|
Ruim een jaar na zijn ijzersterke Carré-concert was Elvis Costello alweer terug in Amsterdam. Ditmaal met in plaats van met een volledige band één met alleen zijn trouwe muzikale metgezel, toetsenman Steve Nieve. Het werd een bijzondere avond met een lekker verrassende setlist.
Het was een sobere setting, zo met de twee muzikanten die al sinds 1977 met elkaar spelen (Nieve behoorde tot de liveband waarmee Costello het met de Amerikaanse band Clover opgenomen debuut My Aim is True ging toeren), maar des te interessanter om een lijst van songs uit dat oneindig lijkende songbook van Costello te brengen.
Het begin van het concert met Watch Your Step, Waiting for the End of the World, een geweldig Shot With His Own Gun, Like Licorice on Your Tongue en Mr. Crescent maakte gelijk indruk. Zo goed als de Costello songs al zijn, zo zo geweldig zijn de bijdragen van Nieve aan deze songs. Een muzikant die volledig snapt wat de songs van Costello nodig hebben nog meer indruk te maken.
Het werd vervolgens een heen en weer door de Costello catalogus. Van Alison (My Aim is True) naar Battered Old Bird (Blood & Chocolate) en van het machtige New Amsterdam (Get Happy!!) naar het gloednieuwe That Blue Look en Toledo en I Still Have That Other Girl van de tijdloze samenwerking met Burt Bacharach.
Het eerste gedeelte van het programma was merendeels Costello en Nieve op gitaar (zowel akoestisch als elektrisch) en piano en orgel, voordat over de PA wat extra instrumentatie in toevoeging kwam. Dat leverde onder meer een spannende Watching the Detectives op. Al waren juist ook het sober gebrachte Poisoned Rose (King of America) en het gloednieuwe, en ijzersterke, Clown Around Town dan nog weer bijzonderder.
Accidents Will Happen is altijd raak, wat een fantastische song blijft dat toch, waar juist Costello’s versie van Charles Aznavours She me gestolen kan worden. Wat een draak van een song vind ik dat toch. Costello zet dat dan voor mij echter gelijk recht met een onverwacht magistrale akoestische versie van I Want You die niets op het briljante origineel afdoet.
Met (Whats’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding, de Nick Lowe classic door Costello zo fantastisch gecovered, en Couldn’t Call It Unexpected No/ 4, waarbij Costello mensen uit de zaal het podium ophaalt, kwam het concert aan een einde.
Costello had er veel zin in. Hij speelde en song met gretigheid en met fijne anekdotes tussen de songs door. Daarnaast was zijn gitaarspel fraai (akoestisch) en ronkend (elektrisch) en lijkt zijn stem maar weinig greep op de tijd te krijgen. Nieve is een fascinerend toetsenman die met zijn rijke spel net zo gemakkelijk alle aandacht pakt. Een perfect duo dus voor een uitstekende muzikale avond.
Costello is, zonder enige twijfel, één van de beste songschrijvers van de laatste 50 jaar. Een songschrijver/performer met een zo overvolle schatkist aan songs dat een concert van 20 tracks je automatisch na het concert naar zijn albums doet grijpen om nog meer te horen, en de volgende dag weer en de dag daarna. Als dat het gevolg is van een concert weet je dat je wederom een prachtavond hebt meegemaakt.
PS. De foto van Costello en Nieve is genomen in New York waar ze samen op 10 avonden achter elkaar in de Grammercy Theatre meer dan 100 verschillende Costello songs speelden.
| 
