|
De dagkaarten van het 29ste North Sea Jazz Festival waren van tevoren alweer uitverkocht, maar gelukkig stond op het 'Dakterras' een groep voor fijnproevers, dus was de rust daar weldadig....
Alles aan zijn composities en arrangementen is een beetje verwrongen en onnadrukkelijk geestig, maar de innerlijke logica is groot. Oil Gusher zit bijvoorbeeld vol verkeerde noten, maar aan die noten ligt een waanzinnig systeem ten grondslag. Het uitstekende Amerikaanse octet bracht er strakke en toch swingende uitvoeringen van, met een hoog jazzgehalte .
Ironie en zelfrelativering waren in het 'Paul Acket Paviljoen' ver te zoeken bij Nguyên Lê, de Frans-Vietnamese gitarist die het er met zijn hommage aan Hendrix nog eens inwreef dat Jimi echt dood is. Lê, die toch wel tot fijnzinniger dingen in staat is, slaagde er met zijn bombastische stadionfusion in om alle soul, sensualiteit en passie uit stukken als Purple Haze te verjagen, daarbij niet weinig geholpen door het schreeuwerige Franglais van zangeres Cathy Renoir.
In één van de achterafzaaltjes kon kennis worden gemaakt met een in Nederland totaal onbekende groep: het Brazilian Jazz Quartet van de pianist Michel Freidenson. In Brazilië schijnt de man een ster te zijn, hier bleek daar weinig van. Hij speelde standaard bossa's en samba's op het niveau van een aardig kroegbandje. Freidenson kweet zich daarmee prima van zijn taak in de marge van het Festival.
Op het meest prestigieuze podium van North Sea, het enorme PWA-auditorium, speelde popster Elvis Costello met het Nederlandse Metropole Orchestra. Het klonk een beetje rommelig, ondanks dat het programma donderdagavond al was gespeeld op het chique sponsorgala van North Sea Jazz.
Het stevige oudere werk van Costello werd log gespeeld. Elvis wou gasgeven, maar de handrem leek vast te zitten. De balans was niet optimaal, waardoor de in bepaalde nummers cruciale vleugel bijna niet te horen was. Maar alles werd volledig goedgemaakt in de nummers van Costello's recente, meer symfonische cd North. Costello's gedragen zang past hem nu beter dan het angry-young-man woordengespuug van vroeger. Meteen viel ook het orkest op zijn plek.
Een hartverwarmende verrassing was het gastoptreden van de altsaxofonist Lee Konitz. Hij deed zijn solo van North nog eens over, nog tintelender en emotioneler dan op de cd. Dat soort onverwachte juweeltjes maken een festival.
North Sea Jazz Festival, Congrescentrum, Den Haag, 9 juli.
| 
