The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
—
|
The Delivery Man
Elvis Costello
NRC Handelsblad
|
Op zijn nieuwe, eenentwintigste studio-cd The Delivery Man laat Elvis Costello horen dat De Costello Stijl nog altijd groots kan uitpakken. Daarbij valt op dat Costello bepaalde vormen nooit loslaat: zo is hier weer de paniekballade (opener "Button My Lip"), met een bonkige piano en Costello die schreeuwt alsof hij een brandend huis uitrent; er is de aloude sla-en-streel-aanpak met de strenge coupletten en zoete refreinen (zoals in "Bedlam").
En er is hier, nadrukkelijk, de invloed van het Amerikaanse Zuiden. De liefde die Elvis ooit al beleed op zijn country-plaat Almost Blue (1981) spreekt nu in de broeierige duisternis van nummers als "The Delivery Man" en "Country Darkness": zwaar, stroperig leed onderstreept door grommende violen en jankende steel guitar, met als lichtpuntje Costello's ironisch kraakstem.
En dan kreeg hij ook nog de hulp van 'southern belles' Emmylou Harris en Lucinda Williams, waarbij Harris overtuigend de hemelse verlossing vertolkt en Williams vals en verbeten de woorden aan elkaar rijgt, als een dronken sloerie die nog één rondje bestelt.
Costello liet zich begeleiden door zijn vaste live-band The Imposters (met twee oude Attractions er in) en dat leidde tot spontaan klinkende instrumentaties met een enkele hoofdrol voor piano of een banjo. De stijl zwenkt van country naar lichtvoetige rock en bluesy ballades. Costello's teksten zijn verhalend, als altijd verlucht door prachtig wrange beelden. Wie anders dan Elvis zou een titel bedenken als "Heart Shaped Bruise"?
|
|
|
|
|
|
External links
