|
Elvis Costello, inmiddels 57 jaar, heeft in zijn jonge dagen tijdloze nummers geschreven die vandaag de dag nog net zo relevant zijn als toen de haren van hem en zijn fans nog geen sporen van grijs bevatten. Costello is immer productief en brengt eens in de zoveel tijd nog een nieuwe plaat uit. Zijn publiek is hem door de jaren heen trouw gebleven en na een show in de Groningse Oosterpoort is vandaag de Rabozaal van de Melkweg volgelopen voor de Brit. De show is al maanden van tevoren uitverkocht en voor een artiest van zijn formaat is dat geheel vanzelfsprekend.
Vanavond staat Costello helemaal alleen op de planken. Geen Imposters of Attractions om hem te begeleiden, maar enkel zijn eigen stem en gitaar, met als logisch gevolg dat de nummers klein en minimaal worden gebracht. De cover ‘Good Time For the Roses’ wordt door een groot deel van de zaal voorzichtig meegezongen. Costello blijkt nog altijd net zo charmant en innemend; veel praat hij niet, maar wanneer hij dat wel doet is hij gevat.
Gezien de locatie mag ‘New Amsterdam’ niet ontbreken. Zoals hij dit al jaren doet, gooit hij hier een stukje ‘You’ve Got to Hide Your Love Away’ in. Met de Josephine trilogie laat de held van de avond zien dat hij een geboren verteller is. Het verhaal begint in 1924, met ‘A Slow Drag With Josephine’ en eindigt in 1937, een slecht jaar voor cowboy-muziek. “As if there ever was a good time for cowboy music”, voegt hij toe als hij het hoofdpersonage een treurig lot toeschrijft.
De meisjes en jongens van Larkin Poe, die het voorprogramma verzorgden, vormen vanavond meer dan eens Costello’s begeleidingsband. Dit is waar het optreden, dat sowieso nergens echt foutloos of perfect is, teleurstelt. De stem van de charmante Rebecca Lovell mengt niet goed met die van Costello en daarbij staat haar microfoon ook iets te hard in de mix. Larkin Poe is als band simpelweg niet sterk genoeg om met zo’n grootheid op het podium te staan en daardoor krijgt de performance een ongemakkelijk randje.
Elvis Costello heeft een indrukwekkende stage presence en hoewel hij zelf niet altijd even geconcentreerd lijkt, weet hij naarmate de avond vordert steeds beter het publiek muisstil te krijgen. De set is gevarieerd opgebouwd, maar had voor de doorsnee fan ook na ‘I want You’ afgebroken kunnen worden. Dit blijft, wellicht tegen wil en dank, één van de signatuurnummers, dan wel hèt signatuurnummer van Costello.
Costello raakt maar niet uitgeput en komt terug voor drie toegiften! Daar waar hij op sommige van deze nummers bijgestaan wordt door Larkin Poe, sluit hij het concert af zoals hij begon, alléén. Het nummer ‘The Scarlet Tide’, hoe mooi ook, is echter niet bepaald de climax van de avond. Volgend jaar zal Costello, dan wel bijgestaan door The Imposters, terugkeren naar onze hoofdstad. Voor nu zijn we na een set van bijna tweeënhalf uur wel verzadigd, maar Elvis Costello blijft na decennia nog altijd onweerstaanbaar goed. Het lijkt dan ook meer dan waarschijnlijk dat zij die vanavond in de Melkweg aanwezig waren ook dan weer zullen terugkeren.
| 
