(Van onze showpagina redactie)
PARIJS — „Het is het enige dat ik doe. Ik zie niet in dat het zo Verrassend is dat ik elk jaar, of misschien zette vaker, een serie songs schrijf. Er zijn zat mensen die er in slagen om elke dag hun werk te doen. elke morgen op te staan en naar hun fabriek of kantoor te gaan. 's Avonds gaan ze weer naar huis en de volgende morgen keren ze weer terug, en dat presteren ze het hele jaar door. Alles wat van mij verwacht wordt os elke paar maanden of zo een selectie songs te schrijven. Theoretisch is er een contractuele deadline Ik heb zoveel tijd om mijn job to doen, zou je kunnen zeggen Ik ben bevoorrecht."
Elvis Costello vermoedelijk de beste songschrijver die sinds 1977 is komen bovendrijven. In amper zeven jaar tijd heeft hij zeven albums gepubliceerd en meer dan 200 songs geschreven. Hem wordt voortdurend lot toegezwaaid, en dan is zo'n uitspraak net een frisse douche. Costello's produktie is overigens niet alleen in kwantitatief opzicht groot, maar de kwaliteit van en de variate in zijn schrijven leveren voortdurend tal van voorbeelden op hoe het mogelijk is om binnen een tijdsbestak van drie of vier minuten een juweel van een liedje te schrijven.
Op Goodbye Cruel World zin laatste album, laat de Londense zanger zich bovendien van een ongekend persoontijke kant horen. Emotioneler dan waartoe je Costello als flegmatieke Brit in staat had geacht. Hoe gaat dat schrijven in zijn werk? En aan welke beperkingen is Costello daarbij gebonden?
Op Goodbye Cruel World 'komt zelfs een handenwringende smartlap voor, het in soulidioom gevatte I wanna be loved, maar dat es nu juist geen song van eigen hand. Costello lacht hartelijk om de constatering dat zo'n ontboezeming nu juist met uit zijn pen kan vloeien Hij zit er ongedwongen bij vriendelijker en toegankelijker dan ooit tevoren „Nee zulke cliché's zou ik niet op papier kunnen krijgen. Zo triviaal kunnen alleen teksten in klassieke soulnummers zijn Maar een smartlap ontleent zijn kracht juist aan cliché's Deze song heb ik gevonden in een cassette met albums op het kleine Amerikaanse label Hi Records, dat wel aktief was tijdens de jaren zestig, maar zich nauwelijks enige bekendheid heeft verworven“.
„Het is een song van een onbekend bandje dat de Teachers Edition heet en de tekst geeft je het gevoel alsof zo het hart op de tong droegen. Ga maar na; I guess I'm a victim of loneliness. but why should this be my destiny (Ik denk dat ik een slachtoffer van de eenzaamheid ben, maar waarom zou dit mijn lot moeten zijn?). Hoe krijg je het bij elkaar! Ik zou dat in geen miljoen jaar op papier krijgen en toch drukt het door de manier waarop het wordt gezongen heel effectief uit wat er wordt bedoeld. Je moet het lied zo zingen dat er niet mee bedoeld wordt: Ik wil bemind worden, alsje-blieft, hou een beetje van me. Het is een song over de eenzaamheid".
„De enige reden waarom ik het lied cover is omdat er de regelt I can't be made to give up now (ik kan niet gedwongen worden om nu op te geven) in voorkomt. Zoiets ademt het juiste sentiment uit, zoiets voel ik nu. Deze ballad wordt in origenele vorm nog langzamer gedaan dan in de versie van mij en The Attractions. Het krijgt dan helemaal een tragiek die niet van deze wereld is. Deze stijl van musiceren wordt bij ons nog altijd onderschat, vooral omdat we er niet dezelfde smartlelijkheid in kunnen leggen als een goede soulzanger als wijlen Marvin Gaye kon. Ik vind dat je verplicht bent de song van iemand anders zo goed mogelijk uit te voeren.
Je moet dan meer dan normaal letten op melodie en toonhoogte. Als ik mijn eigen songs zing dan let ik niet zo op details als de frasering in de zang".
|