Leidsch Dagblad, March 5, 1994

Bibliography   72 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 00 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 UK & Ireland weeklies UK & Ireland magazines UK & Ireland newspapers US newspapers US rock magazines US music magazines US magazines US alternative weeklies European magazines European newspapers Canada  •  Mexico  •  Asia Australia  •  New Zealand South America  •  Africa Blogs  •  Fanzines  •  Books Online publications Leidsch Dagblad   1978 June 23 1978 June 24 1979 May 26 1980 March 12 1981 February 14 1982 April 3 1982 April 21 1984 July 18 1986 March 22 1986 June 7 1986 July 7 1986 October 18 1989 February 11 1989 March 7 1989 March 11 1990 March 26 1991 May 18 1991 May 25 1991 July 23 1993 January 23 1993 January 30 1993 March 3 1994 March 5 1994 March 11  1994 June 7 1994 July 22 1994 July 25 1995 May 13 1996 May 14 1996 July 1 1998 September 25 1998 October 8 1999 October 9 2002 April 15 2003 September 30 2003 October 2 2005 January 22 2005 January 26 Netherlands publications  Newspapers Algemeen Dagblad Amsterdam Telegraaf Dagblad van het Noorden Dutch Volkskrant Haag Centraal Holtens Nieuwsblad Leeuwarder Courant Leidse Courant Leidsch Dagblad Limburgs Dagblad Metro Nieuwsblad van het Noorden NRC Handelsblad Het Parool Trouw Vleuten Brug Het Vrije Volk De Waarheid Magazines Aloha Hitkrant Lust for Life Mania Muziek Muziek Expres Oor Popfoto Popstukken The Record Vara Gids Veronica Online publications 3voor12 8weekly Artiesten Nieuws Blues Magazine HiFi Maxazine Nieuweplaat Nu ROAR Nieuws Written In Music European publications  Austria   •   Belgium Croatia/Yugoslavia Czech Rep.   •   Denmark Estonia   •   Finland France   •   Germany Greece   •   Hungary Iceland   •   Italy Netherlands   •   Norway Poland   •   Portugal Romania   •   Spain Sweden   •   Switzerland — Elvis Costello corrigeert zijn koers    John Oomkes Scanning errors uncorrected... Bij de verdeling van de jaarlijkse Grammy Awards — de Oscars van de platenindustrie — is Elvis Costello deze week alweer niet in de prijzen gevallen. Sterker nog: hij was niet eens genomineerd. Toch geldt deze Engelse singer-songwriter sinds zijn debuut in 1977 als een van de grootste en creatiefste geesten die er in de popmuziek rondlopen. Over anderhalve week verschijnt zijn vijftiende studioalbum: 'Brutal Youth', waarmee hij terugkeert naar recht voor zijn raap opgenomen, hoogst emotionele rock. Het staatsiebezoek aan Nederland is nog geen uur oud of Het Incident geschiedt. Rock-ster Elvis Costello, inmiddels een zich bezadigd voortbewegende man van 39, zit in een Gooise radiostudio gereed om twee songs te kwelen voor de VARA-microfoon. In en om de opnameruimte is de spanning voelbaar. Er hangt die laffe Hollandse trots in de lucht: 'hier zit toch maar mooi een wereldartiest in onze uitzending. Maar we doen alsof onze neuzen bloeden'. 'Opname tien seconden na nu', wil de technicus zeggen, maar er komt niks van. Domme pech zorgt ervoor dat er wat geluidskanalen openstaan op de koptelefoon van Costello. Met de volumeknop op tien. Voor een muzikant, zelfs een rocker, staat zo'n aanslag gelijk aan moord. Je oren zijn je broodwinning, je directe band met buiten. Zonder gehoor geen beleving van, of uitdieping van muziek. Einde communicatie. Costello springt op, gilt het uit van de pijn en neemt — iedereen stijfvloekend — de benen. Het Gooise radiowereldje kijkt toe, staat als zoutpilaren vastgenageld aan de grond. 