|
Wie naar een concert van Elvis Costello gaat, weet dat hij waar voor zijn geld krijgt: oude en nieuwe nummers, gezelligheid — en dat meerdere uren achter elkaar. In ruil daarvoor wordt men wel geacht mee te zingen en mee te klappen. Ook deze avond in Koninklijk Theater Carré stonden Costello en zijn Imposters bijna drie uur op het podium en viel er genoeg te genieten.
Als de band opkomt, horen we muziek van een plaat, "Everybody Knows" van Neil Young, maar niet door de Canadees gezongen. Later legt Costello uit dat we luisterden naar zijn nieuwste album, The Resurrection Of Rust, waarop hij de muziek opnam die hij als zeventienjarige had willen maken met zijn bandje Rusty. Hij pakt de microfoon en gaat dan 'echt' zingen: "Accidents Will Happen." Een van de vele prachtige nummers die de Brit schreef.
De stem van de zestiger is eerst wat stroef, maar daar komt al na een paar nummers verandering in. In "Green Shirt" gaat drummer Pete Thomas meteen lekker los. De band, oudgedienden aangevuld met gitarist Charlie Sexton, ook bekend uit de band van Bob Dylan, staat als het spreekwoordelijke huis. "Het lijkt wel gisteren dat ik hier voor het eerst stond", zegt Costello. Dat was 1978. Was het die eerste keer dat voorgenoemde Dylan toegezegd had te komen maar niet kwam opdagen? Vandaag staat hij er namelijk alweer voor de zevende keer. Oorspronkelijk zouden we vandaag in de AFAS Live gezeten hebben. Die bleek met zijn capaciteit van 6.000 wat te groot en zelfs Carre (1750 plaatsen) vertoont nog lege stoelen. Sterven de fans zo langzamerhand uit en is er te weinig nieuwe aanwas? De afwezigen missen echt wat.
Bij "Either Side Of The Same Town" warmt Costello's stem goed op, misschien dankzij de stevige uithalen. In de loop van de avond blijkt dat zijn zang bij de hardere nummers uitstekend is, wanneer hij zacht zingt, verdwijnt er af en toe een noot. Het uitstekende nieuwe album The Boy Named If is weer lekker krachtig, dus dat komt goed uit. Het is vanavond met zeven nummers vertegenwoordigd. In totaal bestaat de setlist uit 28 songs. Te veel dus om allemaal te noemen, maar er zijn hoogtepunten genoeg. Zoals "Hetty O'Hara Confidential," dat aan die andere Elvis doet denken. Of "Watching The Detectives," gecombineerd met Invisible Lady, een van de favorieten van het publiek.
Costello wil graag dat we meezingen en meeklappen. Een gedeelte van de zaal doet enthousiast mee, anderen houden hun reserves. Overdaad schaadt ook een beetje. Het prachtige bluesachtige "Big Stars Are Tumbling" eindigt in samenzang. Andere hoogtepunten: "Penelope Halfpenny," over een stoere schooljuf die Costello zich herinnert uit zijn jeugd, en Nick Lowes "Surrender To The Rhythm" van de laatste plaat. Er waren er meer ("A Good Year For The Roses"), maar op drie kwart vormt een reeks stevigere nummers, van "(I Don't Want To Go to) Chelsea" tot en met "Mr. & Mrs. Hush" de climax voor mij. Wat een energie! De muzikanten schitteren, Costello heeft er plezier in en de zaal gaat los.
Sommige mensen komen voor "I Want You" (dat zijn waarschijnlijk ook degenen die "Shipbuilding" hadden willen horen…). Zij worden op hun wenken bediend. "Alison," altijd mooi, moeilijk live uit te voeren vanwege het uitdagende gitaarspel, maar voor Sexton geen probleem. We gaan eruit met nog twee nummers van The Boy Named If, waarvan "Farewell, OK" natuurlijk als laatste.
|
