Oor, July 14, 1984: Difference between revisions
(add more transcribed text) |
m (fix typo) |
||
(7 intermediate revisions by 2 users not shown) | |||
Line 16: | Line 16: | ||
De zanger/woordkunstenaar blijkt een stuk minder problematisch dan ik me had voorgesteld. Hij heeft zijn houding ten opzichte van de medemens in het algemeen, maar journalisten in het bijzonder, duidelijk gewijzigd. "Geloof je in het bovennatuurlijke?" vroeg iemand hem eens. Waarop Costello repliceerde: "Ehh.. ik heb Al Green een keer gezien. Dat kwam aardig dicht in de buurt." | De zanger/woordkunstenaar blijkt een stuk minder problematisch dan ik me had voorgesteld. Hij heeft zijn houding ten opzichte van de medemens in het algemeen, maar journalisten in het bijzonder, duidelijk gewijzigd. "Geloof je in het bovennatuurlijke?" vroeg iemand hem eens. Waarop Costello repliceerde: "Ehh.. ik heb Al Green een keer gezien. Dat kwam aardig dicht in de buurt." | ||
Een broeierige Parijse namiddag. Elvis Costello glipt bezweet het hotel binnen, waar hij zich heeft laten inschrijven als Mr. Scully. Just a little boy lost in a big man’s shirt. Ook z’n zwarte pak lijkt een forse maat te ruim. Eronder ditmaal geen rode schoenen, geen Italiaanse dans-schoenen, maas een paar oerdegelijke zwarte stappers. Een quasi verbaasde oogopslag, die onwillekeurig Freek de Jonge in herinnering roept. Even later in de hotel-bar bekijkt hit aandachtig de vers binnengekomen hoes van ''Goodbye Cruel World''; ‘Hebben ze toch m’n voeten eraf gesneden.’ Onderwijl neemt de huispianist het hele oeuvre van Gershwin door. Dat kan geen toeval zijn. | |||
Die avond zal Costello het meest indrukwekkende optreden geven dat ik ooit van hem mocht aanschouwen. Nu blijkt Le Casino De Paris – een wat verlopen ballroom, compleet met gerafeld rood pluche en kroonluchters – een ideal ambiance voor The Attractions, die zich alle overbodige ballast (blazers, dameskoortje) hebben ontdaan en hoe wijs die stap is blijkt al meteen uit de opener Let Them All Talk, die nu voor het eerst echt swingt. Na The Greatest Thing en Watching The Detectives volgt de eerste verrassing: She’s Not The Only Flame In Town, een nummer dat nu al in een compleet nieuw ballad-arrangement is gestoken. Later zal blijken dat de meeste songs nieuwe en zonder uitzondering zeer effectieve versies meekrijgen. Men stuitert door een vlekkeloze Mystery Dance, Shabby Doll en.. ‘here’s a song about cable television, it’s called Worthless Thing’. Nauw daarop aansluitend het breeduit rockende So You Wanna Be A Rock & Roll Star. Een uitzonderlijk fraai zuigende versie van New Lace Sleeves gaat over in The Fling, een nieuwe Costello-aanse dans. Opvallend is hoe The Attractions van een wat stekelig samenspelend orkestje zijnuitgegroeid tot een band met een grote drive en de soepelheid van een veer, waarbinnen toetsenist Steve Nieve voortdurend schittert. Even opvallend is de wijze waarop Costello hierin opgestuwd wordt. Temptation, I Wanna Be Loved, het verrassende Pidgin English, Hand In Hand. Een groots zanger is hij nooit geweest maar Shipbuilding wordt hier met een dermate veelzeggende intensiteit gebracht, dat je in de bomvolle zaal een speld kunt horen vallen. Dan volgt Big Sisters Clothes, Beyond Belief, een gevaarlijke klus en derhalve op het randje en het door een spannend voorstuk ingeleide, ronduit monumentale Clubland. Dan weer lui en ontspannen in Inch By Inch en hoog zwiepend in Sam & Dave’s I Can’t Stand Up For Falling Down. Ik ook niet. Eerste toegift: een beheerst, romantisch Love Field, Everyday I Write The Book, dat nu opeens een vorstelijke swing meekrijgt, The Comedians. | |||
