|
Het mag dan acht jaar geleden dat National Ransom uitkwam, het laatste reguliere album van Elvis Costello, denk vooral niet dat hij al die tijd heeft stil gezeten. Hij maakte deel uit van het Lost On The River-project waarbij een groep musici nooit afgemaakte of op muziek gezette Bob Dylanteksten voltooide en opnam. Zijn eerste musical A Face In The Crowd is een work in progress en de 64-jarige singer-songwriter toert totdat hij er bij neervalt. Dat gebeurde bijna letterlijk.
Toen hij deze zomer in Nederland was voor zijn laatste tournee, moest hij de daaropvolgende shows afzeggen. Er was kanker geconstateerd. Na een succesvol verlopen operatie is hij genezen verklaard.
Costello kan weer aan de slag. Gisteren verscheen het album Look Now van een van de beste songschrijvers van het postpunk-tijdperk. De man die net zo goed het venijn kan spuwen van "Less Than Zero" als grossiert in melodieuze meezingers als "Oliver's Army"; die net zo goed met Burt Bacharach akoestische zwijmelliedjes componeert als chillt met hiphopband The Roots.
Wat hij nog niet gedaan had: een album opnemen met zijn vaste begeleidingsband precies zoals hij dat wilde. Tuurlijk, Imperial Bedroom uit 1982 is een klassieker. Maar Costello wilde de muzikale vrijheid van dat album nu eens combineren met de emotionele zeggingskracht van Painted From Memory dat hij opnam met Bacharach in 1998.
Dus sloeg de scherpste pen van popmuziek weer aan het schrijven. En een van de opvallendste nummers van Look Now is "I Let The Sun Go Down." De titel is ontleend aan de uitspraak dat het Britse koninkrijk ooit zo veel van de wereldbol bestreek dat de zon er nooit onder ging. Citaatje: "I'm the man who lost the British empire. Yes I am the one who let the sun go down."
En dat op melancholische strijkers die het ondraaglijke verlies onderstrepen. Misschien een protestsong van een Costello-personage dat de machtsafbrokkeling van zijn Britse eiland niet kan aanzien? De Brexit wellicht? Hmm, niet per se. Costello: "Ik heb dat nummer vijf jaar geleden al geschreven. Wat mij betreft is het tijdloos. De Britten hebben al zo vaak gerouwd om de teloorgang van hun Great Britannia. En ja, nu proberen ze weer krampachtig aan die mythe van vervlogen grandeur vast te houden."
Dus laten we het vooral ook geen protestsong noemen. Want als er iets in de kunsten aan het hier en nu gebonden is, dan is het wel de protestsong.
Costello: "Ze zijn te expliciet en daardoor te beperkt. Ik bedoel, waarom zou je een song willen schrijven die alleen maar verwijst naar de krant van gisteren? Waarom zou je geen song willen schrijven met eeuwigheidswaarde?"
Zijn repertoire kent genoeg nummers met maatschappelijk engagement. "Maar ik probeer me altijd meer te verdiepen in songpersonages. Door te proberen hun opvattingen te begrijpen, ook al staan die mijlenver van me af, kan ik iets wezenlijks zeggen over menselijk gedrag dat een protestsong overstijgt."
Costello brengt soms tragedies terug tot die onbeholpen menselijke maat en maakt ze daarmee des te schrijnender.
| 
