|
Nooit meer zou hij een nieuw album maken. In december 2007 werd een in de platenindustrie teleurgestelde Elvis Costello geciteerd door het tijdschrift Mojo. De makkelijke beschikbaarheid van mp3’s op internet had het opnemen van nieuwe muziek onzinnig gemaakt, vond hij. „Alles wordt gelekt, alles wordt gestolen”, sprak hij bitter. „Het heeft gewoon geen zin meer.”
Maar dat liep anders. Costello, 66 jaar geleden geboren als Declan MacManus in Londen, kwam op zijn schreden terug. De creatieve sappen bleven vloeien en het deze week verschenen Hey Clockface is alweer zijn zesde album sinds de gewraakte uitspraak, inclusief zijn samenwerkingsproject Wise Up Ghost met The Roots. Welkom terug, oude punkheld!
„Ik heb me nooit een punkmuzikant gevoeld”, zegt de veteraan van de Britse new wave aan de telefoon vanuit Canada, waar hij woont met jazzzangeres en echtgenote Diana Krall. „Ook de angry young man die mensen graag in me wilden zien was ik niet bewust. Ik schreef mijn songs vanuit het perspectief van een wereldvreemde computerprogrammeur die toevallig in de armen van producer Nick Lowe en het Stiff-label was gelopen. Het nummer ‘I’m Not Angry’ was mijn reactie op de mode-industrie waarin ik gewerkt had. Ik zette me af tegen alle poseurs die er in die tijd in Londen rondliepen.”
Elvis Costello ontwikkelde zich, van de pure pop van zijn hit ‘Oliver’s Army’ tot de countryzanger van Almost Blue. Hij zong modern klassiek met het Brodsky Quartet, coverde Charles Aznavours ‘She’ voor de soundtrack van Notting Hill en werkte met Burt Bacharach, Paul McCartney, Allen Toussaint en The Roots aan een oeuvre dat inmiddels 26 albums beslaat. Zijn muziek varieert van folk tot jazz en van protestsongs tot liefdesliedjes.
Ik zocht geen oorlog; ik beet van me af in mijn songteksten
Wat is er eigenlijk terecht gekomen van de belofte uit zijn lied ‘Tramp the Dirt Down’ uit 1989, waarin hij in snijdende woorden beloofde dat hij de aarde op het graf van de door hem gehate Margaret Thatcher zou aanstampen? De tijd heelt alle wonden, sust Costello. Hoewel hij de Iron Lady nooit heeft vergeven hoe ze de stakende Britse mijnwerkers in die economisch zware jaren liet zitten en hoe ze de Falklandoorlog met krijgszuchtige taal had goedgepraat. „Als ik alles wat ik in mijn songteksten heb beweerd letterlijk zou nemen, kwam ik niet meer aan een normaal leven toe. Vergeet niet dat ik ook de eerste was die Nick Lowe’s ‘What’s So Funny About Peace, Love, and Understanding’ zong. Ik zocht geen oorlog; ik beet van me af in mijn songteksten.”
Los durven gaan
Hey Clockface werd nog juist voor de beperkende maatregelen ten gevolge van Covid-19 opgenomen in Helsinki, Parijs en New York. Het titelnummer met de strofe ‘Time is just my enemy’ klinkt ouderwets en grijpt terug op de New Orleans-swing uit het jazztijdperk. In juli 2018 moest Costello zijn tournee met begeleidingsgroep The Imposters vlak na een concert op het voormalig koninklijk paleis Soestdijk afbreken voor een medisch noodgeval. Het akkefietje mocht geen naam hebben, zegt hij. Na een operatie is hij volledig hersteld. Ziet hij ouder worden en het passeren van de tijd als een bedreiging? „Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik ouder dan vijftig zou worden. Ik leefde er flink op los en was arrogant genoeg om te denken dat goed voor jezelf zorgen iets voor de oudere generatie was. Mijn moeder is 93 geworden, dus dat gaf hoop. Het heeft geen zin om te hunkeren naar je vroegere zelf. Over je leeftijd valt niet te onderhandelen.”
Tweederde van het album maakte hij met het Parijse ensemble Le Quintette Saint Germain, aangevoerd door oudgediende Steve Nieve uit zijn band The Attractions. „Het verfrissende van die Franse muzikanten is dat ze los durven te gaan in hun spel. In New York tref je sessiemuzikanten die hun taak heel erg serieus nemen en daarom voorzichtiger te werk gaan. Dat losse beviel me goed.”
Een vraag die Costello-fans al veertig jaar bezig houdt: was het intro van ‘Oliver’s Army’ inderdaad afgekeken van ABBA’s ‘Dancing Queen’? „Steve Nieve speelde die pianopartij destijds als een geintje. In 2001 werkte ik met Anne Sofie Von Otter aan het album For The Stars. We vroegen ABBA’s Benny Andersson om een partij accordeon te spelen. Over ‘Oliver’s Army’ hebben we het niet gehad. Muzikanten begrijpen dat ze elkaar over en weer beïnvloeden. Benny is een gevend mens.”
| 
