The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
—
|
Costello slaat de spijker op z'n kop
Leidse Courant
Scanning errors uncorrected...
|
Het brede scala aan stijlen, dat Elvis Costello op zijn nieuwste plaatwerk de luisteraar voor de voeten werpt, werkt in eerste instantie wat verwarrend. Het komt vooral op kant twee wat gekunsteld over, dat hapsnap-beleid van Costello, en je vraagt je af wat al die bekende popmuzikanten doen op een plaat van iemand, die altijd zijn eigen weg ging en concessies schuwde.
Maar terwijl Spike (WEA 925 848) voor de zoveelste keer z'n rondjes draait over je platenspeler, realiseer je je dat Elvis Costello nog steeds zon eigen weg gaat. En dat bijdragen van mensen als Paul McCartney, Chrissie Hynde, Roger McGuinn en T Bone Burnett op z'n hoogst het bewijs zijn van het respect dat Costello onder zijn collega's geniet.
Met Spike slaat hij de spijker op z'n kop. Het is een intelligent album, dat op z'n minst duidelijk maakt dat Declan Patrick Aloysius MacManus in de loop van zijn carriere is gegroeid tot een uitzonderlijk muzikant.
Op zijn vorige albums verraste hij met diverse stijlen en Spike is daar een redelijke staalkaart van. Het aardige is dat die staalkaart voor een belangrijk deel wordt vormgegeven door de traditionele klanken van de Dirty Dozen Brass Band uit New Orleans en een serie Ierse folkmuzikanten. Een op het oog wat merkwaardige combinatie, die echter prima uitpakt. En zo staat de vrolijke pop van de met McCartney geschreven singtussen de le "Veronica" licht-jazzy klanken van het humoristische "God's Comic" of de James Brown(!)-achtige funk in "Chewing Gum." Uiteindelijk overheerst de pure pop in nummers als "This Town," het duet met Chrissie Hynde in "Satellite" en het mooie "Deep Dark Truthful Mirror."
|
|
|
Leidse Courant, February 24, 1989
Leidse Courant reviews Spike.
|
Clipping.
1983 photo by Peter Anderson.
Page scan.
|
|
|
|
External links
