|
'Deze zomer word ik 64 maar ik voel me een stuk jonger dan tien jaar geleden'
'Als je met Allen Toussaint een duet zong, zong je een duet met de geschiedenis van New Orleans maar ook met die van de Britse popmuziek.'
Ooit zei Costello: ‘Mijn grootste doel in het leven is om irritant gevonden te worden.’ Jarenlang slaagde hij daar moeiteloos in, door journalisten af te snauwen en vanop het podium lelijke bekken te trekken naar het publiek. Maar de 63-jarige Brit is milder geworden, zeker sinds hij vijftien jaar geleden trouwde met de Canadese jazzdiva Diana Krall en een paar jaar later vader werd van een tweeling. We treffen in Londen dan ook een joviale Costello, die uitkijkt naar zijn Europese tournee. De locaties, zoals het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne, heeft hij zelf uitgezocht.
HUMO Je hebt geen nieuwe plaat uit en toch ga je op tournee door Europa. Dat doe je zelden.
Elvis Costello «Ik heb de afgelopen maanden heel hard gewerkt aan de opnames voor een nieuwe plaat en daarnaast was ik vooral bij mijn gezin. Tussendoor heb ik veel opgetreden maar dat waren kleine tournees. Ik wil niet meer maandenlang van huis zijn. Deze tournee is een uitzondering, omdat ik op geweldige, idyllische plekken kan spelen.»
HUMO Plekken die je zelf hebt geselecteerd. Weinig muzikanten kunnen zomaar kiezen waar ze gaan spelen.
Costello «Dat is een luxe, dat snap ik wel. Maar ik wil gewoon genieten van elk moment dat ik op het podium sta. Ik heb in die ruim veertig jaar te veel dingen tegen mijn zin gedaan, nu leef ik voor die gelukkige momenten.»
HUMO Je hebt altijd graag opgetreden in België en Nederland: in je autobiografie ‘Unfaithful Music & Disappearing Ink’ uit 2015 blik je met veel warmte terug op de keren dat je in de Lage Landen op het podium hebt gestaan.
Costello «Ik heb relatief veel meer in België en in Nederland gespeeld dan in andere Europese landen. Beide landen waren erg belangrijk bij het begin van mijn carrière. Amsterdam was de eerste plek buiten Engeland waar ik ben gaan optreden, en in de zomer van 1978 is mijn Europese tournee op het vasteland gestart in de Ancienne Belgique in Brussel. Een geweldige zaal waar alles klopt, midden in het hart van de stad. Een jaar eerder had ik ook al één van mijn eerste concerten op een zomerfestival in België gegeven, de naam van het festival ontsnapt me nu (Jazz Bilzen, red.). Niet zo lang geleden stond ik trouwens nog in de Roma in Antwerpen, een prachtige theaterzaal in een multiculturele wijk. Zo’n locaties tillen je als artiest op. Daarom vond ik het zo belangrijk om zelf te kunnen kiezen waar ik zou staan.»
HUMO Nog even over die autobiografie: ik heb zelden een artiest zo openhartig en eerlijk over zijn leven weten vertellen.
Costello «Had je dan iets anders van mij verwacht? Kijk, ik ben nooit uit ijdelheid in de muziek gestapt. Ik kreeg twintig jaar geleden al de vraag om mijn memoires te schrijven, maar toen vond ik dat ik nog veel te weinig had meegemaakt.
»Het probleem is dat er tegenwoordig via het internet zoveel informatie de wereld wordt ingestuurd. Mensen hebben vaak al een mening over iemand zonder dat ze ook maar één noot muziek van die persoon gehoord hebben. Maar ik vond het geweldig om dat boek te schrijven, omdat ik kon terugkijken op het leven van mijn vader en opa. Zij waren het die mij al op jonge leeftijd op het juiste muzikale pad hebben gezet.»
HUMO Het viel me op hoe je van je songs nog precies weet wanneer en in welke omstandigheden je ze hebt geschreven.
Costello «Dat is echt heel raar. Songs kwamen vaak in een flits binnen. En dan heb ik het over de muziek én de teksten. Soms had ik er zes op een dag, soms wekenlang geen. Vaak zat ik in een auto of een trein en kwam er een song binnenglijden. Op die momenten veranderde ik in een soort van maniak en wilde ik zo snel mogelijk naar huis om het idee vast te leggen. Ik heb daar indertijd veel met Joe Strummer (frontman van The Clash, red.) over gesproken. Hij had dat ook. Joe was sowieso degene die mij het best begreep. Alleen was hij veel ambitieuzer. Hij wilde echt Amerika veroveren. Ik ook, maar toch wat minder fanatiek. Maar we namen allebei ons vak, songs schrijven, erg serieus. Dat is heel on-Engels. Engelsen hebben de neiging om alles belachelijk te maken.»
HUMO Chronologie is in ieder geval niet je sterkste kant: pas in hoofdstuk zes word je geboren.
Costello (lacht) «Mijn hoofd is net een op hol geslagen computer. Ik vergeet niets, maar de chaos is soms immens. Daarom lag die niet-chronologische aanpak het meest voor de hand. Sommige dingen heb ik ook ervaren als een droom: werken met al die grootheden, vreemde ontmoetingen en geweldige concerten. Je moet die dingen uit je hoofd zetten om verder te kunnen gaan. Ik ben nu 63 jaar en naar mijn gevoel heb ik nog een hele lange weg te gaan. Althans, dat hoop ik. Na zo’n boek kan je toch ook weer met een schone lei beginnen.»
HUMO Je hebt met de allergrootsten uit de muziek samengewerkt. Aan wie heb je de beste herinneringen?
