Oor, May 17, 1978: Difference between revisions
(formatting) |
m (fix scan error) |
||
Line 17: | Line 17: | ||
als een soort robot op het toneel: korte, afgemeten bewegingen, zelden iets van een glimlach of enig ander blijk van emotionaliteit. Het is Costello dodelijke ernst, dat is duidelijk. Hij is de kampioen van de opgekropte woede en de ongekanaliseerde frustraties. Prachtig, zo hoort het waarschijnlijk. Het punt is alleen dat je er na zo'n half uur à drie kwartier een beetje op uitgekeken begint te raken en wat door de zaal gaat zwerven. Bovendien heb ik er persoonlijk nogal last van, dat Elvis' enigszins nasale stemgeluid na verloop van tijd wat op de zenuwen begint te werken. Ik zal zelden zijn plaat tweemaal achtereen opzetten, bijvoorbeeld. Niet iedere briljante songschrijver is een even enerverend performer en ondanks goed ondersteunend werk van Naive en Lowe wordt er niet bijzonder veel toegevoegd aan de plaatversie van de verschillende nummers. "Chelsea," "Less Than Zero" en "Little Triggers" waren songs, waar door het publiek flink op ingehaakt werd, persoonlijk vond ik "Lip Service" en "Lipstick Vogue" (''"I think that love is just a rumour"'') er het beste uitkomen. | als een soort robot op het toneel: korte, afgemeten bewegingen, zelden iets van een glimlach of enig ander blijk van emotionaliteit. Het is Costello dodelijke ernst, dat is duidelijk. Hij is de kampioen van de opgekropte woede en de ongekanaliseerde frustraties. Prachtig, zo hoort het waarschijnlijk. Het punt is alleen dat je er na zo'n half uur à drie kwartier een beetje op uitgekeken begint te raken en wat door de zaal gaat zwerven. Bovendien heb ik er persoonlijk nogal last van, dat Elvis' enigszins nasale stemgeluid na verloop van tijd wat op de zenuwen begint te werken. Ik zal zelden zijn plaat tweemaal achtereen opzetten, bijvoorbeeld. Niet iedere briljante songschrijver is een even enerverend performer en ondanks goed ondersteunend werk van Naive en Lowe wordt er niet bijzonder veel toegevoegd aan de plaatversie van de verschillende nummers. "Chelsea," "Less Than Zero" en "Little Triggers" waren songs, waar door het publiek flink op ingehaakt werd, persoonlijk vond ik "Lip Service" en "Lipstick Vogue" (''"I think that love is just a rumour"'') er het beste uitkomen. | ||
Voor de toegift ("Pump It Up") kwam Rumour-gitarist Martin Belmont de groep versterken (de [[Concert 1978-04-15 London|avond daarvoor]] was het Phil Lynott) en bij de | Voor de toegift ("Pump It Up") kwam Rumour-gitarist Martin Belmont de groep versterken (de [[Concert 1978-04-15 London|avond daarvoor]] was het Phil Lynott) en bij de tweede toegift mocht Nick Lowe zijn "Breaking Glass" en "Heart Of The City" nog eens laten weerklinken. Hiermee eindigde de avond even opwindend als hij begonnen was, maar het lichte gevoel van teleurstelling, dat me halverwege de set had bevangen, liet me toch niet meer los. | ||
{{cx}} | {{cx}} |
Revision as of 19:20, 12 February 2017
|