|
Er zijn kringen - onder andere die waarin wij verkeren - waar de komst van Elvis Costello naar een concertzaal in de buurt evenveel envergure heeft als een optreden van pakweg Tom Waits in de Bourla. Een mens raakt er bovendien gemakkelijker binnen. Om maar te zeggen dat de passage van Elvis Costello & The Attractions, volgende week woensdag 26 januari in de Antwerpse Elizabethzaal, iets is om naar uit te kijken.
De rode draad door het optreden zal ongetwijfeld 's mans recente (en schitterende) cd The Delivery Man zijn, die in de jongste eindejaarslijstjes meermaals geciteerd werd. Maar de ruwere varianten van countryrock en rhythm & blues die Costello daar belijdt, waren eerder al op andere platen van hem te horen. Op de wat bizar tot stand gekomen cover-cd Kojak Variety bijvoorbeeld, die tien jaar geleden werd uitgebracht en Onze Man (pdw) toen met een welgemeend 'Fantastische plaat' deed besluiten. Elders werd de cd koeler ontvangen, maar dat wij het gelijk aan onze kant hadden, herleest u in 'Highway Humo' de originele, uitgebreide en in de allerbeste huistraditie stevig onderbouwde recensie uit Humo 2853 van 11 mei '95.
Tien jaar na datum wordt Kojak Variety op het Rhino-label heruitgebracht - ze klinkt nog even bruisend en slordig als toen - maar nu vergezeld door een heuse bonus cd met daarop nóg eens twintig covers, de oudste uit 1989, de meest recente uit 1999. B-kanten, liedjes vertolkt voor de BBC/RTE-reeks Family van Roddy Doyle (zoals 'You've Got to Hide Your Love Away' van The Beatles), bijdragen aan hommageplaten (ter ere van The Grateful Dead, Gram Parsons, Arthur Alexander, Van Morrison, moderne Ierse muziek) en alle nummers uit die ene, opmerkelijke opnamesessie uit 1992, toen Costello tien demo's opnam om zijn verre vriend George Jones een paar betere songs te suggereren dan de countrylegende op dat moment door zijn entourage toegestopt kreeg. Vertolkt in 'my mad and, at times, comical approximation of the Jones style', aldus Costello in zijn nieuwe, uitgebreide, zeer leesbare en spitante liner notes. Hij nam tijdens die sessie in de Londense huisstudio van zijn drummer Pete Thomas liedjes op van Tom Waits ('Innocent When You Dream'), Paul Simon ('Congratulations'), Hoagy Carmichael, T-Bone Burnett, James Carr ('At the Dark End of the Street', geschreven door Dan Penn & Chips Moman), Bob Dylan ('You're Gonna Make Me Lonesome When You Go'), Gram Parsons ('Still Feeling Blue'), George & Ira Gershwin ('How Long Has This Been Going On'), Bruce Springsteen ('Brilliant Disguise') en een alternate version van 'Pouring Water on a Drowing Man'. Of George Jones er later ook wat aan gehad heeft? 'I've no idea what Mr. Jones made of the tape or if he ever received it. On the next occasion that we performed together, George diplomatically failed to mention these recordings.' Een verrassende en gevarieerde selectie was het wel, die - zoals de rest van het aanbod op de bonus-cd: één van de hoogtepunten is de a capella-uitvoering van 'Full Force Gale' van Van Morrison, geproduceerd door Van the Man zelve - perfect aansluit bij Kojak Variety, de plaat die niet voor niets de boventitel 'Rhythm & Blues / Popular Ballads' voert. Het zijn maar twee van de vele stijlen die men blindelings aan Costello kan toevertrouwen.
Want hey, zei (pdw) tien jaar geleden al niet dat 'Costello zelfs van 'Hij speelde accordeon' een pakkende opname zou kunnen maken maar op die uitdaging gelukkig niet was ingegaan'? Welaan dan!
|
