From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
—
|
All This Useless Beauty - Warner
Elvis Costello & The Attractions
Daniel Wyszogrodzki
 
|
Costello przerósł ograniczenia gatunku i to krytycy zostali w tyle, a nie on. Dominuje wśród recenzentów skłonność do gloryfikacji Elvisa z okresu burzenia barykad z zespołem The Attractions (lata 1977-82) . Ale dynamika zjawisk artystcznych to jedno, estetyka to co innego. Bunt nie jest ani koniecznym, ani wystarczającym warunkiem piękna. Dojrzałe, solowe płyty pana Costello – Spike (1989 r.) czy Mighty Like A Rose (1991 r.) – należa do najbardziej interesujących oraz (przestańmy się bać tego słowa) najpiękniejszych nagrań ostatnich lat. The Juliet Letters (E.C. plus The Brodsky Quartet – 1993 r.) to wydarzenie artystyczne. A, że nie ma nic wspólnego z rockiem, to inna sprawa.
All This Useless Beauty jest kontynuacją wizji artystycznej zapoczątkowanej w roku 1994 plytą Brutal Youth. Zespół The Attractions eksponuje rolę fortepianu i organów, a sekcja rytmiczna nadal zaskakuje inwencją kolorstyczną i zmianami tempa. Reszta to rzecz Elvisa i jego glosu – pełno dramaturgii, bez umiaru nadużywającego wibrata (mieliśimy dość czasu żeby się do tej maniery przyzwyczaić). A nowe piosenki? Drugi koniec teleskopu nadaje ton tej znakomitej plycie. Pozorny spokój utworu tytułowego oraz piosenek Chcę zniknąć i Załosny połamany atlas (akompaniament fortepianowy wyraźnie nawiązuje do Beethovena) eksploduje pełnym czadem w Skomplikowanych cieniach, zagranym w stylu Kojak Variety (1995 r. – plyta z obcym materiałem) numerze Plytki grób (współautor Paul McCartney) oraz w utworarch nawiązujących wprost do brzmienia The Attractions – Zaczyna się do mnie zbliżać i Pokręcony anioł. Pan Elvis dał nowemu albumowi tytul Całe to Bezużyteczne piękno. Pan Elvis dobrze wie, że użytecność nie jest warunkiem piękna. Ani wystarczającym, ani koniecznym.
|
|
Composite clipping.
|
|
|
|
External links
