NRC Handelsblad, July 19, 1991: Difference between revisions
(Create page for NRC Handelsblad preview of Concert 1991-07-22 Rotterdam) |
m (formatting) |
||
Line 32: | Line 32: | ||
Dat laatste mag waar zijn, maar Beckett is een hoge standaard. De teksten van Costello behoren in elk geval tot de beste uit de popmuziek. Ze zijn ontroerend, kenmerken zich door trefzekere beelden, en worden zelden clichématig of sentimenteel. Daarbij bedient Costello zich zeer effectief van verteltechnieken die bekend zijn uit de literatuur. In het prachtige, met een snik in de stem gezongen 'Beyond Belief bijvoorbeeld, verenigt hij de streams of consciousness van verschillende personages; hun gedachten en frustraties werken het thema van het liedje uit: ' history repeats the old conceits/ the glib replies, the same defeats '. En minstens zo doordacht is het veelvuldige gebruik dat Costello, in navolging van schrijvers als Faulkner en James, maakt van onbetrouwbare vertellers — ik-figuren met een gestoorde geest of bedenkelijke motieven die proberen de luisteraar een rad voor ogen te draaien. In de wereld van Costello is niemand te vertrouwen; niet de in jaloezie stikkende minnaar uit '[[The Imposter]]', niet de gefrustreerde fascist uit 'Stalin Malone', en zeker niet de hoofdpersoon van 'Human Hands' die zijn verhaal begint met de gedenkwaardige regels ' '' I've been talking | Dat laatste mag waar zijn, maar Beckett is een hoge standaard. De teksten van Costello behoren in elk geval tot de beste uit de popmuziek. Ze zijn ontroerend, kenmerken zich door trefzekere beelden, en worden zelden clichématig of sentimenteel. Daarbij bedient Costello zich zeer effectief van verteltechnieken die bekend zijn uit de literatuur. In het prachtige, met een snik in de stem gezongen 'Beyond Belief bijvoorbeeld, verenigt hij de streams of consciousness van verschillende personages; hun gedachten en frustraties werken het thema van het liedje uit: ' history repeats the old conceits/ the glib replies, the same defeats '. En minstens zo doordacht is het veelvuldige gebruik dat Costello, in navolging van schrijvers als Faulkner en James, maakt van onbetrouwbare vertellers — ik-figuren met een gestoorde geest of bedenkelijke motieven die proberen de luisteraar een rad voor ogen te draaien. In de wereld van Costello is niemand te vertrouwen; niet de in jaloezie stikkende minnaar uit '[[The Imposter]]', niet de gefrustreerde fascist uit 'Stalin Malone', en zeker niet de hoofdpersoon van 'Human Hands' die zijn verhaal begint met de gedenkwaardige regels ' '' I've been talking | ||
to the wall/ and it's been answering back'' '. Costello's liedjes zijn momentopnamen van hopeloos vergooide levens.'' 'I got this camera click-click-clicking in my head ' zingt hij ergens, en de foto's die hij neemt tonen hoe moeilijk het is om gelukkig te worden in een wereld die draait om hypocrisie en materialisme. ''Klik'' — daar wordt een man bedrogen door zijn beste vriend. ''Klik'' — daar gaat een fotomodel kapot aan het snelle leven. ''Klik'' — daar wordt een stumper vermorzeld door de bureaucratie. Costello registreert, en onthoudt zich van commentaar; de vertwijfeling van zijn personages zegt genoeg. Films, reclames, luxebladen en televisieseries spiegelen hun het paradijs voor, maar o wat valt de werkelijkheid tegen. Klagend richten zij zich tot de luisteraar. '' 'They told me everything was guaranteed/ Somebody somewhere must have lied to me ' ''jammert de ik-figuur in 'Pay It Back'; om te vervolgen:<br> '' And then they told me I could be somebody<br> If I didn't let too much get in my way<br> And I tried so hard to be myself <br>But I keep on fading away''<br> '''Bril'''<br> Elvis Costello is een scherp observator; vanachter zijn imposante bril loert en gluurt en spiedt hij om zich heen. De wereld is woest en leeg, en liefde noch geld kunnen haar redden. Het beste is om geamuseerd toe te kijken; in Costello's woorden: '' 'What do we care if the world is a joke' ''. Een zwarte gedachte, maar overtuigend beargumenteerd; het is dan ook niet verwonderlijk dat Brett Easton Ellis zijn nihilistische Californië-roman | to the wall/ and it's been answering back'' '. Costello's liedjes zijn momentopnamen van hopeloos vergooide levens.'' 