Costello (blaast) «In een recensie van mijn biografie stonden alle namen op een rijtje: Bob Dylan, Chet Baker, Burt Bacharach, Johnny Cash, Paul McCartney, Roy Orbison, Allen Toussaint, Van Morrison en Joni Mitchell. Ik kan echt niet kiezen tussen hen. Maar ik kan je wel zeggen op welke samenwerking ik het meest trots ben: die met Allen Toussaint (op ‘The River in Reverse’ uit 2006, red.). Als je met hem een duet zong, zong je een duet met de geschiedenis van New Orleans én met die van de Britse popmuziek. The Beatles, The Stones, The Kinks... Ze zijn allemaal opgegroeid met de liedjes van Toussaint en zijn invloed hoor je onmiskenbaar in hun muziek. Hij dreigde echter een voetnoot in de muziekgeschiedenis te worden. Dat ik hem weer op de kaart heb gezet, zie ik nog altijd als een ultiem eerbetoon.»
HUMO Toen je vorig jaar een tournee ophing aan ‘Imperial Bedroom’, je meesterwerk uit 1982, zei je tijdens één van de optredens dat de vreemde zanglijnen op die plaat te danken zijn aan ‘een grote zak weed’. Was dat een grap?
Costello (lacht) «Niet helemaal. In die tijd was alcohol mijn voornaamste zonde: ik dronk erg veel omdat ik simpelweg niet om kon met alle aandacht. Toen ik de studio inging voor ‘Imperial Bedroom’ besloot ik om te stoppen met drinken. Daar werd ik zo zenuwachtig van dat ik een enorme zak marihuana kocht om weer rustig te worden. En dat is eraan te horen. Het was dus allemaal uit onzekerheid, niet omdat ik per se vernieuwend wou zijn.»
HUMO Was jouw imago van lastige, norse en zelfs onbenaderbare man ook te wijten aan die onzekerheid?
Costello «Het was allemaal zo nieuw voor mij. Weet je, ik heb nooit de ambitie gehad om op te treden met mijn muziek. Mijn idolen indertijd waren mensen zoals Burt Bacharach of Brian Holland, Lamont Dozier en Eddie Holland, songwriters die nummers voor anderen schreven. Ik had ook totaal niet wat ze nu de ‘x-factor’ noemen. Ik weet nog dat ik mijn debuutplaat opnam met de Californische band Clover, waar Huey Lewis toen in zat. Huey had alles om een ster te worden: hij was groot en blond, had een geweldige kop en was een fantastische zanger. Tegen alle voorspellingen in lukte het mij toch om door te breken maar diep vanbinnen ben ik nog altijd dat onzekere jongetje dat op zoek is naar bevestiging.»
HUMO Ik sprak je al eens in 2003 in New York, toen ‘North’ uitkwam. Je was net gescheiden en had je huidige vrouw Diana Krall pas leren kennen. Hoe kijk je terug op die periode?
Costello «2003 was één van de moeilijkste jaren van mijn leven. Scheiden van een vrouw met wie je 18 jaar getrouwd bent geweest, gaat natuurlijk niet in je kouwe kleren zitten. Ik wil niet te veel uitweiden over mijn vorige huwelijk maar het was gewoon op. Dat ik zo snel nieuw geluk heb gevonden, mag met mijn karakter een wonder heten.»
HUMO Heb je veel van Diana geleerd?
Costello «Absoluut. Ik bewonder haar enorme talent, ze heeft een perfect muzikaal instinct. Ze heeft binnen een paar seconden door of iets werkt of niet. En ze heeft me leren relativeren. Het eerste wat Diana in de pers over onze relatie zei, was: ‘Ik ben bozer geworden en hij een stuk gelukkiger.’ (lacht) Geweldig. Deze zomer word ik 64 maar eerlijk gezegd voel ik me een stuk jonger dan pakweg tien jaar geleden.»
HUMO Hoe gaat het er thuis bij de familie Costello-Krall aan toe? Gaan alle gesprekken over muziek?
Costello «Integendeel, ik praat bijna nooit over muziek met Diana. Ik baal er ook van dat mensen zo lui en gemakzuchtig zijn om Diana en mij over dezelfde kam te scheren. Maar ik vind wel dat zij in haar carrière veel harder is aangepakt dan ik. Een jonge vrouw die gezegend is met een mooie stem en een geweldige pianotechniek, en die het lef heeft om haar eigen pad uit te zetten, daar heeft de jazzwereld het nog steeds moeilijk mee. Een mooie vrouw kan nu eenmaal geen piano spelen, tegen zo’n vooroordelen heeft ze heel lang moeten vechten. Terwijl het toch belachelijk is dat zij zich moet verontschuldigen omdat ze er goed uitziet?»
HUMO Tot slot: je woont al jaren in Amerika en je werkt al een tijdje aan een musical over demagogie en de macht van de media. Logische vraag: wat vind je van Donald Trump?
Costello «Ach, Donald Trump (lacht). Zullen we maar niet over hem beginnen? Het idee voor die musical zit ook al heel lang in mijn hoofd. Ik baseer me op het korte verhaal ‘A Face in the Crowd’ van Budd Schulberg. Dat gaat over hoe televisie in staat is om demagogen te creëren. Tv-zenders kunnen alles en iedereen manipuleren en dat vind ik beangstigend. Volgens mij denken heel veel mensen er net zo over als ik. Althans, dat hoop ik.»
Elvis Costello speelt op 2 en 3 juli in OLT Rivierenhof in Deurne. Beide concerten zijn uitverkocht.
| 
