenoten als Sting wel eens bewijzen dat je het heilige vuur niet hoeft te verliezen met het verstrijken der jaren. De verwachtingen waren hoog gespannen. Het concert dat Elvis Costello maandag in Rotterdam gaf, had het effect van een koude douche.
In 1977 deed Elvis Costello voor het eerst van zich spreken als een venijnig mannetje met een uitzonderlijk talent. Hij liet zich inspireren door het geweld van de Sex Pistols, maar was te eigenzinnig en te veel muzikant om zich als echte punk te manifesteren. Costello zag eruit als een geflipte bankemployee met zijn afgeragde colbertje, loshangende das en grote, hoornen bril. Maar bovenal bleek hij één van de belangrijkste songschrijvers van zijn tijd te zijn. Tot op de dag van vandaag.
Sindsdien is de man onherkenbaar veranderd met een baard en een enorme bos rossig haar. De Buddy Holly-bril heeft plaats moeten maken voor een sneller model. Zodra hij zijn mond opentrekt, is echter geen twijfel meer mogelijk: het is wel degelijk Costello die op het podium staat.
De eerste nummers klinken wat lauw en aan het geluid mag ook nog wat gesleuteld worden: een hoop nuances verdwijnen in de galm van de Doelen. Meester-cynicus Costello zelf maakt grapjes. Blijkbaar kun je niet je hele leven een angry young man blijven.
Zijn nieuwe band Rude 5 speelt nummers van hun nieuwe cd Mighty Like A Rose alsof ze in een derderangs nachtclub zitten en laten steekjes vallen in hun quasijazzy arrangementen. De lichtshow en de barkruk op het podium versterken het Las Vegas-effect nog. Costello schuwt het grote gebaar niet, hij speelt de entertainer, de zaal vindt het prachtig.
Iemand uit het publiek vraagt luidruchtig of het allemaal wat zachter kan. "You want to come and finish(?) the set for us?" sneert Costello. Gelukkig, het venijn is er nog! Maar gaandeweg het optreden wordt pijnlijk duidelijk dat het bij speldeprikjes blijft en dat Elvis niet gekomen is om zijn fans te confronteren met zijn sterke kant. Het publiek wil zijn favoriete liedjes horen en aan dat verzoek wordt plichtmatig en steriel voldaan.
Songs worden samengevoegd in een soort mini-medley of van een nieuw arrangement voorzien, „Watching The Detectives" in een (---) jasje, grappen in „Alison", een uitvoering van „Veronica" die doet vermoeden dat de drummer naar de WC(?) moet: Costello helpt zijn eigen meesterwerken om zeep. Pas aan het slot van de vierde toegift slaat het enthousiasme van het publiek eindelijk over op de band en speelt Elvis en zijn Rude 5 een zinderende uitvoering van „Pump It Up". Een nogal zure bekroning op een twee-en-een-half uur durende desillusie.
| 