'I got this camera click-click-clicking in my head ' zingt hij ergens, en de foto's die hij neemt tonen hoe moeilijk het is om gelukkig te worden in een wereld die draait om hypocrisie en materialisme. ''Klik'' — daar wordt een man bedrogen door zijn beste vriend. ''Klik'' — daar gaat een fotomodel kapot aan het snelle leven. ''Klik'' — daar wordt een stumper vermorzeld door de bureaucratie. Costello registreert, en onthoudt zich van commentaar; de vertwijfeling van zijn personages zegt genoeg. Films, reclames, luxebladen en televisieseries spiegelen hun het paradijs voor, maar o wat valt de werkelijkheid tegen. Klagend richten zij zich tot de luisteraar. '' 'They told me everything was guaranteed/ Somebody somewhere must have lied to me ' ''jammert de ik-figuur in 'Pay It Back'; om te vervolgen:<br> '' And then they told me I could be somebody<br> If I didn't let too much get in my way<br> And I tried so hard to be myself <br>But I keep on fading away''<br> '''Bril'''<br> Elvis Costello is een scherp observator; vanachter zijn imposante bril loert en gluurt en spiedt hij om zich heen. De wereld is woest en leeg, en liefde noch geld kunnen haar redden. Het beste is om geamuseerd toe te kijken; in Costello's woorden: '' 'What do we care if the world is a joke' ''. Een zwarte gedachte, maar overtuigend beargumenteerd; het is dan ook niet verwonderlijk dat Brett Easton Ellis zijn nihilistische Californië-roman ''Less Than Zero'' vernoemde naar een nummer van Costello. | ||
Costello ziet de wereld als een wrange grap, en de humor die daaruit voortvloeit maakt zijn platen verteerbaar. Zoals alle Costello-fans kan ik lachen om zijn harde zedenschetsen, maar dat neemt niet weg dat ik er ook door ontroerd word. Een goed voorbeeld is 'The Long Honeymoon', een intrieste ballade die te vinden is op ''Imperial Bedroom'' (1982). Het verhaaltje is eenvoudig, bijna banaal: een jonge moeder wacht op de thuiskomst van haar echtgenoot, en begint zich te realiseren dat hij haar ontrouw is. Vier korte coupletten zijn genoeg om intens medelijden met de vrouw te krijgen. Ze is ongerust en bang, en haar eenzaamheid wordt benadrukt in het refrein:<br> ''Who can she turn to<br> When the chance of coincidence is slim<br> As the baby isn't old enough to speak?''<br> Radeloos belt de vrouw om de vijf minuten haar beste vriendin. Als die niet opneemt, dringt tot haar door wat wij tussen de regels al hebben begrepen. Maar hoe zekerder ze weet dat haar man haar bedriegt met haar vriendin, hoe meer ze beseft dat ze teveel van hem houdt om bij hem weg te lopen. De begeleidende muziek is simpel en droevig. Een accordeon zet in en weeklaagt zachtjes, de gitaar is ingetogen, een melancholieke piano klinkt op de achtergrond. '[[The Long Honeymoon]]' is Elvis Costello zoals ik hem het liefst hoor: geserreerd, breekbaar en vol compassie. Het zijn de momenten waarop ik éven zeker weet dat hij het zo kwaad nog niet meent. | Costello ziet de wereld als een wrange grap, en de humor die daaruit voortvloeit maakt zijn platen verteerbaar. Zoals alle Costello-fans kan ik lachen om zijn harde zedenschetsen, maar dat neemt niet weg dat ik er ook door ontroerd word. Een goed voorbeeld is 'The Long Honeymoon', een intrieste ballade die te vinden is op ''Imperial Bedroom'' (1982). Het verhaaltje is eenvoudig, bijna banaal: een jonge moeder wacht op de thuiskomst van haar echtgenoot, en begint zich te realiseren dat hij haar ontrouw is. Vier korte coupletten zijn genoeg om intens medelijden met de vrouw te krijgen. Ze is ongerust en bang, en haar eenzaamheid wordt benadrukt in het refrein:<br> ''Who can she turn to<br> When the chance of coincidence is slim<br> As the baby isn't old enough to speak?''<br> Radeloos belt de vrouw om de vijf minuten haar beste vriendin. Als die niet opneemt, dringt tot haar door wat wij tussen de regels al hebben begrepen. Maar hoe zekerder ze weet dat haar man haar bedriegt met haar vriendin, hoe meer ze beseft dat ze teveel van hem houdt om bij hem weg te lopen. De begeleidende muziek is simpel en droevig. Een accordeon zet in en weeklaagt zachtjes, de gitaar is ingetogen, een melancholieke piano klinkt op de achtergrond. '[[The Long Honeymoon]]' is Elvis Costello zoals ik hem het liefst hoor: geserreerd, breekbaar en vol compassie. Het zijn de momenten waarop ik éven zeker weet dat hij het zo kwaad nog niet meent. |
Revision as of 12:21, 4 December 2017
|