Oor, February 25, 1989: Difference between revisions
(+text part 3) |
m (update "previous" in browser) |
||
(4 intermediate revisions by 2 users not shown) | |||
Line 51: | Line 51: | ||
[[image:1989-02-25 Oor page 40.jpg|120px|border|right]] | [[image:1989-02-25 Oor page 40.jpg|120px|border|right]] | ||
Voor mij staat voorop of je iets met hart en ziel doet. Maar elke popmuzikant die in pamfletachtige | Voor mij staat voorop of je iets met hart en ziel doet. Maar elke popmuzikant die in pamfletachtige bewoordingen een radicaal politiek of maatschappelijk standpunt verkondigt, wordt steevast voor serieuzer genomen dan iemand die een diepgevoelig liefdesliedje vertolkt. Muziek met een geëngageerde strekking blijft echter vaak steken in emotieloze ideologie. Een aantal van mijn teksten mag dan politiek getint zijn, ik schrijf altijd over mensen, ik vertel wat hen door de regering is aangedaan of wat ik daarbij voel. Vandaar bijvoorbeeld dat er in mijn oorlogsliedjes meestal soldaten figureren. Daarbij ga ik doorgaans uit van iets wat ik op de televisie zie of in de krant lees. Met uitzondering van krankzinnigen en verslaafden, die hallucineren bij het leven, moet ik het immers net als iedereen doen met de informatie die mij door de media wordt verschaft. Een artiest beschikt heus niet over betrouwbare bronnen en evenmin kent hij geheimzinnige prikkels. Iedereen bezit verbeeldingskracht, hetgeen vooral blijkt in een museum, waar geen twee mensen hetzelfde zien in willekeurig welk schilderij. En als ik mijn bril afneem, wil het weleens gebeuren dat ik plotseling naar een heel ander kunstwerk sta te kijken. Zo lees ik soms ook woorden verkeerd en verder overkomt het me om de haverklap dat ik iets anders versta dan wat er wordt gezegd, zodat er prachtige poëtische taal ontstaat die ik dan ogenblikkelijk in mijn geheugen opsla. | ||
''Naar eigen zeggen heb je van meet af aan een middenweg proberen te | ''Naar eigen zeggen heb je van meet af aan een middenweg proberen te bewandelen tussen het stuitende machismo van de hardrockers en de weemakende sensitiviteit van de singer/songwriters. | ||
Aan heavy metal wil ik geen woord vuil maken, maar die Californische bekentenispopmuziek uit het begin van de jaren zeventig sprak me als tiener wel aan. Op latere leeftijd kijk je, ik althans, daar doorheen, zonder nou meteen iets te willen afdingen op de puur artistieke kwaliteiten van sommigen. Wat me tegenstaat in die teksten is de obsessie met particuliere zieleroerselen, een typisch puberale eigenschap. Al die navelstaarderij vervulde me als | Aan heavy metal wil ik geen woord vuil maken, maar die Californische bekentenispopmuziek uit het begin van de jaren zeventig sprak me als tiener wel aan. Op latere leeftijd kijk je, ik althans, daar doorheen, zonder nou meteen iets te willen afdingen op de puur artistieke kwaliteiten van sommigen. Wat me tegenstaat in die teksten is de obsessie met particuliere zieleroerselen, een typisch puberale eigenschap. Al die navelstaarderij vervulde me als adolescent al met plaatsvervangende schaamte. En toch doet het eigenaardige verschijnsel zich voor dat dertigers ruim vijftien jaar na dato opnieuw vertroosting vinden bij die lamentabele singer/songwriters. In de Verenigde Staten bestaan er radiostations die zich specialiseren in nostalgische programma's, een soort muzikale soap-opera's voor bepaalde yuppies. Er wordt vooral op afgestemd door carrièremakers tegen wil en dank, van die gasten die met morele dilemma's kampen omdat ze teveel geld verdienen dat ze bovendien niet aan de Derde Wereld geven. Vaak lijden ze ook nog onder hun slechte huwelijk, een reden te meer voor zelfmedelijden. Ze dragen peperdure Italiaanse pakken en dineren bij voorkeur in Japanse restaurants. Eenmaal terug in hun luxueuze appartement eten ze hun verdriet weg met chocola, ondertussen luisterend naar Joni Mitchell of James Taylor. | ||