Een broeierige Parijse namiddag. Elvis Costello glipt bezweet het hotel binnen, waar hij zich heeft laten inschrijven als Mr. Scully. Just a little boy lost in a big man’s shirt. Ook z’n zwarte pak lijkt een forse maat te ruim. Eronder ditmaal geen rode schoenen, geen Italiaanse dans-schoenen, maas een paar oerdegelijke zwarte stappers. Een quasi verbaasde oogopslag, die onwillekeurig Freek de Jonge in herinnering roept. Even later in de hotel-bar bekijkt hij aandachtig de vers binnengekomen hoes van Goodbye Cruel World; ‘Hebben ze toch m’n voeten eraf gesneden.’ Onderwijl neemt de huispianist het hele oeuvre van Gershwin door. Dat kan geen toeval zijn. | |||
Die avond zal Costello het meest indrukwekkende optreden geven dat ik ooit van hem mocht aanschouwen. Nu blijkt Le Casino De Paris – een wat verlopen ballroom, compleet met gerafeld rood pluche en kroonluchters – een ideal ambiance voor The Attractions, die zich alle overbodige ballast (blazers, dameskoortje) hebben ontdaan en hoe wijs die stap is blijkt al meteen uit de opener Let Them All Talk, die nu voor het eerst echt swingt. Na The Greatest Thing en Watching The Detectives volgt de eerste verrassing: She’s Not The Only Flame In Town, een nummer dat nu al in een compleet nieuw ballad-arrangement is gestoken. Later zal blijken dat de meeste songs nieuwe en zonder uitzondering zeer effectieve versies meekrijgen. Men stuitert door een vlekkeloze Mystery Dance, Shabby Doll en.. ‘here’s a song about cable television, it’s called Worthless Thing’. Nauw daarop aansluitend het breeduit rockende So You Wanna Be A Rock & Roll Star. Een uitzonderlijk fraai zuigende versie van New Lace Sleeves gaat over in The Fling, een nieuwe Costello-aanse dans. Opvallend is hoe The Attractions van een wat stekelig samenspelend orkestje zijnuitgegroeid tot een band met een grote drive en de soepelheid van een veer, waarbinnen toetsenist Steve Nieve voortdurend schittert. Even opvallend is de wijze waarop Costello hierin opgestuwd wordt. Temptation, I Wanna Be Loved, het verrassende Pidgin English, Hand In Hand. Een groots zanger is hij nooit geweest maar Shipbuilding wordt hier met een dermate veelzeggende intensiteit gebracht, dat je in de bomvolle zaal een speld kunt horen vallen. Dan volgt Big Sisters Clothes, Beyond Belief, een gevaarlijke klus en derhalve op het randje en het door een spannend voorstuk ingeleide, ronduit monumentale Clubland. Dan weer lui en ontspannen in Inch By Inch en hoog zwiepend in Sam & Dave’s I Can’t Stand Up For Falling Down. Ik ook niet. Eerste toegift: een beheerst, romantisch Love Field, Everyday I Write The Book, dat nu opeens een vorstelijke swing meekrijgt, The Comedians. | |||
We zijn dan de twee uur grens al ruim overschreden maar Costello roept dat hij nu niet meer kan stoppen en zet een vanuit de tenen gezongen Man Out Of Time in. Daarop een zeer bewogen Allison en Home Truth. Vervolgens komt hij alleen met een gitaar op voor Bob Dylans I Threw It All Away en Peace In Our Time, dat vooral door die met gejuich ontvangen regel: ‘There’s already one spaceman in the White House what do you want another one for’ eigenlijk ook helemaal Dylan is. De laatste toegiften worden uitgeluid met het wilde The Deportees Club en een robuust opgetrokken What’s So Funny About Peace Love & Understanding. | |||
Na afloop blijkt het smalle kleedkamertje gevuld met jonge giechelende Françaises. Costello zit ertussen op een keukenstoel, zet af en toe een handtekening en maakt grappen over Johnny Holliday. | |||
