|
TORHOUT – Nederlanders mogen dan niet al te hoog opgeven over het bevattingsvermogen van de gemiddelde Belg en onze zuiderburen blijken in de bijna spreekwoordelijke zuinigheid van Ollanders nog steeds aanleiding te zien voor een heel scala aan grappen; eens per jaar weten duizenden jongeren uit beide landen elkaar maar al te goed te vinden.
De verbindende factor is het jaarlijkse rockfestival in de Vlaamse dorpjes Torhout en Werchter, dat afgelopen weekeinde zijn dertiende aflevering kende. Meer dan 100.000 bezoekers kwamen af op dit dubbelfestival, dat met coryfeeën als Elvis Costello, Joe Jackson en vooral Lou Reed ook dit jaar weer een interessant aanbod had. Rock Torhout en Rock Werchter zijn al weer enkele Jaren de belangrijskte popgebeurtenissen van Europa, geen wonder dus da een derde van het aantal bezoekers uit Nederland en Frankrijk komt. In eerste instantie voor de popmuziek. Maar uiteindelijk vooral om een feestje te bouwen.
Negen groepen uit Groot-Brittanië en de Verenigde Staten waren aangetrokken om zaterdag in Torhout (en een dag later in Werchter) het feestje enige luister bij te zetten. Het problem van zo’n massaal bezocht festival is natuurlijk, dat slechts een klein percentage van de fans werkelijk in staat is om het gebeuren op het podium goed te volgen. De rest moet, al dan niet aangemoedigd door het overigens opvallend perfecte geluid van de metershoog opgestelde geluidsboxen het vertier elders zoeken.
Wie zaterdag in Torhout niet depressief raakte van de prijzen van de t-shirts of de met grote regelmaat vallende regen en er bovendien in geslaagd was om een plaatsje op redelijke afstand van het podium te krijgen, moet een tevreden mens gewest zijn. Verrassend sterke optredens van de Pixies en Nick Cave & The Bad Seeds brachten Rock Torhout op tempo, waarna vooral R.E.M. en Lou Reed de zaak naar behoren afmaakten.
De Schotse band Texas (daar doelde Shakespeare op toen hij spontaan What’s in a name uitriep) opened met een aardige set, die echter vanwege het onmogelijk vroege tijdstip van 10.20 uur aan velen voorbij zal zijn gegaan. Aannmelijke excuses, met Antwerpen in de nabijheid, zijn er dan ook volop.
De Amerikaanse Pixies maakten met hun overdonderende mengeling van trash en gitaar-rock de laatste slapers wakker en toen kon het feest echt beginnen. Tanita Tikaram goodie even nog wat roet in het eten, want hoewel iets overtuigender dan op Pinkpop, zijn haar mooie liedjes te breekbaar voor zo’n grootschalig festival. En daarom was er vervolgens Nick Cave, die met zijn Bad Seeds de juiste formule bleek te heben gevonden. Agressief, maar welluidend; rauw maar melodieus, hij heft de smaak te pakken. „You'd Better Run" zong hij tot slot heel indruk-wekkend, maar die Belgen begrepen er weer niets van. Ze bleven staan en klapten hard. Cave ontkwam niet aan een toegift, de dank voor een sterk maar vooral opvallend gedisiplineerd optreden.
Robert Cray was, evenals de artiesten die nog zouden volgen, al eerder op Torhout/Werchter. Hij was echter de enige van het stel, die nadrukkelijk liet horen zich niet het hoofd te willen breken over vernieuwingen. En daarom moisten we het opnieuw doen met een set vol veel te keurige en daarom nauwelijks verrassende bluesrock.
Elvis Costello maakte net als op Pinkpop veel indruk met een akoestische solo-set. Bovendien was hij de enige die er in slaagde de zon achter de wolken vandaan te krijgen, een ingreep die met gejuich werd ontvangen. Kort daarvoor had Costello via het nummer „God's Comic" contact gehad met de Schepper, liet hij weten, en de gevolgen bleven dus niet uit. Maar toen The Beloved Entertainer in de toegift een bandrecorder gebruikte, zijn (inmiddels elektrische) gitaar in de vijfde versnelling zette en vervolgens danig uit de bocht vloog, keerde de regen snel terug.
Terwij aan het begin van de avond de eerste bezoekers volledig uitgeteld op het veld lagan en dit zichtbaar niet het gevolg was van de gladheid maakte R.E.M. zijn opwachting. Het Amerikaanse viertal is de belangrijste vertegenwoordiger van een hele lichting gitaarbands en geniet sinds het recente album Green een populariteit, die live probleemloos wordt waargemaakt. Af en toe voorzien van een megafoon bracht zanger Michael Stipe zijn boodschap, die het publiek snel oppikte. Al bleek Stand voor een aantal van het duidelijk teveel gevraagd.
De boeiende muzikale avonturen van Joe Jackson leidden in Torhout weliswaar tot een prima optreden, maar de echte spanning ontbrak door een surplus aan herhalingen. Het uitkijken was dan ook naar Lou Reed, wiens komst naar het Belgische festival door zijn album New York en de concerten in het Amsterdamse Carré met veel optimisme tegemoet werd gezien. Voorzeien van een eenvoudige, doch doeltreffend musicerende band maakte Reed er een sterk concert van, waarbij hij voornamelijk putte uit recent werk. De oude klassikers, als „Sweet Jane" en natuurlijk, „Walk On The Wild Side," bewaarde hij voor de toegiften. Inderdaad, meervoud want Lou blijkt vriendelijker en welwillender dan ooit.
| 