''Jij bent lange tijd achtervolgd door het imago van de angry young man, die in zijn haatdragendheid voor niemand mededogen kon opbrengen. | ''Jij bent lange tijd achtervolgd door het imago van de angry young man, die in zijn haatdragendheid voor niemand mededogen kon opbrengen. | ||
Die typering sloeg werkelijk nergens op, maar het heeft me jaren gekost om dat misverstand te ontzenuwen. Men hoorde praktisch niets anders dan de haast agressieve kracht achter de muziek en luisterde slechts met een half oor naar de teksten. Al wil ik niet ontkennen dat ik, gedreven door een zeker pragmatisme, met mijn alter ego Elvis Costello inspeelde op de tijdgeest. Ik verkoos het me op een bepaalde manier aan te passen, onder meer door al te wereldwijze liedjes tot nader order niet op de plaat te zetten. Die | Die typering sloeg werkelijk nergens op, maar het heeft me jaren gekost om dat misverstand te ontzenuwen. Men hoorde praktisch niets anders dan de haast agressieve kracht achter de muziek en luisterde slechts met een half oor naar de teksten. Al wil ik niet ontkennen dat ik, gedreven door een zeker pragmatisme, met mijn alter ego Elvis Costello inspeelde op de tijdgeest. Ik verkoos het me op een bepaalde manier aan te passen, onder meer door al te wereldwijze liedjes tot nader order niet op de plaat te zetten. Die hyperenergieke voordracht was evenwel niet gesimuleerd, daarvoor had ik te lang op mijn kans moeten wachten. Ik stond echt op scherp, dit in tegenstelling tot al die luie pseudopunks voor wie muziek in wezen toch een vrijblijvende zaak was. | ||
''Voor mij ben je altijd een vreemde eend in die bijt geweest, al wil ik me daar heus niet op laten voorstaan. Tot diep in de jaren zeventig was ik namelijk een countryrock-fanaat, dus is het niet verwonderlijk dat ik punk afschreef als | ''Voor mij ben je altijd een vreemde eend in die bijt geweest, al wil ik me daar heus niet op laten voorstaan. Tot diep in de jaren zeventig was ik namelijk een countryrock-fanaat, dus is het niet verwonderlijk dat ik punk afschreef als onmuzikaal. De eerste platen van de nieuwe lichting die ik kocht, waren de debuten van jou en Graham Parker. | ||
[[image:1989-02-25 Oor page 41.jpg|120px|border|right]] | |||
Hetgeen zich achteraf natuurlijk makkelijk laat verklaren. The Rumour van Graham bestond immers uit pubrockers die hun inspiratie deels zochten in de country & western, terwijl ik op ''My{{nb}}Aim Is True'' werd begeleid door Clover, een Californische countryrockgroep. Naar de geest genomen was ''Almost Blue'' met al die interpretaties van country & western-klassiekers pas een echte punk-plaat. Een hemelbestormer die zich waagt aan de conservatiefste aller muzieksoorten en nog opgenomen in het hol van de leeuw ook, dat was natuurlijk helemaal uit den boze. Niet dat ik daar destijds zo bij stilstond, ik zat te zeer met mezelf in de knoop en die liedjes vertolkten mijn geestestoestand beter dan ik zelf op dat moment kon. Bovendien wilde ik enige afstand nemen van mijn werk als componist. Ik had mijn hitstatus verloren en zonder dat ik daar nou direct rouwig om was, moest ik er niet aan denken dat ik weleens zou kunnen eindigen als een cult hero. Vandaar dat het mij de hoogste tijd leek om mijn motieven eens te achterhalen. | |||
''Over country & western gesproken. Weet jij misschien een verklaring hoe die muziek schaamteloos sentimenteel kan zijn zonder dat ze tegen de borst stuit? | |||
Daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht. Ze verpakken wel alles in een verhaaltje, waarmee ze het onderwerp op een of andere manier weten te universaliseren. Los daarvan wordt het genre beoefend door de meest fantastische vocalisten, die met zulk een overtuigingskracht over alledaagse zaken zingen dat ze haast automatisch de stem van het volk worden. Daarentegen ontbreekt het de gevestigde artiesten en producers in die sector veelal aan de nodige moed om muzikale risco's te nemen, reden waarom ze op een gegeven moment vervallen tot slaapverwekkend maniërisme. Ze proberen hun positie veilig te stellen door op zeker te spelen teneinde zodoende te beantwoorden aan het verwachtingspatroon van het publiek. Zelf ben ik er tot op heden telkens weer in geslaagd om elke nieuw album zowel stilistisch als tekstueel sterk te laten verschillen van de voorganger. Na twaalf jaar kan ik het mij onderhand dan ook permitteren om eens met een tweeluik op de proppen te komen. Wie weet. | |||
''Tot slot wil ik je graag een citaat voorleggen uit je eerste grote interview: | |||
Gram Parsons, de countryrockzanger, kreeg het prima voor elkaar. Hij leverde zijn beste werk af en ging vervolgens het hoekje om. Zelf zal ik evenmin getuige zijn van mijn artistieke aftakeling, ik wil het per se niet, tegen welke prijs dan ook. | |||
Die woorden hoef ik voorlopig niet terug te nemen, want de eerste symptomen hebben zich nog niet aangediend (barst in een homerisch gelach uit). Weliswaar ken ik zo nu en dan mijn kwakkelperiodes, maar dan betreft het steevast kwaaltjes van voorbijgaande aard. Op ''Spike'' vertoont Elvis Costello geen enkel spoor van artistieke dementie, integendeel, hij blijkt juist in de kracht van het leven. | |||
{{cx}} | {{cx}} | ||
{{scanx}} | |||
'''Discografie <br> | |||
'''My Aim Is True''' ('77) • '''This Year's Model''' ('78) • '''Armed Forces''' ('79) • '''Get Happy!!''' ('80) • '''Trust''' ('81) • '''Almost Blue''' ('81) • '''Imperial Bedroom''' ('82) • '''Punch The Clock''' ('83) • '''Goodbye Cruel World''' ('84) • '''King Of America''' ('86) • '''Blood & Chocolate''' ('86) • '''Spike''' ('89) | |||
Compilaties van niet op (eigen) albums verschenen materiaal: <br> | |||
'''Ten Bloody Marys & Ten How's Your Fathers''' ('84) • '''Out Of Our Idiot''' ('87) | |||
Alle genoemde titels zijn leverbaar op zowel cd als lp. | |||
'''N.B.: Op zondag 2 april presenteert Elvis Costello in ''Op Slag van Maandag'' (Radio 3, 22.00-24.00 uur) een aantal van zijn favoriete plaatjes, die zullen blijken te variëren van The Louvin Brothers via The Beatles tot Aerosmith. | |||
{{tags}}[[Spike]] {{-}} [[The Beloved Entertainer]] {{-}} [[Declan MacManus]] {{-}} [[The Pogues]] {{-}} [[Cait O'Riordan]] {{-}} [[Lou Reed]] | {{tags}}[[Spike]] {{-}} [[The Beloved Entertainer]] {{-}} [[Declan MacManus]] {{-}} [[The Pogues]] {{-}} [[Cait O'Riordan]] {{-}} [[Lou Reed]] {{-}} [[The Attractions]] {{-}} [[King Of America]] {{-}} [[Steve Nieve]] | ||
{{cx}} | {{cx}} | ||
Line 81: | Line 98: | ||
{{Bibliography notes}} | {{Bibliography notes}} | ||
{{Bibliography next | {{Bibliography next | ||
|prev = Oor, | |prev = Oor, February 11, 1989 | ||
|next = Oor, May 6, 1989 | |next = Oor, May 6, 1989 | ||
}} | }} | ||
Line 91: | Line 108: | ||
[[image:1989-02-25 Oor pages 36-37.jpg|380px|border|pages]] | [[image:1989-02-25 Oor pages 36-37.jpg|380px|border|pages]] | ||
<br><small> | <br><small>Photos by [[Anton Corbijn]]</small> | ||
Line 99: | Line 116: | ||
[[image:1989-02-25 Oor page 40.jpg|x225px|border|pages]] | [[image:1989-02-25 Oor page 40.jpg|x225px|border|pages]] | ||
[[image:1989-02-25 Oor page 41.jpg|x225px|border|pages]] | |||
[[image:1989-02-25 Oor | |||
<br><small>Page scans.</small> | <br><small>Page scans.</small> | ||
<small>Cover.</small><br> | <small>Cover and contents page.</small><br> | ||
[[image:1989-02-25 Oor cover.jpg|x120px|border|cover]] | [[image:1989-02-25 Oor cover.jpg|x120px|border|cover]] | ||
[[image:1989-02-25 Oor page 03.jpg|x120px|border|contents]] | |||
{{Bibliography notes footer}} | {{Bibliography notes footer}} |
Latest revision as of 21:29, 27 February 2021
|