'De Beroemde Costello explodeert tóch. Zie je wel, de verhalen over het opvliegende karakter zijn waar. Je hebt toch wel gehoord dat hij — weliswaar al weer enige tijd geleden — journalisten een veeg uit pan gaf toen bleek dat ze hem slecht voorbereid kwamen interviewen'. Even later overstijgt het geroezemoes het gekerm van Elvis. Hollandse gêne bestaat net zo goed als Hollandse trots; we negeren bij voorkeur onze schaamte. Niemand neemt de moeite om zijn excuus aan te bieden voor deze stommiteit. Costello klaagt ondertussen over een rondzingend geluid, waarvan hij niet meer weet of hij het in of buiten zijn hersenpan waarneemt. Uiteindelijk komt een radio-bobo informeren 'hoe 't gaat?'. Nederlanders verdienen op het gebied van tact ook weinig eremetaal. Geruime tijd later herpakt Costello zich. De woede die in hem zit spuugt hij er via twee, prachtig gezongen, live opgenomen songs uit. Het komt op deze dag zelfs nog tot een voorzichtig radio-interview. „Zeg, Patrick McManus, waarom noem je je eigenlijk Elvis Costello?" Twee fouten in één zin. De ergste daarvan staat gelijk aan de domheid Harry Webb te vragen waarom hij als Cliff Richard door het leven gaat of Adriaan Kyvon als André van Duin. Je waagt Batman niet zijn masker af te nemen. Een podiumpersoonlijkheid, een Biihnenaam is iets heel anders dan het naakte individu achter het publieke bezit. Grote kans dat beiden met zo'n enkele vraag dichtklappen. NIKS ALLEDAAGS Als Costello in 1977 aan het firmament verschijnt, ziet de wereld een in rouwkleren gehuld neefje van de Marx Brothers. Op de voorneus bengelt een Buddy Holly-bril, een verfomfaaid zwart kostuumjasje en hoge zwarte, schuimstoffen, platte 'bordeelsluipers'. Niks is alledaags aan de man die zich pesterig hult met de voornaam van Presley en zijn achternaam ontleent aan het komisch Hollywood-duo Abbott & Costello. Na het verschijnen van zijn eerste langspeler vergelijkt de muziekpers hem met Bob Dylan, Bruce Springsteen en met Freek de Jonge. Costello's muziek mag dan de ene keer bijtend klinken, de volgende keer aartsliefelijk. Zijn teksten handelen over afgunst, jaloezie, slecht verwerkt liefdesverdriet. Kortom, ze uiten op dezelfde wijze als columnisten als Ischa Meijer of Lennaert Nijgt] gewend zijn te doen, en Carmiggelt deed, op tragikomische wijze diep menselijk leed. Wie zijn song New Amsterdam hoort kan slechts denken aan Jacques Brei; wie Sizipbuilding kent, vermoedt misschien een beetje hoe een populair lied de publieke opinie over de Falkland-oorlog heeft beïnvloed. Begin jaren tachtig ontwikkelt Costello zich tot een fraaie crooner. Hij is met David Bowie een van die zeldzame voorbeelden van een niet natuurlijk getalenteerd zanger die vocaal toch tot grote hoogten weet te stijgen. Het gaat dan al om een man die put uit de ervaringen van zijn vader Ross McManus (in de jaren veertig leadzanger bij het The Joe Loss Orchestra), graag de soul van Tamla Motown opzoekt, en in Amerika voor opschudding zorgt door als het lelijke eendje in de bijt duetten te kwelen met vooraanstaande country & western-sterren als George Jones en Merie Haggard. Halverwege de jaren tachtig trouwt hij Cait O'Riordan, bassiste uit de punkfolkband The Pogues, evenals hijzelf een tweede generatie allochtoon van Ierse komaf die Engeland ervaart als een vijandig milieu. Mede onder haar invloed ontwikkelt Costello zijn eigenzinnigheid nog verder; hij doet alles wat hem leuk lijkt en goed dunkt. Hij gaat een verregaande werkrelatie aan met zijn jeugdidool Paul McCartney, introduceert Ierse folk en uit New Orleans afkomstige feestelijke boogie op zijn platen, schrijft voor een dozijn andere artiesten.alsof het allemaal geen energie kost en stelt zich tijdens zijn concerten in Nederland voor als The Beloved Entertainer. Nog zelfspot ook. Wie het genoegen smaakt nu en dan met Elvis Costello te mogen converseren, leert Remaining text and scanner-error corrections to come... Leidsch Dagblad, March 5, 1994 John Oomkes profiles Elvis Costello. Images Page scan. Photo by Lex van Rossen.

External links

• LeidschDagblad.nl
• Wikipedia: Leidsch Dagblad
• leiden.courant.nu