|
"Einstök kvöldstund með Grammyverðlaunahafanum Elvis Costello," stóð á tónleikamiðanum. Kunningi undirritaðs líkti þessu við að kynna Elvis Presley sem höfund hnetusmjörs- og sultusamlokunnar, í þeim skilningi að slíkt titlatog væri fyrir neðan virðingu nafnanna tveggja. Báðir hefðu þeir haft svo afgerandi áhrif á sögu vestrænnar dægurtónlistar, og fjölda fólks í leiðinni, að veraldlegir hlutir á borð við vesælar verðlaunastyttur og skitnar sultusamlokur hlytu að teljast alger aukaatriði. Hárrétt ályktað.
Að því sögðu byrjuðu tónleikar Costello í stappfullri Hörpu á sunnudagskvöld hreint ekki gæfulega. Hljómburðurinn í Eldborgarsalnum var vægast sagt skelfilegur í fyrstu lögunum (meðal annarra Bob Dylan-laginu "When I Paint My Masterpiece" og "Good Year For the Roses," hvoru tveggja frábærum lögum sem máttu illa við veseninu) og það sást á manninum á sviðinu. Costello pirraðist skiljanlega, virtist jafn gáttaður og áhorfendur á að nokkuð jafn einfalt og maður með kassagítar gæti hljómað svo dósalega, og eyddi dýrmætri orku og einbeitingu í að koma skilaboðum áleiðis til hljóðmannsins í miðjum klíðum.
Í raun var það ekki fyrr en sá liverpúlski vatt sér í reggísmellinn "Watching The Detectives" frá 1977 (með viðskeyttu erindi úr Neil Young-laginu "Down By the River" og undirleik á bandi, sem kom furðuvel út) að hann fann fjölina sína. Sándið lagaðist og þá varð heldur ekki aftur snúið. Restin af löngu kvöldinu (Elvis var einn á sviðinu í hartnær þrjár klukkustundir og lagði allt sitt í giggið svo rann af honum svitinn, sem er alltaf jafn mikið ánægjuefni) var stórskemmtileg.
Meðal hápunkta voru óhjákvæmilega nokkrir af helstu smellum Costellos á borð við hin tilfinningaþrungnu "I Want You," "Shipbuilding" og "Alison," "krád-plíserarnir" "She" og "Oliver's Army" og léttleikandi "Veronica." Sjálfur virtist Elvis hafa enn meira gaman af minna þekktum lögum eftir sjálfan sig og aðra, þar á meðal nokkrum af nýjustu afurðinni National Ransom (af hverjum "Church Underground" var sérlega glæsilega flutt) og öðrum sem höfðu yfir sér notalegan "music hall"-fíling.
Auðþekkjanleg röddin er örlítið dýpri, hásari og þar af leiðandi flottari en fyrir þrjátíu árum og sögurnar milli laga, einkum frá bernskuárum, hefðu að ósekju mátt vera fleiri því Costello er jafn flinkur í að segja skemmtilega frá og vippa sér milli ólíkra tónlistarstefna. Einstök varð hún því kvöldstundin, líkt og lofað var, með Grammy-verðlaunahafanum.
Niðurstaða:
Hljóðhnökrar og pirringur í upphafi viku fyrir samblandi af eldmóði og reynslu Costellos. Frábærir tónleikar.
| 