Wanneer uitgerekend Costello So You Wanna Be A Rock & Roll Star zingt krijgt dat natuurlijk een extra ironische ondertoon mee. ‘Oh yeah,’ zegt hij, ‘maar ik geloof dat de Byrds-versie ook al ironisch was. Natuurlijk wordt het versterkt door het feit dat ik het zing en dat het in de set vlak na Worthless Thing kornt. Wat geen toeval is, want die song heeft ook te maken met rock & roll. Maar buiten dat is het natuurlijk een geweldige song… ‘And when your hair grown bright and your pants are right it’s gonna be all right.’ Dat is naar mijn mening toch een van de beste serieuze regels ooit gemaakt.’ | |||
''In Worthless Thing haal je vernietigend uit naar de kabel-tv. Zie je daar totaal geen positieve mogelijkheden in?'' | |||
‘Nee, volstrekt niet. Ik bedoel, laat me maar iets goeds zien en ik zal van verbazing achterover vallen. Alles wat je ziet is een regelrechte aanval op het gezonde verstand. Het richt zich op het aller-ordinairste , het meest platte. Je ziet alleen maar domme troep.’ | |||
''Hoe zit het met de muziek-video’s?'' | |||
‘Ik probeer video’s te maken die niet zo pseudo-artistiekerig zijn, zodat het tenminste niet lijkt alsof die dingen zichself zo serieus nemen. Met onze laatste video hebben we echter iets anders geprobeerd. Het is namelijk wel degelijk mogelijk om originele video’s te maken. Te zeggen dat dat niet kan zou beledigend zijn voor de mensen die er op een werkelijk oprechte wijze iets goeds mee proberen te doen. In wezen is het de ijdelheid van de platenmaatschappijen, die hun artiesten willen misleiden – wat ertoe leidt dat de vorm zich niet kan ontwikkelen. Keer op keer moeten dezelfde clichés herhaald worden. De waarden die veel video’s vertegenwoordigen zijn echt onderdrukkend en oer-oud. Het is gewoon weer terughollen in de tijd. Ik heb het over die moraal die uit sommige Amerikaanse video’s spreckt: die benadering van geweld, van seks, de wijze waarop vrouwen in die video’s gebruikt worden. Allemaal elementen die in de reclame zijn geworteld. Een videoclip is eigenlijk niets meer dan een lange advertentie voor een song. Toch is het om de een of andere reden acceptabel dat er fantasieën in zitten die zelfs in commercials volstrekt onacceptabel zouden zijn. Ik denk dat de video-vorm een eigen soort zelf-censuur zou moeten ontwikkelen. Ik bedoel, er zou eens wat vooruitgang moeten komen; het is 1984, niet 1954. De meeste video's zijn echt antiek. | |||
''Ervaar je de druk om video's te maken? Geen video geen single? | ''Ervaar je de druk om video's te maken? Geen video geen single? | ||
Line 93: | Line 99: | ||
‘Nou, vind je niet dat ik voldoende korte verhalen heb geschreven (lacht). Het soort teksten dat ik schrijf probeer ik ook steeds meer als korte verhalen te construeren. Soms zijn mijn verhaaltjes behoorlijk gecompliceerd, maar ik hou ervan om mensen nieuwsgierig te maken. Ja, het is dus waarschijnlijk dat ik korte verhalen zal publiceren. Ik ben een hele grote fan van James Thurber. Ik zal me een pseudoniem aanmeten, want ik wil niet proberen mijn naam als muzikant voor zoiets te gebruiken. Trouwens, wanneer ik dat wel zou doen, zou niemand me serieus nemen, daar ben ik van overtuigd.’ | ‘Nou, vind je niet dat ik voldoende korte verhalen heb geschreven (lacht). Het soort teksten dat ik schrijf probeer ik ook steeds meer als korte verhalen te construeren. Soms zijn mijn verhaaltjes behoorlijk gecompliceerd, maar ik hou ervan om mensen nieuwsgierig te maken. Ja, het is dus waarschijnlijk dat ik korte verhalen zal publiceren. Ik ben een hele grote fan van James Thurber. Ik zal me een pseudoniem aanmeten, want ik wil niet proberen mijn naam als muzikant voor zoiets te gebruiken. Trouwens, wanneer ik dat wel zou doen, zou niemand me serieus nemen, daar ben ik van overtuigd.’ | ||
