|
Hij greep flink in zijn oude werk: we hoorden zowat de helft van Armed Forces passeren, als, we ons niet vergissen. En hij stak er vaart in: drie nummers ver waren "Pump it up," "Radio radio" en "Watching the detectives" al voorbij gekomen.
We zeiden dat hij kwam rocken, en dat klopte meestal, maakte hij van "Sunday's best" ook een raar walsje, dat niet gered werd door er "Polythene Pam" van The Beatles aan te plakken. "Clubland" spelen als iets van The Buena Vista Social Club werkte dan weer wel. Ook al omdat toetsenist Steve Nieve weer van synth naar orgel naar vleugelpiano overschakelde alsof het niets was.
"Walk us uptown" had de beste groove, maar daarna verloor het concert veel spanning. Ofwel was halfeen te laat om aan het concert te beginnen, ofwel was het publiek na een week werken te moe om zich te concentreren, maar het geroezemoes werd steeds luider, en de songs steeds langer.
Toen ook dat niet het gewenste effect sorteerde, breidde de band er een stevig slot aan met "(I don't want to go to) Chelsea," "I want you" en een stomend "(What's so funny 'bout) peace love and understanding," en weg waren ze, zonder toegiften.
Het was bij momenten heel goed, en tóch bleven we nog wat op onze honger zitten.
| 
