|
Elvis Costello reist sinds maart de wereld rond, van orkest naar orkest, om zijn muziek naar een hoger plan te tillen. Deze week stond hij tweemaal in de Heineken Music Hall met het Metropole Orkest, en hij stak dat orkest met een fiks gat in de begroting een hart onder de riem: „In het buitenland vertel ik hoe uniek ze zijn: een big band, met strijkers en houtblazers, dat biedt zoveel mogelijkheden."
Costello benutte die door te openen met passages uit zijn balletscore 'Il Sogno', geschreven bij 'A Midsummer Night's Dream'. Maar oei, het versterkte geluid klonk alsof het eerst nog onder een strijkbout doorging. Wonderwel lukte het de geluidsman dat bij te stellen, en zo klommen Costello en orkest, met triomfantelijk solerende blazers (onder meer in het New Orleans-feestje 'That's how you got killed before') toch nog bij elkaar op schoot.
Deze productie was een reprise van een optreden op North Sea Jazz 2004, waarvan dit jaar de cd 'My Flame Burns Blue' verscheen. Een project dat past bij Costello's verlangen om de diepte in te gaan. Wel meer popzangers willen dat, zo komt Sting binnenkort met een cd vol luitliederen van de componist John Dowland. Maar Costello is toch wel het fanatiekst. Na zijn begintijd als angry young man, eind jaren zeventig, verschoof zijn interesse in de jaren tachtig van new wave via country richting klassiek. Hij werkte samen met het Brodsky Kwartet en de Zweedse mezzosopraan Anne Sofie von Otter. Vorig jaar schreef hij een opera over Hans Christian Andersen, en ook doet hij aan jazz.
Hij trekt zich niks aan van zijn reputatie of verwachtingen, vertelde hij over zijn cover van 'She', bekend van Charles Aznavour: „Net zoiets als Philip Seymour Hoffman in de Clooney-rol", vond hijzelf.
Verder vertelde hij over de oorsprong van de liedjes en arrangementen. Zo herinnerde hij zich de hotelkamer in een regenachtig Honolulu waar hij 'All This Useless Beauty' opnieuw arrangeerde. Het begon nu als een speeldoosje met steeds meer dansende strijkers.
'Almost Blue', 25 jaar geleden geschreven voor Chet Baker, had van Metropole-dirigent Vince Mendoza een prachtig nachtjazz-arrangement gekregen. Costello's vaste pianist Steve Nieve eindigde het met een solo op melodica, met toonbuigingen die je nooit hoort als popbandjes het instrument hanteren. Jazz-zangeres Diana Krall, sinds 2003 zijn vrouw, had het lied geleend, hij leende het even terug, zei Costello.
Hij doet alles vol overgave. Toch zat er vast een kern van waarheid in zijn grap zich 'beter te voelen' na een noisy gitaarsolo. Zoals ook zijn stem bevrijd klinkt als hij brutaler uitpakt, in 'Episode of Love' bijvoorbeeld.
Pas in de toegift kwam er publiek overeind, om te swingen op 'Hora Decubitus' en de tekst te vieren: 'Life is a beautiful thing'. Maar de avond was te formeel om dat tot motto te verheffen.
| 