Voor eenieder die Costello gevolgd heeft zal het duidelijk zijn dat hij op een gegeven moment zijn houding drastisch omgegooid heeft. Zijn andere benadering komt zowel tot uiting op het podium als in de songs. Op het podium hebben de krampachtige en wat geforceerde uitspattingen plaats gemaakt voor een iets opluchtender en ontspannen benadering, wat met name de zang ten goede is gekomen. Tijdens de ''Imperial Bedroom''-tour zien we hem zelfs al en toe grapjes maken met het publiek, tot dan een ongekende situatie. Voor wat de songs betreft kan hij nog altijd regelmatig zeer verbeten uitpakken en zijn pen in vergif dopen. Tegelijk is de toon echter even zo vaak wat milder en sympathiserend met zijn onderwep. De ommezwaai valt nog het best te illustreren aan de hand van die zeer beroemde en veelgeciteerde quote uit ’77, waarin hij zegt geen andere menselijke gevoelens te kennen dan wraak en schuld. | |||
‘Ik geloof dat ik dat meer zei voor het effect. Af en toe wat olie op het vuur gooien kan geen kwaad. In het begin zei ik wel meer dingen waarvan ik dacht dat ze wel een goede impact zoude hebben. Je kunt dat tot een bepaald punt volhouden en dat wordt het pathetisch. Op het podium heb ik aan zelfvertrouwen gewonnen. Ik heb nu een grotere diversiteit in stiljen en in dynamiek, die ik met de oude toon onmogelijk had kunnen bereiken. We verwijderden ons van die non-stop agressieve houding en begonnen meer en meer ballads te spellen. We deden ze allemaal op een rij hè, echt om de tolerantie van het publiek te testen. Op dit moment kunnen we veel makkelijker switchen van The Only Flame – dat we als een ballade spelen, naar Clubland, oorspronkelijk een lichte popsong, dat nu is uitgegroeid tot een Monster. | |||
Het punt met die eerste elpee is: ik was heel jong toen ik die plaat maakte. Het meeste schreef ik toen ik 21 was. Ik wist van niks. Die eerste plaat brengt me bijna in verlegenheid door z’n naïef persoon. Ik wist helemaal niets van het leven, had nauwelijks ervaring. Omstreeks ''This Years Model'' werd ik getypeerd als een vrouwenhater, waar echt helemaal niets van klopte. Je zou kunnen zeggen dat die eerste drie elpees door een andere persoon zijn gemaakt. Ik hing dus echt alleen maar de slimme jongen uit. De houding die ik in het begin had – de agressieve, angry chap – begon later tegen me te werken. Ik probeerde de songs wat te verruimen – wat meer zelfkritiek- maar door de wijze waarop ik het zong streefde het z’n doel voorbij. Dat frustreerde me enorm. Ik had het gevoel dat die houding de muziek begon te dicteren en niet andersom, zoals het hoort. Na ''Armed Forces'' was ik compleet ontgoocheld door het opnemen van platen. Daarna kwam er een radicale verandering. Ik streefde erna dat negatieve imago te verwisselen voor iets anders; iets met evenveel kracht, maar positiever. | |||
{{cx}} | {{cx}} | ||
{{Bibliography notes header}} | {{Bibliography notes header}} | ||
Line 100: | Line 111: | ||
{{Bibliography notes}} | {{Bibliography notes}} | ||
{{Bibliography next | {{Bibliography next | ||
|prev = Oor, | |prev = Oor, November 19, 1983 | ||
|next = Oor, March 8, 1986 | |next = Oor, March 8, 1986 | ||
}} | }} | ||
Line 159: | Line 170: | ||
[[Category:Interviews]] | [[Category:Interviews]] | ||
[[Category:1984 interviews]] | [[Category:1984 interviews]] | ||
Latest revision as of 19:06, 24 April 2024
|