Leidsch Dagblad, July 23, 1991: Difference between revisions
(fix scan error) |
m (fix scan errors) |
||
Line 20: | Line 20: | ||
Costello is altijd goed geweest in het schrijven van bijtende. cynische nummers, en duistere songs waarbij je de rest van je leven naar de betekenis kan blijven raden. Maar begint zich steeds meer van een andere kant te laten zien: de kwetsbare, tedere kant. | Costello is altijd goed geweest in het schrijven van bijtende. cynische nummers, en duistere songs waarbij je de rest van je leven naar de betekenis kan blijven raden. Maar begint zich steeds meer van een andere kant te laten zien: de kwetsbare, tedere kant. | ||
In de Doelen liet Elvis Costello gisteren de ballads als "So Like Candy" en "I Want You" (misschien wel het mooiste liefdeslied ooit geschreven) in elkaar overvloeien. wat een ware aanslag op de emoties was. "So Like Candy" kreeg een trage, | In de Doelen liet Elvis Costello gisteren de ballads als "So Like Candy" en "I Want You" (misschien wel het mooiste liefdeslied ooit geschreven) in elkaar overvloeien. wat een ware aanslag op de emoties was. "So Like Candy" kreeg een trage, jazzy uitvoering, die Costello volop de gelegenheid gaf de wanhoop en het machteloze verdriet van die song over de zaal uit te storten. Het hartverscheurende "I Want You" ging door merg en been. | ||
Gelukkig weet Costello zijn songs goed te doseren. anders had je een hele zaal aan het janken gehad. "Playboy to Man" bijvoorbeeld, een van de nummers waarbij Costello zijn kunsten op de piano demonstreerde. zorgde voor een stevig rockende adempauze. Alvortbns te beginnen toonde hij zijn beide handen aan het publiek: ,,Ik doe dat omdat je over vijf seconden alleen nog maar een bewegende vlek ziet", legde hij uit. ,,Nu kun je nog even zien dat het echt gewoon tien vingers zijn". | Gelukkig weet Costello zijn songs goed te doseren. anders had je een hele zaal aan het janken gehad. "Playboy to Man" bijvoorbeeld, een van de nummers waarbij Costello zijn kunsten op de piano demonstreerde. zorgde voor een stevig rockende adempauze. Alvortbns te beginnen toonde hij zijn beide handen aan het publiek: ,,Ik doe dat omdat je over vijf seconden alleen nog maar een bewegende vlek ziet", legde hij uit. ,,Nu kun je nog even zien dat het echt gewoon tien vingers zijn". | ||
Bij "God's Comic" moest het publiek het refrein meezingen. wat het naar Costello's mening veel te zacht deed: „Harder, God zit ergens helemaal daarboven in het oneindige, dat hoortie zo niet!" Waarop de hele zaal keihard ,,Now | Bij "God's Comic" moest het publiek het refrein meezingen. wat het naar Costello's mening veel te zacht deed: „Harder, God zit ergens helemaal daarboven in het oneindige, dat hoortie zo niet!" Waarop de hele zaal keihard ,,Now I'm dead, now I'm dead" begon te brullen, weer een van die bevrijdende humoristische momenten in een toch overwegend beklemmend geheel. | ||
Kon je hij Costello eigenlijk wel van adempauzes kan spreken? Ieder nummer. teder, cynisch of agressief, was van een intensiteit waar je niet omheen kon. Costello had ook geen franje nodig. Geen decor, alleen een simpel grijs achterdoek. Geen lasershow, maar een sobere, effectieve belichting. Totaal geen 'overdaad'. of het zou de grote hoeveelheid gitaren (tien?) van Marc Ribot moeten betreffen. Gewoon muziek maken, en dat deden ze ook. En hoe: dit concert van Elvis Costello kan de popgeschiedenis in met een grote sticker legendarisch' erop. | Kon je hij Costello eigenlijk wel van adempauzes kan spreken? Ieder nummer. teder, cynisch of agressief, was van een intensiteit waar je niet omheen kon. Costello had ook geen franje nodig. Geen decor, alleen een simpel grijs achterdoek. Geen lasershow, maar een sobere, effectieve belichting. Totaal geen 'overdaad'. of het zou de grote hoeveelheid gitaren (tien?) van Marc Ribot moeten betreffen. Gewoon muziek maken, en dat deden ze ook. En hoe: dit concert van Elvis Costello kan de popgeschiedenis in met een grote sticker legendarisch' erop. |
Revision as of 10:25, 11 September 2015
|