|
Dan toch een uitverkochte dag op Gent Jazz. En ergens ook wel begrijpelijk als je line-up van de laatste dag bekijkt. Een thuismatch voor de Gentse Trixie Whitley en de levende legende met übertypisch hoedje en dito bril Elvis Costello. Daar komt een mens al eens voor naar buiten. En de zon natuurlijk.
Elvis Costello ging verschroeiend hard van start. Een half uur lang reeg hij nummers aaneen, zonder pauze, zonder interactie. Bijzonder moeilijk voor het publiek om te kunnen volgen en voor Elvis zelf schijnbaar ook. Hij ging geregeld eens onder de toon, waarop zijn -overigens uitstekende - band de boel mocht rechttrekken.
Van zodra het tempo in de show omlaag ging, steeg het niveau. Elvis Costello vond zijn charme terug en bewees waarom hij al zo vele jaren in de muziekwereld ronddwarrelt. Hoedmans nodigde iedereen uit om na het concert de Gentse Feesten onveilig te gaan maken, maar liet eerst nog She en A Slow Drag With Josephine door de luidsprekers schallen.
Absolute hoogtepunt kwam er met een lang uitgesponnen versie van I Want You, waarna Elvis fel bezweet het podium afstapte, richting Vlasmarkt. Dachten we. Uiteraard schreeuwde het publiek hem terug, waarop hij een bis van een dikke drie kwartier gaf, inclusief cover van Purple Rain. Voor ons net iets te veel, zeker naar het einde toe.
Wat kunnen we nog gaan schrijven over onze Belgische trots Trixie Whitley dat al niet ergens neergepend is? Ja ze is nog steeds de schuchterheid zelve op het podium en zei dus af en toe gekke dingen. Ja ze is nog altijd bijzonder perfectionistisch en klaagde wat over het geluid. En ja ze grijpt je nog steeds zonder mededogen naar de keel, met een hand zo strak als een vers gewassen jeans.
Elk nummer kreeg een aparte toets mee, waardoor ook zij die het album rats van buiten kennen nog verrast werden. Zo kregen we een wondermooie maar toch aparte Breathe You In My Dreams, Pieces en Need Your Love voorgeschoteld. Als een echte routinier knalde ze rock en blues dooreen, om wat later kwetsbaar alleen een ingetogen nummer te brengen. Een gigantisch contrast met die schuchtere onzekerheid.
Helemaal op het einde bracht de Gentse nog twee nieuwe nummers die ze wel eens wou testen op het grote publiek. Een iets klassieker nummer inclusief meezingstukje en een stevige bluestrack. Doet ons reikhalzend uitkijken naar een nieuw album!
Opener van de dag was de Texaanse Kat Edmonson. Een klein scharrekopje met een engelenstem, die romantische popjazz bracht. Sympathieke madam maar misschien toch net iets te braaf waardoor de set na een tijdje wat ging vervelen. Lucky, This Was The One en Night and Day konden alsnog overtuigen.
| 
